Η ολοκλήρωση του πολύ αδύναμου φέτος Διαγωνιστικού Τμήματος, κάποιες τελευταίες ενδιαφέρουσες συμμετοχές στο Panorama και στο Forum κι ένα χλωμό παλικάρι που έφερε το κινηματογραφικό σούρουπο στους δρόμους του Βερολίνου - κάπως έτσι κύλησε η 9η μέρα της 62ης Berlinale.
Στο κλείσιμο της, δόθηκαν τα βραβεία Teddy στις ταινίες με LGBT θεματολογία (δείτε εδώ όλα τα βραβεία), ενώ ξεκίνησαν και οι πρώτες βραβεύσεις των παράλληλων προγραμμάτων που θα κορυφωθούν σήμερα το βράδυ με την μεγάλη τελετή λήξης και την απονομή της φετινής Χρυσής Αρκτου.
«Επικίνδυνο Πάθος» (Διαγωνιστικό): στου Bel Ami το ουζερί, το παλικάρι το χλωμό το πικραμένο...
Νεαρός τυχοδιώκτης του 19ου αιώνα γίνεται ο εραστής τριών γυναικών στο κοσμικό Παρίσι και σκαρφαλώνει με κόστος στην νέα, διεφθαρμένη, αστική τάξη.
Δεν χρειαζόταν παραπάνω από 20 λεπτά για να αναρωτηθούμε: γιατί μία τόσο κακή ταινία συμπεριλαμβάνεται στο Επίσημο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Βερολίνου; Αν υπήρχε τέτοια επιτακτική ανάγκη για προσέλευση μεγάλων σταρ (και ο Ρόμπερτ Πάτινσον σίγουρα έκλεισε τους δρόμους από τα κορίτσια που παρόλο το κρύο άφηναν τους λαιμούς τους γυμνούς) θα μπορούσε κάλλιστα να παραμείνει στην θέση-βιτρίνα του εκτός συναγωνισμού. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να διασώζει το δράμα εποχής των θεατρικών σκηνοθετών Ντέκλαν Ντόνελαν και Νικ Ορμεροντ: ούτε η σεναριακή μεταφορά του ομώνυμου κλασικού βιβλίου του Γκι Ντε Μοπασάν (που δεν έδωσε κανένα βάθος στη διαχρονική κριτική του συγγραφέα για την εξουσία και την ατομική ανέλιξη), ούτε η κλισέ σκηνοθεσία «κουστουμιών» που αποτυγχάνει στο να χτίσει τουλάχιστον μία διαφθερμένα αισθησιακή ατμόσφαιρα, ούτε το λαμπερό καστ που, ο καθένας για τους λόγους του, έδωσε τραγικές ερμηνείες και μεταμόρφωσε του ήρωες σε καρικατούρες. Η Ούμα Θέρμαν σκληρή και στημένη, η Κριστίνα Ρίτσι λίγη και άνιση, η Κρίστιν Σκοτ Τόμας κωμικά υστερική. Κι όσο για τον Ρόμπερτ Πάτινσον: καμία γοητεία, κανένα χάρισμα, κανένα ταλέντο. Παίζει με τα χείλια και τα ρουθούνια, ένα ρόλο που στην ηλικία του ο Τζόνι Ντεπ ή ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, για παράδειγμα, θα τον είχε απογειώσει. «Επικίνδυνο Πάθος» ή επικίνδυνο λάθος; Π.Λ.
Το Flix στη συνέντευξη Τύπου του «Bel Ami»
Δύο ώρες πριν ξεκινήσει η συνέντευξη Τύπου, οι δρόμοι γύρω από το Hyatt Hotel είχαν κλείσει. Κιγκλιδώματα, αστυνομικοί, περιπολικά και ... κορίτσια. Κάθε ηλικίας: μικρές μαθήτριες, έφηβες, νεαρές μαμάδες με καρότσια. Ο Ρόμπερτ Πάτινσον δεν έχει πιάσει απλά το σφυγμό του κοινού, τους έχει δαγκώσει από τον λαιμό. Με ξυρισμένο κεφάλι (προφανώς για κάποιο νέο του ρόλο) και πλαισιωμένος από τις συμπρωταγωνίστριές του Κριστίνα Ρίτσι και Χόλιντεϊ Γκρέιντζερ, αλλά και τους δύο σκηνοθέτες του «Επικίνδυνου Πάθους» ("Bel Ami"), Ντέκλαν Ντόνελαν και Νικ Ορμεροντ, o Πάτινσον εμφανίστηκε ευγενικός, ντροπαλός, χαμογελαστός και ... χλωμός. Σαν να κουβαλούσε ένα αέναο χανγκόβερ, με μάτια βαθουλωμένα, μαύρους κύκλους - καμία λάμψη ζεν πρεμιέ, κανένα χάρισμα, καμία γοητεία. Δίπλα του η Κριστίνα Ρίτσι με τολμηρό, βαθύ ντεκολτέ έμοιαζε από άλλο πλανήτη. Κανείς όμως δεν της απεύθυνε το λόγο για πάρα πολύ ώρα. Ολοι οι προβολείς ήταν στον νεαρό σταρ.
