«Θέλω να κινηματογραφώ ιστορίες που έχουν μέσα τους κάτι το υπερβατικό.»
Οι φανατικοί του Αντρέι Ζουλάφσκι δεν ακούνε κουβέντα.
Γι' αυτούς κάθε ταινία του Πολωνού σκηνοθέτη - από το ντεμπούτο του, «Το Τρίτο Μέρος της Νύχτας» του 1971 μέχρι και το «Cosmos» του 2015 - είναι και ένα κομψοτέχνημα παροξυσμικού πάθους, σινεφιλικών αναφορών, cult αποδόμησης, ικανό να σε στείλει σε σημεία που το σινεμά δεν έφτασε συχνά μέσα στον πρώτο αιώνα της υπαρξής του. Ή τουλάχιστον να σε πείσει πως μερικές φορές το σινεμά συνάντησε το πάθος με αποτέλεσμα μια έκρηξη λατρείας που αντέχει ακόμη.
Το Τρίτο Μέρος της Νύχτας
Για τους υπόλοιπους, ο Αντρέι Ζουλάφσκι θα είναι πάντα ο σκηνοθέτης του «Σημασία Εχει Ν' Αγαπάς» (1975) και του «Μια Γυναίκα Δαιμονισμένη» (1981), δύο ταινιών που υπερβαίνουν ακόμη και το «cult» και που αποθέωσαν δύο από τις γυναίκες που αγάπησε πιο πολύ, τη Ρόμι Σνάιντερ και την Ιζαμπέλ Ατζανί, χαρίζοντας στη δεύτερη και ένα βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών. Η τρίτη και σημαντικότερη γυναίκα της ζωής του ήταν η Σοφι Μαρσό, με την οποία μοιράστηκε όχι μόνο μια κοινή ζωή δεκαέξι χρόνων αλλά και τέσσερις ταινίες και ένα παιδί.
Σημασία Εχει Ν' Αγαπάς (1975)
Για όλους, όμως, ο Ζουλάφσκι, που γεννήθηκε στην Ουκρανία, σπούδασε στη Γαλλία, ήταν βοηθός του Αντρέι Βάιντα, έκανε τις πρώτες του ταινίες στην Πολωνία, τις μεγαλύτερες επιτυχίες του στη Γαλλία και έζησε όσο λίγοι τη λογοκρισία των πολωνικών αρχών αλλά και την πολεμική της κριτικής στις δεκαετιές του ΄70 και του ΄80, υπήρξε ένας αντικομφορμιστής που συγκέντρωσε γύρω του φανατικούς εχθρούς και θαυμαστές, υπακούοντας μόνο στους δικούς του κανόνες για το τι πρέπει να είναι το σινεμά.
«Το να ευχαριστήσεις την πλειοψηφία είναι το ζητούμενο στον πλανήτη σινεμά. Οσο αφορά εμένα, δεν συμβιβάζομαι με τους θεατές, αυτά τα θύματα της ζωής που πιστεύουν ότι μια ταινία είναι φτιαγμένη μόνο για τη δική τους διασκέδαση και δεν γνωρίζουν τίποτα για την υπαρξή τους.»
Μια Γυναίκα Δαιμονισμένη (1981)
Ο Αντρέι Ζουλάφσκι βρέθηκε με την τελευταία του ταινία, το «Cosmos» (ένα μεταφυσικό νουάρ βασισμένο στο βιβλίο του Βιτόλντ Γκομπρόβιτς), στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο τον περασμένο Αύγουστο, όπου και κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας. Αυτή ήταν η πρώτη του ταινία εδώ και 15 χρόνια και απ' ότι αποδείχθηκε και η τελευταία.
Μιλώντας στους δημοσιογράφους στο Φεστιβάλ, επιβεβαίωσε πως η επιστροφή του στο σινεμά ήταν απλά ακόμη ένα πάθος στο οποίο δεν μπορούσε να αντισταθεί: «Τι εννοείτε όταν με ρωτάτε τι είναι σημαντικό στο σινεμά; Τίποτα δεν είναι σημαντικό ή απαραίτητο. Δεν καταλαβαίνω αυτές τις λέξεις. Το έκανα γιατί το βιβλίο είναι ευφυές και αξιαγάπητο. Τι είναι σημαντικό; Το Λοκάρνο; Αυτό εκεί το αυτοκίνητο; Το Χόλιγουντ;»
Tags: Αντρέι Ζουλάφσκι
