Η τρίτη μέρα του φεστιβάλ ξεκίνησε με μία... ταξική κωμωδία εποχής! Γιατί αυτό είναι η νέα ταινία του Μπρουνό Ντιμόν, «Ma Loute»: μια καθαρή κωμωδία, γεμάτη αγάπη αναφορά στο μπουρλέσκ και στο slapstick. Η ιστορία ξετυλίγεται το 1910 σ' ένα θέρετρο στον γαλλικό Βορρά. Εκεί καταφθάνει η αριστοκρατική οικογένεια Βαν Πετεγκέμ για ν' ανοίξει το εξοχικό σπίτι της για το καλοκαίρι. Η μικρή Μπίλι, αληθινό αγοροκόριτσο, θα ερωτευτεί τον νεαρό Μα Λουτ (παλιομοδίτικο γαλλικό χαϊδευτικό, σα να λέμε «μπέμπης»), γιο της οικογένειας ψαράδων που μαζεύει μύδια στην ακτή, αλλά και περνά τους επισκέπτες απ' τη μια όχθη στην άλλη όταν έρχεται η παλίρροια. Μια σειρά από μυστηριώδεις εξαφανίσεις θα φέρει στην περιοχή τον αρχιφύλακα (φουσκωτό σαν μπαλόνι) και τον βοηθό του, οι οποίοι θα βρεθούν μπροστά σε αποκαλύψεις που απειλούν να τους... κατασπαράξουν.
Το σενάριο του Ντιμόν είναι, φυσικά, μια κριτική στον ταξικό διαχωρισμό στη Γαλλία, τότε και τώρα, με τους αριστοκράτες να επιδεικνύουν αφελώς το πόσο υποκριτές, αστοιχείωτοι και αδιάφοροι για τα ανθρώπινα είναι.
Διαβάστε την κριτική του Flix για την ταινία: «Ma Loute» του Μπρουνό Ντιμόν, αναφορά στον... Βέγγο
H βραδινή πρεμιέρα της ταινίας στο κόκκινο χαλί των Καννών πάντως ανέδειξε μία από τις πιο κλασάτες καλοντυμένες γυναίκες σ' ένα φεστιβάλ εντυπωσιασμού: τη λιτή Ζιλιέτ Μπινός.
Η επιστροφή του Κεν Λόουτς με το ανθρωποκεντρικό δράμα «I, Daniel Blake» κέρδισε χθες το ενδιαφέρον του φεστιβάλ. Ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι ένας 59χρονος ξυλουργός ο οποίος έπειτα από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο θα πρέπει να σταματήσει να δουλεύει μέχρις ότου η καρδιά του γίνει ξανά πιο δυνατή. Η γιατρός του τον κρίνει ακατάλληλο για εργασία, όμως οι κοινωνικές υπηρεσίες του Νιούκαστλ όπου ζει θεωρούν ότι δεν δικαιούται το ανάλογο επίδομα, μα το επίδομα κάποιου που θα έπρεπε να ψάχνει για δουλειά. Και κάπως έτσι ξεκινά η καφκική του σχεδόν οδύσσεια, που τον φέρνει αντιμέτωπο με υπαλλήλους που δεν μπορούν να δουν πέρα από τα κουτάκια που οφείλουν να συμπληρώσουν στις φόρμες τους, με ατέλειωτες ώρες αναμονής στο τηλέφωνο ακούγοντας ενοχλητική μουσική, με τον κόσμο του διαδικτύου και των υπολογιστών, ο οποίος έχει αντικαταστήσει το χαρτί και το μολύβι, στο οποίο ο Ντάνιελ έχει συνηθίσει.Διαβάστε την κριτική του Flix:
«Πιστεύω ότι είναι σοκαριστικό αυτό που συμβαίνει» είπε ο πάντα μαχητικός Λόουτς στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας. «Και δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους στην Αγγλία αλλά σε όλη την Ευρώπη. Αυτή η σκληρότητα με την οποία πρέπει να αναδιοργανώσουμε τις ζωές μας. Μεροκαματιάρηδες άνθρωποι που τους λένε σήμερα ότι όποια περιουσία κι αν έκαναν, ένα σπίτι για παράδειγμα, είναι λάθος τους. Ανεργοι που νιώθουν ότι δεν έχουν δουλειά γιατί είναι λάθος τους. Δεν είναι λίγοι αυτοί οι άνθρωποι. Είναι χιλιάδες σε όλη την Ευρώπη. Το φαινόμενο είναι μαζικό. Είναι σπαραχτικό αυτό που συμβαίνει σήμερα στον κόσμο...»