Ο Ρόμπερτ Πάτινσον για το αν βρήκε κοινά στοιχεία του Bel Ami με τον χαρακτήρα του
Ο χαρακτήρας του Zορζ είναι ανελέητα φιλόδοξος και, ουσιαστικά, δεν τιμωρείται ποτέ. Αυτό δεν είναι κάτι που βλέπει κανείς συχνά στις ταινίες. Αυτό μου άρεσε: να παίξω κάποιον που δεν έχω σχέση εγώ ο ίδιος, αλλά και που δεν νομίζω ότι θα έχω την ευκαιρία να ξαναπαίξω στο μέλλον. Το μόνο στοιχείο που μπορεί να πω ότι μοιράζομαι με τον χαρακτήρα είναι ότι πεισμώνει από τις προσβολές. Αν παλιότερα κάποιος με υποτιμούσε, θα το έβαζα σκοπό της ζωής μου να του αποδείξω ότι έχει λάθος και να τον εκδικηθώ. Θα ήταν το σχέδιο των επόμενων δέκα χρόνων για μένα. Τώρα νιώθω ότι έχω αλλάξει, έχω μεγαλώσει. Δεν είμαι πια τόσο... απαίσιος.
Ηταν ένα κλείσιμο ματιού να ερμηνεύσει έναν απατεώνα δημοσιογράφο που κατασκευάζει τις ειδήσεις;
Η αλήθεια είναι ότι με σόκαρε ότι κάτι που έχει γραφτεί στα τέλη του 1800 είναι τόσο επίκαιρο. Ιδιαίτερα όταν ο χαρακτήρας μου προβιβάζεται στη στήλη των κουτσομπολιών και βλέπεις τη διαδικασία κατασκευής των «ειδήσεων», γελάς με την ειρωνεία. Ομως πιστεύω ότι ο Zορζ δεν είναι δημοσιογράφος - τυχοδιωκτικά έχει βρεθεί σ' αυτή τη θέση την οποία χρησιμοποιεί για να κερδίσει γρήγορη φήμη. Σήμερα ίσως να ήταν παίκτης σε reality show. Αυτός είναι ο αντίστοιχος ρόλος της εποχής.
Οι Ντέκλαν Ντόνελαν και Νικ Ορμεροντ απαντούν στο αν η ιστορία του Bel Ami είναι διαχρονική
Μία δυτική διεφθαρμένη κυβέρνηση που στηρίζεται από διεφθαρμένο Τύπο, βρίσκει ένα πρόσχημα για να επιτεθεί σε χώρα του Τρίτου Κόσμου γιατί θέλει να βάλει χέρι στον πλούτο της. Χμμ, δεν ξέρω: καταλαβαίνω την απορία σας. Οι σημερινές εποχές δεν έχουν κανένα τέτοιο παράδειγμα!
Η Κριστίνα Ρίτσι εξηγεί γιατί χαμογελά στην τελευταία σκηνή η ηρωίδα της;
Από την αρχή και καθ'όλη τη διάρκεια της σχέσης τους, η Κλο βλέπει ποιος είναι ο Ζορζ: ένα άγριο, τραυματισμένο αγρίμι, πεινασμένο για εξουσία. Πιστεύει όμως ότι η αγάπη της θα τον ικανοποιήσει, θα του φτάνει, θα τον αλλάξει. Στο τέλος διαλύεται όταν καταλαβαίνει ότι αυτό δε θα γίνει ποτέ. Συνεχίζει όμως να τον αγαπά. Το χαμόγελο του τέλους είναι τραγικό...
Κι ο Πάτινσον βρίσκει το φινάλε τραγικό;
Είναι ένα βαθιά πεσιμιστικό τέλος. Παρόλο που ο Ζορζ είναι ο φαινομενικός νικητής, έχει συντρίψει τον εχθρό του, έχει γίνει πλούσιος και ισχυρός, δεν μπορεί να ησυχάσει. Το μόνο που βλέπει μπροστά του είναι νέους εχθρούς, νέους αγώνες, νέους αντιπάλους απέναντι σε όποιον συναντήσει στο δρόμο του, έναν καινούργιο κύκλο απληστίας.
