Την ώρα ακριβώς που έπεφτε μαύρο στο σήμα της κρατικής τηλεόρασης, στο Μουσείο της Ακρόπολης, λίγο μετά την πρεμιέρα του «Πριν τα Μεσάνυχτα» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, άνθρωποι του κινηματογραφικού χώρου είχαν σταματήσει προ πολλού να ασχολούνται με την υπέροχη ταινία διεθνούς ακτινοβολίας που γυρίστηκε στην Ελλάδα αποδεικνύοντας πως ακόμη και σε εποχή βαθιάς κρίσης υπάρχουν πράγματα για τα οποία μπορείς να είσαι περήφανος...
Το βασικό θέμα στα στόματα ολων ήταν το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ, ο τρόπος με τον οποίο έγινε - πρωτοφανής στα διεθνή δεδομένα, οι φήμες για πτώση της κυβέρνησης, η έκρυθμη κατάσταση που δημιουργήθηκε μέσα σε ένα κλίμα ήδη αβέβαιο και στην κόψη του ξυραφιού, ο «φασισμός» του «αποφασίζω και διατάσσω», μια σύγχυση ανάμεσα στο «δεν υπήρχε άλλος τρόπος;» και στο «ναι, δεν υπήρχε άλλος τρόπος» και ο τρόμος της επόμενης μέρας.
Δεν υπήρξε κανείς που να μην συμφωνεί πως η ΕΡΤ υπήρξε ένας οργανισμός πιο προβληματικός από πέντε τουλάχιστον Ελλάδες μαζί, μια τέλεια μικρογραφία ενός διεφθαρμένου κράτους, πρωτοστατούσα στη διαπλοκή, το βόλεμα κομματικών οργάνων, τον πλήρη ευτελισμό της δημόσιας διοίκησης.
Οπως δεν υπήρξε κανείς που να μην απορήσει που ξαφνικά όλοι (και μιλάμε κυρίως για τα ελληνικά κόμματα) άρχισαν να νοσταλγούν την ΕΡΤ που χάνουν, όταν για χρόνια κανείς αρμόδιος δεν ενδιαφέρθηκε να ελέγξει τι συμβαίνει μέσα στους αχανείς διαδρόμους της, ποιοι ήταν ακριβώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι που στελέχωναν τις αδρανείς υπηρεσίες της - οι περισσότεροι επιλογές των ίδιων των κυβερνήσεων, σκύβοντας πάνω από ένα πρόβλημα με σκοπό να το λύσει ώστε να μην φτάσουμε σε μια τέτοιου είδους απόφαση που σε εποχή κρίσης δεν μπορεί παρά να αποτελεί ακόμη ένα σκαλοπάτι για μια μεγαλύτερη κρίση.
Επιπρόσθετα για την κινηματογραφική κοινότητα, το κλείσιμο της ΕΡΤ σήμανε συναγερμό, καθώς οι χρηματοδοτήσεις για τις ελληνικές ταινίες από πλευρά του οργανισμού (ναι, η ΕΡΤ υπήρξε για χρόνια η μόνη τηλεόραση μαζί με τη Nova που τηρούσε το νόμο για το διάσημο 1.5% των εσόδων που όλα τα κανάλια οφείλουν να διαθέτουν για την κινηματογραφική παραγωγή) βρέθηκαν ξαφνικά χθες το βράδυ στον αέρα, με ταινίες που βρίσκονται ήδη σε γυρίσματα ή ολοκληρώνονται να κινδυνεύουν να σταματήσουν στη μέση. Και μάλιστα, λίγες μόνο ημέρες μετά τις νέες ανακοινώσεις της ΕΡΤ για αύξηση της χρηματοδότησης των ταινιών μικρού μήκους (διαβάστε εδώ) και με τις αποφάσεις των εγκρίσεων νέων ταινιών που ανακοινώθηκαν τον Νοέμβριο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να μένουν απλά στα χαρτιά που από χθες το βράδυ ποιος ξέρει αν κάποιος φρόντισε να φυλάξει.
Φυσικά και δεν ήταν προγραμματισμένο να συμπέσει το κλείσιμο της ΕΡΤ με την πρεμιέρα του «Πριν τα Μεσάνυχτα» (στην οποία αναμενόταν να παρευρεθεί και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς), σε μια συγκυρία που αποδεικνύει περίτρανα πόσο βαθιά διχασμένη είναι αυτή η χώρα ανάμεσα στην προχειρότητα των κυβερνήσεών της και την ατομική προσπάθεια όσων κόντρα στο ρεύμα προσπαθούν να προσπεράσουν τους σκοπέλους της κρίσης και να δημιουργήσουν κάτι θετικό.
Πόσο ειρωνικό είναι όμως, ότι σε ολόκληρη την ταινία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, υπάρχει μόνο μια σκηνή που αναφέρεται στην κρίση. Λίγο πριν το τέλος της ταινίας, και ενώ το πρωταγωνιστικό ζευγάρι προσπαθεί να βρει άκρη στο κουβάρι της σχέσης του, η Σελίν (Ζιλί Ντελπί) κατηγορεί τον Τζέσι (Ιθαν Χοκ) που την έφερε στην Ελλάδα όπου και τους συναντούμε έξι βδομάδες μετά στο τέλος των διακοπών τους. Σε μια έκρηξη θυμού η Σελίν λέει πως δεν ήθελε ποτέ να έρθει στην Ελλάδα και πως το έκανε μόνο για χατήρι του. Κι αυτό γιατί φοβάται πως από στιγμή σε στιγμή θα γίνει επανάσταση και πως οι Ελληνες τρώνε τόσο πολύ λάδι και είναι συνέχεια χαρούμενοι πράγμα που την τρομάζει.
Σε απάντηση όλων αυτών ο Τζέσι της φωνάζει πως δεν χρειάζεται να ανησυχεί γιατί «θα γίνει αυτό που γίνεται πάντα: τίποτα».
Κι εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια πια να μένουμε στο «τίποτα». Χρειαζόμαστε την ΕΡΤ να ξαναλειτουργήσει - με τους διαφανείς, σωστούς και προσανατολισμένους στόχους που οφείλει να έχει μια κρατική τηλεόραση.
Αυτό όμως που θα μπορούσε να είχε γίνει χρόνια πριν, με μια σωστή διαχείριση και αυστηρό έλεγχο, έγινε με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσε να συμβεί. Εδωσε το μήνυμα μίας τρομακτικής και σκοτεινής πολιτικής αδιαλλαξίας, θύμισε άλλα καθεστώτα, έδωσε αφορμή για ακόμα μία ολιγοήμερη επανάσταση και πολύ φοβόμαστε σ' ένα ακόμα «τίποτα».
Οσο τουλάχιστον οι κυβερνώντες της συνεχίζουν να κοιτούν το δέντρο, προφανώς γιατί είναι παντελώς ανίκανοι να στρέψουν το βλέμμα τους στο δάσος.
Tags: ΕΡΤ