Ο Λόουτς μίλησε και για το επικείμενο Brexit, το οποίο βρίσκει ως μία πολύ επικίνδυνη καμπή στη βρετανική Ιστορία. «Από την μία πλευρά η Ευρώπη οργανώνεται με ξεκάθερες νεοφιλελευθερικές τάσεις - όλες οι ισχυρές κυβερνήσεις παραδίδουν τον έλεγχο στον ιδιωτικό τομέα και τις τράπεζες. Μία έξοδος όμως από την Ευρωπαϊκή Ενωση ξέρουμε πολύ καλά που θα οδηγούσε την Αγγλία: στην άκρα δεξιά.»
Mόνο ο Κεν Λόουτς σ' ένα photocall στις Κάννες θα πλησίαζε την εργατιά: τους φωτογράφους
Και το ίδιο βράδυ, στην επίσημη πρεμιέρα του «I, Daniel Blake» στο κόκκινο χαλί...
Παρόλο που προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμετο των Σκηνοθετών, το «Neruda» η νέα ταινία του του Πάμπλο Λαραΐν, προκάλεσε τρομαχτική αίσθηση χθες στα πηγαδάκια των κριτικών κινηματογράφου της Κρουαζέτ. Ολοι ψιθύριζαν μία λέξη - κοινή και παγκόσμια: Οσκαρς.
Το «Neruda» δεν είναι μια τυπική βιογραφία για τον μεγαλύτερο ίσως Χιλιανό και νομπελίστα ποιητή - τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που μπορεί να τη φανταστεί κανείς: ως μια ταινία που αφηγείται την ιστορία του από τη γέννησή του σε μια φτωχή πόλη νότια του Σαντιάγο στις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι την εκλογή του ως Γερουσιαστή και τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας ή ως ένα κινηματογραφικό φόρο - τιμής στην τέχνη του και την αναγωγή του στην πιο εμβληματική φιγούρα του κομμουνιστικού κόμματος πριν το πραξικόπημα του Πινοσέτ και στην ανάδειξη του ως αναμφισβήτητου ήρωα της εργατικής τάξης. Με νότες από αισθητική κόμικ και τεκνικολόρ ταινίας του '40, σαν εικονογραφημένο βιβλίο, ένα καθαρόαιμο αστυνομικό pulp και ταυτόχρονα μια ταινία μέσα στην ταινία, το φιλμ του Πάμπλο Λαραΐν - στην ταινία που τον βρίσκει να συνεργάζεται ξανά με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ μετά το «No», ακολουθεί την επιτυχία της «Μυστικής Λέσχης» και προηγείται της βιογραφίας της Τζάκι Κένεντι με την Νάταλι Πόρτμαν - αφηγείται με τον δικό του τρόπο όλα τα παραπάνω, αλλά αναδεικνύει τις σημαντικότερες πτυχές του ήρωά του μέσα από ένα διαρκές παιχνίδι με τον θεατή.
Διαβάστε αναλυτικά την κριτική του Flix: Το σινεμά σαν ένα ποίημα, κόμικ και αστυνομικό μαζί στο «Neruda» του Πάμπλο Λαραΐν
Στο τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα, η ταινία του Ρώσου σκηνοθέτη Κιρίλ Σερεμπρένικοφ, «Ο Μαθητής», ήταν μια από εκείνες τις ταινίες που εκτιμάς λιγότερο κινηματογραφικά και περισσότερο για τη συζήτηση που θέλουν τολμηρά ν' ανοίξουν.
