Ο Μάρτιν Σκορσέζε ένιωσε την ανάγκη να αποχαιρετήσει με έναν συγκινητικό φόρο τιμής τον σπουδαίο ιταλό σκηνοθέτη, Μπερνάντο Μπερτολούτσι, που έφυγε από τη ζωή χθες. Μοιάζει να θέλησε να δηλώσει δημόσια ότι ο «μαέστρο» ήταν από τους αναντικατάστατους καλλιτέχνες που τον «ενέπνευσαν» και «άνοιξαν πολλές πόρτες» και για τη δική του καριέρα.
Διαβάστε επίσης: Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι θεωρούσε επικίνδυνο να μετανιώνεις για ό,τι έγινε στο παρελθόν
Το 2010, οι δυο σκηνοθέτες είχαν συναντηθεί σ' ένα γκαλά του Gucci για την αποκατάσταση του «La Dolce Vita» (από εκείνο το βράδυ είναι και οι κοινή τους φωτογραφία, πιο πάνω).
Είναι γνωστό πως ο Σκορσέζε είναι βαθιά επηρεασμένος από τον Ιταλικό κινηματογράφο, κι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης που δεν διστάζει (σε κάθε masteclass του) να μιλάει περισσότερο για το σινεμά των άλλων, παρά το δικό του. Βαθιά σινεφίλ και με φανερό πάθος και σεβασμό για τους auteurs (παλιότερους, σύγχρονους, συνομήλικους ή εμβληματικούς - δεν έχει σημασία), το μήνυμά του είναι ειλικρινές και αντάξιο του επιπέδου και των δυο ανδρών.
Διαβάστε ακόμη: Τελευταίο αντίο στον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Διαβάστε το ολόκληρο εδώ:
Το 1974 πήγα στο Lincoln Center στην αίθουσα Alice Tully Hall για να παρακολουθήσω μία νέα ιταλική ταινία, στα πλαίσια του 2ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης. Ηταν το "Πριν από την Επανάσταση" (Prima della rivoluzione) και το υπέγραφε ένας νέος σκηνοθέτης με το όνομα Μπερνάντο Μπερτολούτσι. Βγήκα από την αίθουσα άφωνος, παραζαλισμένος, σαστισμένος. Με είχε πραγματικά σοκάρει και βαθιά συγκινήσει το καλλιτεχνικό επίπεδο και το ταλέντο που είχα δει στη μεγάλη οθόνη, με είχαν μαγέψει οι πολιτισμικές αναφορές, με είχε εμπνεύσει αυτή η ταινία για να κάνω και τις δικές μου. Αυτή η ταινία άνοιξε πολλές πόρτες και για μένα και για άλλους σύγχρονούς μου σκηνοθέτες.
Κι ο Μπερτολούτσι συνέχισε να ανοίγει πόρτες - ο «Κονφορμίστας» του είχε απίστευτη επίδραση στο πώς το Χόλιγουντ έκανε ταινίες πια. Το «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» βιώθηκε ως εκκρηκτική πολιτισμική επανάσταση. «Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας» και το «Tσάι στη Σαχάρα» επανασύστησαν το είδος μεγάλου κινηματογραφικού έπους.
Οταν σκέφτομαι τον Μπερτολούτσι -τον άντρα, τον καλλιτέχνη- η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι "φινέτσα". Ναι, ήταν υπερβολικός και προκλητικός, όμως η γλύκα και η φινέτσα με την οποία εκφραζόταν, η βαθιά του κατανόηση της ιστορίας και της κουλτούρας, έδιναν στο σινεμά του και στον ίδιο μία μαγική υπόσταση.
Ο Μπερνάντο ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι τα τελευταία χρόνια της ζωής του, κι αυτό έκανε πολύ δύσκολη την μετακίνησή του. Αυτό έθλιβε όλους εμάς που τον ξέραμε, γιατί γνωρίζαμε ότι είχε τόσα στο μυαλό του που ήθελε να κάνει, τόσες πολλές ακόμα ταινίες να δώσει. Εγώ, όταν θα τον σκέφτομαι, στο μυαλό μου θα είναι πάντα ένας αιώνιος νέος...
Διαβάστε ακόμα: Οι 9 Μούσες του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
