Τέλη δεκαετίας του 50, Βίλατζ, Νέα Υόρκη. Ο Λιούιν Ντέιβις είναι ένας ακόμα φολκ μουσικός των καφέ των παραδρόμων της πλατείας Ουάσινγκτον. Κάθε Κυριακή παίρνει την κιθάρα του και πεισματικά τραγουδά αυθεντική φολκ - μπαλάντες που έχουν ρίζες στο δέλτα του Μισισιπί και τα απαλάχια όρη. Η μεταπολεμική Αμερική δεν είναι ακόμα έτοιμη να κοιτάξει τόσο πίσω, ούτε τόσο μέσα της - προτιμά να κουνά τους γοφούς της σε ανέμελο rock 'n' roll ή σε ευκολοχώνευτη «Papa-Ooh-Mau Mau» ποπ. Το νέο ρεύμα της φολκ δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Ούτε ο Φιλ Οουκς, ούτε οι Πίτερ, Πολ και Μέρι έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Ο Μπομπ Ζίμερμαν δεν έχει πάρει ακόμα την κιθάρα του για να κάτσει σ' ένα από αυτά τα σκαμπό, στην μικρή σκηνή ενός από αυτά τα καφέ και να κάνει mainstream αυτή την ακουστική, κατανυκτική μουσική επανάσταση.
Βρισκόμαστε λίγο πριν το ξημέρωμα, σ' αυτό που μοιάζει σαν το πιο βαθύ, απελπιστικό σκοτάδι για τον Λιούιν Ντέιβις: άφησε πίσω του στο Νιου Τζέρσεϊ ό,τι απεχθανόταν - την εργατική του οικογένεια, έναν άξεστο πατέρα και το μεροκάματο στο λιμάνι για να κυνηγήσει το όνειρό του, να αποδείξει τι σπουδαίο κρύβει μέσα του, αλλά κατέληξε ένας άφραγκος τυχοδιωκτάκος που επιβιώνει από καναπέ σε καναπέ και παρακαλεί για προκαταβολές. Πόσο μπορεί να πιστέψει αυτό το σπουδαίο που κρύβει μέσα του; Γιατί «Inside Llewyn Davis» υπάρχει κάτι όντως σπουδαίο. Μουσική.
Οι αδελφοί Κοέν βασίζονται ελεύθερα στην αυτοβιογραφία του Ντέιβ Βαν Ρονκ «The Mayor of MacDougal Street» για να πλάσουν έναν φιξιόν χαρακτήρα, ο οποίος όμως διαθέτει αρκετά από τα διαβόητα στοιχεία του Βαν Ρονκ και του Ντίλαν - εγωπάθεια, αντικοινωνικότητα, σνομπ αλαζονεία και οργή απέναντι στον συμβιβασμένο κόσμο που δεν καταλαβαίνει, δαιμονισμένο ταλέντο, βαθιά, πραγματική, παθιασμένη, αστείρευτη αγάπη για την μουσική. Μία παλλόμενη, σπαραχτική αναγκαιότητα, σαν το νερό και το οξυγόνο, να εκφράζεις όσα δεν μπορείς διαφορετικά, με μια κιθάρα και τη φωνή σου.
Διαβάστε την κριτική του Flix για το «Inside Llewyn Davis»
«Αυτό που φυσικά μας ενδιέφερε πρώτα και πάνω από όλα ήταν η μουσική σκηνή του Βίλατζ στα τέλη της δεκαετίας του '50 και μέχρι το 1961 που προέκυψε ο Μπομπ Ντίλαν και έγινε το μεγάλο μπαμ...» εξηγεί ο Ιθαν Κοέν. «Αγαπάμε πολύ αυτή την μουσική και για αυτό αγαπάμε πολύ αυτή την εποχή.»
«Ολη η ταινία είναι σαν φολκ τραγούδι» συμπληρώνει ο μεγάλος μουσικός παραγωγός Τ. Bone Burnett ο οποίος επιμελήθηκε το soundtrack. «Η πρώτη της σκηνή είναι ο πρώτος στίχος. Δεν καταλαβαίνεις τι βλέπεις. Πρέπει να ακούσεις όλο το τραγούδι, να επιστρέψεις στον πρώτο στίχο και τότε θα έχεις βαθιά κατανόηση του ήρωα και της ιστορίας του...»
«Τον αγαπώ τον Λιούιν» εξομολογείται ο Οσκαρ Αϊζακς, μουσικός κι ο ίδιος και λάτρης της φολκ. «Είναι μία μίξη ονειροπόλου, ρομαντικού, loser, Μπάστον Κίτον..»
«Μεγάλωσα στο Τενεσί, το μέρος που γεννήθηκε το ροκ εντ ρολ και μεγάλο κομμάτι της μουσικής κάντρι...» μας αιφνιδιάζει ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ. «Τα πρώτα μου μουσικά μαθήματα μου τα έκανε ο παππούς μου, ο οποίος μου έμαθε και πώς να σφυρίζω. Αυτή η ταινία μου δημιούργησε ζεστασιά, οικειότητα, τραγούδησα από την ψυχή μου...»
Δείτε το βίντεο όπου σκηνοθέτες, πρωταγωνιστές και μουσικοί της ταινίας (ακόμα και η συνεισφορά του Μάρκους Μάμφορντ των Mumford and Sons φαίνεται εδώ) μιλούν για τα γυρίσματα, τις ηχογραφήσεις, την αγάπη τους για τη φολκ, την αθωότητα και τη σκληρότητας να κυνηγάς τα όνειρά σου στη 60ς Νέα Υόρκη.
.
Απολαύστε επίσης μία σκηνή της ταινίας όπου ο Λιούιν, για να βγάλει λίγα χρήματα, δέχεται να ηχογραφήσει ένα κομμάτι που θεωρεί γελοίο. Αυτό βέβαια γίνεται τεράστια ποπ επιτυχία. «Please Mr. Kennedy» με τους Οσκαρ Αϊζακς, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ και τον Ανταμ Ντράιβερ («Girls», «Frances Ha») σε ρόλο cowboy.
.
Περισσότερα για το ««Inside Llewyn Davis»:
