«Μπαμπά, είδα ξανά τον εφιάλτη όπου πέφτω σε μία μαύρη τρύπα» είχε πει η μικρή Αλίκη στον πατέρα της. «Εκεί συναντώ ζώα που μιλάνε και τέρατα που ξέρουν το όνομά μου. Χάνω το μυαλό μου; Είμαι τρελή;» «Ναι, είσαι τρελή» της απαντάει ο πατέρας της χαμογελώντας. «Θεοπάλαβη. Οπως όλοι οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι».
Ο Τιμ Μπάρτον είχε υπογράψει την επιστροφή της ενήλικης Αλίκης στο λαγούμι της σκοτεινής της παιδικότητας με το «Alice in Wonderland» το 2010. Οι ταινία είχε διχάσει το κοινό - κάποιοι δεν τη βρήκαν παιδική, άλλοι όχι αρκετά ενήλικη. Οσοι αγαπούν το σύμπαν του Τιμ Μπάρτον το είχαν, με συγκίνηση, αναγνωρίσει κι εδώ. Ποιος άλλος θα μπορούσε να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη τον σουρεαλιστικό κόσμο του Λούις Κάρολ χωρίς να φοβηθεί να τον σχολιάσει; Θα τολμούσε να δώσει διαστάσεις στους ήρωες – κι όχι δεν εννοούμε την τεχνολογική απόλαυση του 3D, αλλά διαστάσεις κατανόησης. Θα φώτιζε τα τέρατα ως τραυματισμένα ζώα, τις σατανικές βασίλισσες ως παρεξηγημένα παιδιά και τις καλές, πεντάμορφες αδελφές τους ως άχρηστες, new age, χορτοφάγες καρικατούρες; Ποιος θα απενοχοποιούσε το πραγματικό «τέρας», την Αλίκη, που στα 19 της χρόνια νιώθει αλλόκοτη, τρελή. Απόκληρη, καθώς δεν ανταποκρίνεται στις κοινωνικές προσδοκίες: δεν περιμένει ιππότες, αλλά φοράει η ίδια τη στολή, ανεβαίνει στο λευκό άλογο και σώζει τον εαυτό της. Δίπλα της, ο «Τρελοκαπελάς» που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Η φωνή του παραλόγου που μας σπρώχνει να θυμόμαστε τα όνειρά μας, ακόμα κι αν μοιάζουν με εφιάλτες. Γιατί ακόμα κι αν τα φοβόμαστε, τα λαγούμια του ένστικτού μας, οδηγούν στην πραγματική μας ταυτότητα. Και στη χαμένη μας χαρά.
Μόνο ένας τρελός. Ενας θεοπάλαβος. Ενας πραγματικός καλλιτέχνης.
Η Disneyμ στη σημερινή απόφασή της να βάλει μπρος τις μηχανές παραγωγής του σίκουελ φυσικά δεν σκέφτεται τίποτα από όλα αυτά. Ολα είναι business και τα νούμερα έδειξαν κέρδος. Τέλος. Πάμε για το επόμενο. Το στούντιο έχει αναθέσει στην Λίντα Γούλβερτον που είχε γράψει το σενάριο για τον Τιμ Μπάρτον, να γράψει και το sequel. Βετεράνος του στούντιο έχει βάλει την υπογραφή της σε μεγάλες επιτυχίες («Η Πεντάμορφη και το Τέρας», «Ο Βασιλιάς των Λεονταριών», «Aladdin) κάποιες μεμονωμένες αποτυχίες («Mulan») αλλά και φιλόδοξες παραγωγές που δεν έχουμε δει ακόμα (όπως το «Maleficent» με την Αντζελίνα Τζολί).
Οι Τζο Ροθ, Σουζάν και Τζένιφερ Τοντ θα επιστρέψουν επίσης στην παραγωγή.
Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι ποιος θα οραματιστεί τον νέο κόσμο της Αλίκης και ποιος θα τον ενσαρκώσει. Ποιος όμως θα αναλάβει τη σκηνοθεσία; Και θα δούμε ξανά την εύθραυστη δύναμη της Μία Γουασικόφσκα και τη σουρεαλιστική τρέλα του Τζόνι Ντεπ μπροστά από το φακό ή οι ηθοποιοί δε θα επιστρέψουν;
Και η Γούλβερτον θα κάνει απόσβεση εκείνης της μαγικής στιγμής ανάμεσα στην Αλίκη και τον Τρελοκαπελά, που όσες φορές κι αν τη δούμε κάτι μέσα μας βουτάει σε λαγούμια;
- «Θα γυρίσω πριν καταλάβεις καν ότι έλειψα...»
- «Δε θα με θυμάσαι...»
- «Μα τι είναι αυτά που λες; Πώς θα μπορούσα ποτέ να σε ξεχάσω;»
