Δεν περιμέναμε τίποτα άλλο από έναν σκηνοθέτη που θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο σε κάθε κομμάτι της ταινίας του. Ούτε κάτι λιγότερο εντυπωσιακό από έναν δημιουργό που μας έχει χαρίσει credit sequences όπως αυτές του «Seven» ή του «Fight Club». Οι τίτλοι της αρχής από το «Κορίτσι με το Τατουάζ», αποτελούν την ιδανική εισαγωγή σε μια υπέροχα σκοτεινή ταινία, κι ένα κολλάζ από εικόνες που απαιτούν επαναληπτική θέαση.
Δημιουργημένες από τον Τιμ Μίλερ, ιδιοκτήτη και εγκέφαλο της Blur, μιας εταιρίας ψηφιακών εφέ και video games φτιάχτηκαν με βάση κάποιες βασικές ιδέες του Φίντσερ που ήθελε οι εικόνες των τίτλων να απεικονίζουν «το πρωτογενές στάλαγμα του υποσυνείδητου της Λίζμπεθ Σαλάντερ. Το πως θα έμοιαζαν οι εφιάλτες της», όπως λέει ο ίδιος.
Ο Τιμ Μίλερ που δημιούργησε την σεκάνς των τίτλων λέει:
«Από την αρχή θέλαμε οι τίτλοι να αποτελούν μια πολύ αφαιρετική εικόνα κάποιων βασικών στιγμών του βιβλίου και της ίδιας της Λίζμπεθ. Να είναι σκηνές από τους εφιάλτες της. Το ότι είναι χάκερ αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικά της προσωπικότητάς της, οπότε θέλαμε να έχουμε κάποιες εικόνες από αυτή την πλευρά της αλλά ήταν δύσκολο να το κάνουμε αφαιρετικά. Αυτό που σκεφτήκαμε είχε να κάνει με τα πλήκτρα ενός πληκτρολογίου.
Ετσι έφτιαξα μερικές εικόνες που έδειξα στον Στίβεν, μια σειρά από πλήκτρα σαν κτήρια μιας τεράστιας πόλης με δάχτυλα που τα πιέζουν. Και στη συνέχεια ένα υγρό να χύνεται ανάμεσα στους τεράστιους οβελίσκους των πλήκτρων. ... Ηταν σαν το εσωτερικό της, η ίδια η φύση της, να αποκαλύπτεται και να διαλύει τα πάντα. Στην αρχή όλα ήταν πιο ρομποτικά και φουτουριστικά, αλλά ο Ντέιβιντ τα ήθελε πιο «πρόχειρα» σαν να είχαμε κολλήσει μαζί κομμάτια από υπολογιστές που βρήκαμε στα σκουπίδια.
Από την αρχή αναζητούσαμε ένα δημιουργικό άστρο, έναν ήλιο που θα μας οδηγούσε, με τον ίδιο τρόπο που οι εικόνες του Χ. Ρ. Γκίγκερ υπήρξαν η έμπνευση για το «Alien». Αναζητούσαμε την έμπνευσή μας σε έργα τέχνης, αλλά τίποτα δεν έδειχνε να ταιριάζει. Μέχρι την στιγμή που ανακαλύψαμε έναν καλλιτέχνη που έβαφε ολόκληρο το σώμα του μαύρο και στεκόταν στο κέντρο μιας γκαλερί. Ο Ντέιβιντ το βρήκε πολύ ενδιαφέρον και κινηθήκαμε προς αυτή την κατεύθυνση. Και κατά κάποιο τρόπο όλες οι εικόνες που είχα σκεφτεί, είχαν στο κέντρο τους το υγρό στοιχείο κάτι που αποτελεί μια βασική ιδέα της ιστορίας, ο πνιγμός, το νερό που χωρίζει το νησί της οικογένειας Βάνγκερ, από την στεριά».
Συνεχίζοντας την αποκρυπτογράφηση των στοιχείων που συνθέτουν τις εικόνες των τίτλων, ο Μίλερ εξηγεί πως η μέλισσα, ο δράκος, ο φοίνικας όλα βγαίνουν από τα τατουάζ της Λίζμπεθ στο βιβλίο, τα λουλούδια έχουν να κάνουν με τα αποξηραμένα λουλούδια που στέλνει ο δολοφόνος στα γενέθλια του Χένρικ Βάνγκερ, και ο τρόπος που πεθαίνουν και γεννιούνται έχει να κάνει με τον κύκλο της ζωής. Ακόμη, μπορείτε να δείτε τον Μίκαελ Μπλούμκβιστ να στραγγαλίζεται από κομμάτια εφημερίδας, τα χέρια που ανοίγουν το κεφάλι του στα δυο αντιπροσωπεύουν το κατεστημένο που προσπαθεί να τον σιωπήσει, να τον σταματήσει, η γυναίκα που το κεφάλι της σπάει από τις γροθιές, είναι η μητέρα της Λίζμπεθ Σαλάντερ.
Ο Μίλερ εξηγεί ότι οι εικόνες που συνθέτουν τα cretids της ταινίας δεν έχουν να κάνουν μόνο με το φιλμ που ακολουθεί, αλλά με όλη την τριλογία των βιβλίων, καθώς όπως λέει, «θέλαμε να αφηγηθούμε την ιστορία ολόκληρης της τριλογίας μέσα σε δυόμιση λεπτά». Δεν έχει σημασία αν το καταφέρνουν ή όχι, αυτό που μετρά είναι ότι μας χαρίζουν δυομιση σχεδόν λεπτά γεμάτα από εικόνες που μοιάζουν ικανές να μας στοιχειώσουν. Και που αποτελούν την ιδανική εισαγωγή σε μια ταινία που φιλοδοξεί να κάνει κι αυτή με τη σειρά της ακριβώς το ίδιο.
