Φεστιβάλ / Βραβεία

Berlinale 2014: Στο «The Third Side of the River» της Σελίνα Μούργκα, χάσαμε το δρόμο

στα 10

Στολισμένη με τη σφραγίδα του Σκορσέζε και με κάθε λογής συμπαραγωγές, μια εστέτ ταινία που μένει στην επιτήδευση και χάνει την ουσία.

Berlinale 2014: Στο «The Third Side of the River» της Σελίνα Μούργκα, χάσαμε το δρόμο

Με executive producer τον Μάρτιν Σκορσέζε, με υποστήριξη ή συμπαραγωγή απ’ όποιον φορέα υφίσταται στα κινηματογραφικά πράγματα, η Αργεντίνα Σελίνα Μούργκα του «A Week Alone» παρουσίασε μια ταινία που επιβιώνει μόνο σε Φεστιβάλ κι αυτό ακόμα αμφίβολο. Κεντρικός ήρωας είναι ο Νίκο που στη διάρκεια της ταινίας κάνει ένα πέρασμα: από την αθωότητα στην ενηλικίωση, ή από την ανοχή στην επανάσταση, ή από την απραγία στη δράση, κάπως διασχίζει το «ποτάμι» της ζωής κόντρα στο ρεύμα, αλλά το πώς ακριβώς χάνεται στην υπερβολικά αφαιρετική αφήγηση.

river02

Η Σελίνα Μούργκα έχει μια μεγάλη ικανότητα να προσδιορίζει ένα σύμπαν, να χτίζει την ατμόσφαιρα ενός τόπου, σ’ αυτήν την περίπτωση των προαστίων του Μπουένος Αϊρες, μιας μικροαστικής γειτονιάς στη διάρκεια του ζεστού καλοκαιριού. Ο Νίκο ζει με τη μητέρα του και τα δυο αδέλφια του: όλοι προετοιμάζονται για τον πανηγυρικό εορτασμό των 15ων γενεθλίων της αδελφής του. Το σπίτι τους συχνά επισκέπτεται ο πατέρας, ο Χόρχε, που έχει ακόμα ερωτικές σχέσεις με τη μητέρα τους, αλλά δεν είναι η επίσημη σύζυγός του. Το κανονικό του σπιτικό βρίσκεται στην άλλη πλευρά της πόλης, όπου ζει η γυναίκα του και τα παιδιά του. Αυτό το διαπλεκόμενο άθροισμα ζωών μοιάζει τόσο εξοικειωμένο με τις παράξενες συνθήκες συμβίωσής τους, που τίποτε δεν τους προκαλεί έκπληξη. Μέχρι που ο Νίκο θα αποφασίσει ότι στον ίδιο αξίζει κάτι καλύτερο και στον πλεονέκτη πατέρα του κάτι πολύ χειρότερο.

river03

Ο νεαρός πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Αλιάν Ντεβετάκ, κερδίζει το φακό με την ιδιόμορφη όψη του που μεταβάλλεται αλλεπάλληλα από αθώα σε αποστασιοποιημένη και σε πυρακτωμένη, με την οργή να βράζει κάτω από το δέρμα. Το βλέμμα του, ωστόσο, δε σπινθηρίζει όσο αρμόζει στον ήρωά του. Το σημαντικότερο, η Σελίνα Μούργκα τόσο πολύ παρασύρεται από την επιθυμία της να αναπτύξει μια πυκνή ατμόσφαιρα υπόγειων συγκρούσεων που ξεχνά ολωσδιόλου να τις φέρει στην επιφάνεια, κάνοντας την ταινία να σέρνεται μέχρι το φινάλε της τόσο αφαιρετικά που ο θεατής χάνει το ενδιαφέρον του, τόσο «υποψιασμένα» που απουσιάζει ακόμα και το κίνητρο να την εξερευνήσεις.

Μαθαίνετε τα πάντα για την Berlinale 2014, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο ειδικό τμήμα του Flix που ανανεώνεται διαρκώς