Ο Σερεμπρένικοφ στον «Μαθητή» επιλέγει να μεταφέρει στην οθόνη το θεατρικό έργο του Μάριους φον Μάγιενμπουργκ, το οποίο ο ίδιος ανέβασε και στη σκηνή. Η ιστορία παρακολουθεί τον Βενιαμίν, έναν έφηβο μπερδεμένο όπως όλοι οι έφηβοι: για δεκανίκι βεβαιότητας, ο Βενιαμίν στρέφεται στις Γραφές, αυτές αρχίζουν ν' αποτελούν κάθε του φράση ή απάντηση (με την παραπομπή τους να εμφανίζεται ανά δευτερόλεπτα στην οθόνη), απέναντι στην κοινότητα, τη μητέρα, το σεξ, τα μαθήματα, τη δικαιοσύνη, τον ανταγωνισμό, ό,τι τον φέρνει σε αμηχανία και δεν ξέρει ν' αντιμετωπίσει διαφορετικά.
Διαβάστε αναλυτικά την κριτική του Flix: «Ο Μαθητής» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ. Οχι πια σεξ, μόνο Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Τα φλας των παπαράτσι συνέλαβαν όμως ένα ακόμα λαμπερό ντεμπούτο: αυτό της κόρης του Τζόνι Ντεπ, Λίλι Ρόουζ. Με εμφανή ομοιότητα με την μητέρα της (μέλος της κριτικής επιτροπής φέτος) Βανέσα Παραντί, η Λίλι Ρόουζ Ντεπ περπάτησε το πρώτο της κόκκινο χαλί ως πρωταγωνίστρια του «The Dancer» της Στεφανι ντι Τζούστο, όπου ερμηνεύει την Ισιδώρα Ντάνκαν.
Το βράδυ μας επιφύλασσε μια ακόμη θαυμάσια έκπληξη. Μπορεί να είδαμε ήδη το Χρυσό Φοίνικα: το «Toni Erdmann» της Μάρεν Αντε ανήκει στο σπανιο είδος της γερμανικής κωμωδίας που είναι πετυχημένη και μοιάζει αυτή την στιγμή με τον πιο απροσδόκητο μα ικανό διεκδικητή του Χρυσού Φοίνικα.
Το φιλμ της Αντε, κατορθώνει να γίνει κάτι πολύ πιο ευρύ από την ιστορία της σχέσης μιας κόρης και του πατέρα της, ή ένα σχόλιο για την οικογένεια: μια ματιά στα ήθη και την πραγματικότητα της ζωής μας στον σύγχρονο κόσμο, την κουλτούρα της επαγγελματικής καριέρας, τις αξίες που ορίζουμε ως σημαντικές, τον τρόπο που ζούμε επιλέγοντας να αγνοούμε τους άλλους γύρω μας. Κι αν θέλετε κι ακόμη περισσότερα: την κατακερματισμένη ανθρωπογεωγραφία της Ευρώπης, τις οικονομικές πρακτικές της δύσης, τον τρόμο απέναντι στο αληθινό εαυτό μας και ναι, όσο κι αν ακούγεται αφόρητα μπανάλ, το ίδιο το «νόημα της ζωής».
Διαβάστε αναλυτικά την κριτική του Flix: Κάννες 2016: Δώστε τον Χρυσό Φοίνικα στο «Toni Erdmann»
Η μέρα έκλεισε πανηγυρικά: To Flix στην τελετή απονομής και το πάρτι των Trophée Chopard όπου βραβεύτηκαν οι Μπελ Πάουλι («Diary of a Teenage Girl») κι ο Τζον Μπογιέγκα («Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνάει»).
Για 16η συνεχόμενη χρονιά ο Ελβετικός Οίκος στηρίζει τα νέα ταλέντα στο σινεμά με αυτό το θεσμό και, σε συνεργασία με το περιοδικό Variety και το καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Καννών Τιερί Φρεμό, απονέμει τα δικά του βραβεία. Η λαμπερή τελετή που προλόγισε η ίδια η Καρολίν Σοφέλ, πραγματοποιήθηκε για ακόμα μία φορά στο ξενοδοχείο Martinez με οικοδέσποινα τη Ζιλιέτ Μπινός.
Διαβάστε όλα όσα έγιναν, δείτε βίντεο και φωτογραφίες στο ρεπορτάζ του Flix