Ο Πάτινσον μπροστά στην υστερία των θαυμαστών του: νιώθει ευθύνη;
Η μόνη ευθύνη που νιώθω είναι να κάνω καλά τη δουλειά μου. Ο καθένας μας κατακτά δημοσιότητα γιατί κάνει κάτι - αν αυτό συνεχίσει να το υπηρετεί σωστά, τότε δίνει και το καλύτερο παράδειγμα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι σωστές επιλογές στις δουλειές μου και να είμαι όσο μπορώ καλός ηθοποιός. Ομως νομίζω ότι αυτή η υπέρμετρη δημοσιότητα μπορεί να βοηθήσει και την ίδια την τέχνη αν εφαρμοστεί σωστά. Μπορεί να ακούγεται αλαζονικό, αλλά σε μια ταινία σαν το ''Bel Ami'' δε θα έτρεχε το κοινό του «Twilight». Τώρα όμως θα πάει. Αυτό είναι καταπληκτικό - αν συνέβαλα στο να γίνει πιο εμπορική μία υπέροχη ταινία, τότε χαίρομαι!
Θα συνεχίσει το franchise των Twilight ταινιών;
Θα ήμουν πολύ περίεργος να δω τι άλλο θα μπορούσε να γράψει η Στέφανι στο μέλλον, αλλά πιστεύω ότι τότε θα είμαι πια πολύ μεγάλος για το ρόλο. Ηδη είμαι πολύ μεγάλος για το ρόλο. Αλλά, ναι, δεν σας κρύβω ότι θα το εξέταζα με ενδιαφέρον...
.
«War Witch» (Διαγωνιστικό): μυρίζει μπαρούτι (και βραβείο;)
Ενα 12χρονο κορίτσι (από μία χώρα της Αφρικής που δεν ονομάζεται ποτέ, ενώ η ταινία είναι γυρισμένη στο Κονγκό) απάγεται από το χωριό της, εξαναγκάζεται να σκοτώσει τους όμηρους γονείς της και έτσι να βαπτιστεί αντάρτισσα στο πλευρό του στρατού του «Τίγρη». Η ικανότητά της να βλέπει φαντάσματα νεκρών που την προειδοποιούν για τις επιθέσεις του κυβερνητικού στρατού, την κάνει ευνοούμενη του «Τίγρη» που την ονομάζει «Μάγισσα του Πολέμου». Οταν την ερωτεύεται ένας πιτσιρικάς αντάρτης, το ζευγάρι το σκάει από το στρατόπεδο, παντρεύεται και ζει για λίγο ειρηνικά. Μέχρι που ο εφιάλτης επιστρέφει...
Στιβαρό, σκληρό, λυρικό και μελαγχολικά αιθέριο, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του συγγραφέα/σεναριογράφου Κιμ Γκιουγέν παίχτηκε στην εκπνοή της παρουσίασης του διαγωνιστικού τμήματος, αλλά... μυρίζει βραβεία. Προκλητικό θέμα για τον τρόμο και την αγριότητα στην οποία ρίχνονται τα παιδιά της Αφρικής, σκηνοθετική ματιά εξαιρετικής ισορροπίας ανάμεσα στον ωμό ρεαλισμό και την ευρείας κατανάλωσης αφηγηματική προσέγγιση, συγκλονιστική πρωταγωνίστρια. Το ένστικτό μας πιστεύει ότι δε θα μείνει αβράβευτο. Π.Λ.
«My Brother the Devil» (Panorama): ο Κεν Λόουτς στα Αραβικά!
To εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο της Αγγλίδας Σάλι Ελ Χοσεϊνί κέρδισε τις εντυπώσεις στο τμήμα του Πανοράματος και χθες κέρδισε και το βραβείο των ευρωπαϊκών αιθουσών (Europa Cinemas Label). Η ιστορία ενηλικίωσης δύο νεαρών Βρετανών Αράβων στις φτωχογειτονιές του Χάκνεϊ και ο αγώνας του μεγάλου ώστε να μην μπλέξει ο μικρός αδελφός στα κυκλώματα των συμμοριών, δόθηκε από την Χοσεϊνί με υπέροχο νεορεαλιστικό, γεμάτο ενέργεια βλέμμα, ωραίους κεντρικούς χαρακτήρες, κι ένα τοπίο προσφυγικών γειτονιών που ήταν από μόνο του ο κύριος πρωταγωνιστής. Με μόνο ελάττωμα ότι δεν κατάφερε να μην ξεφουσκώσει σεναριακά στο δεύτερο μισό της, η ταινία ήταν από τις ευχάριστες εκπλήξεις της 62ης Berlinale σε σημείο που να αναρωτιόμαστε γιατί δεν βρέθηκε χώρος για αυτήν στο Επίσημο Διαγωνιστικό._ Π.Λ. _
Διαβάστε τα πάντα για το 62 Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου εδώ
Tags: βερολίνο 2012
