Ογδόντα τέσσερα χρόνια μετά το ιστορικό ναυάγιο, η εκατοντάχρονη Ρόουζ διηγείται την συγκλονιστική ιστορία που ξεκίνησε στις 10 Απριλίου 1912, όταν επιβιβάστηκε στον Τιτανικό μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες της πρώτης θέσης, την μητέρα της και τον αρραβωνιαστικό της. Καθώς εκείνη επιβιβάζεται, ο Τζακ, ένας νεαρός τυχοδιώκτης, κερδίζει στα χαρτιά ένα εισιτήριο τρίτης θέσης. Οι ζωές τους διασταυρώνονται πάνω στο πλοίο κι ένας παθιασμένος έρωτας γεννιέται.
Αν το σκεφτεί κανείς λίγο πιο ψύχραιμα, ο «Τιτανικός» δεν πρόλαβε ποτέ να κριθεί όπως θα άρμοζε σε μια ταινία. Πριν ακόμη συγκρουστεί με τα ταμεία και την Ιστορία, έγινε φαινόμενο, μανία, υστερία, ξεπερνώντας τα μέτρα και τα σταθμά της κριτικής όπως την ξέρουμε (ή δεν θέλουμε να την ξέρουμε). Οι εχθροί του πολώθηκαν πίσω από το mainstream και cheesy σκαρί του, οι λάτρεις του δεν κατάφεραν ποτέ να τον δουν με τα μάτια στεγνά και ό,τι ακολούθησε την έξοδο του στους κινηματογράφους ήταν μόνο νούμερα εισιτηρίων, Οσκαρ, στατιστικών και εκατομμυρίων δολαρίων.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, είναι αργά για να επιστρέψεις στον «Τιτανικό» όπως θα επέστρεφες σε μια οποιαδήποτε άλλη ταινία και όχι επειδή η μοίρα του τον ήθελε 3D σε ένα αξιοπρεπές «άνοιγμα» των δύο διαστάσεων του αλλά και ένα βάθος που έτσι κι αλλιώς διέθετε από κατασκευής του.
Το συλλογικό ασυνείδητο τον έχει καταχωρήσει σαν ένα ιστορικό γεγονός σχεδόν ίσου μεγέθους με τη βύθιση του Τιτανικού. Και το συλλογικό ασυνείδητο επιστρέφει έτσι κι αλλιώς όλα αυτά τα χρόνια χωρίς τη θέληση του στο σαρωτικό κινηματογραφικό του «ναυάγιο» είτε ως σημείο αναφοράς είτε ως σημάδι μιας ολόκληρης εποχής.
Ποιος λοιπόν θα ήταν τόσο τολμηρός ώστε να μηδενίσει το χρόνο και να προσπαθήσει να επιβιβαστεί στον «Τιτανικό» πριν αυτός συναντήσει το μύθο του ακριβώς όπως έκαναν ο Τζακ και η Ρόουζ στην αρχή του ταξιδιού τους; Και ποιος θα ήταν τόσο σίγουρος για τον εαυτό του ώστε να ξαναδεί τον «Τιτανικό» με μάτια καθαρά από το γεγονός πως εδώ και δεκαπέντε χρόνια ο Τζέιμς Κάμερον και ολόκληρη η βιομηχανία του Χόλιγουντ δεν άφησαν κανέναν να τον ξεχάσει ούτε για μια στιγμή;
Δεν έχει σημασία. Ο «Τιτανικός» υπήρξε καταδικασμένος από τη σύλληψη του να κουβαλήσει το βάρος μιας ταινίας όπου οι εξωκινηματογραφικές της προεκτάσεις ήταν γραφτό να βυθίσουν τις κινηματογραφικές της αρετές. Αυτές που δεν είχαν εξ αρχής καμία σχέση με το «μέγεθος» της, αλλά με τις πραγματικές διαστάσεις μιας συγκλονιστικής ιστορίας ενηλικίωσης δύο ανθρώπων, μιας ολόκληρης εποχής, του ίδιου του σινεμά.
Προσπαθήστε να ξεχάσετε για λίγο τα ροζ ηλιοβασιλέματα, τις αγκαλιές στην πρύμνη και το τραγούδι της Σελίν Ντιόν που φέρνει αναγούλα στην Κέιτ Γουίνσλετ.
Μέσα σε αυτό το καράβι, εξόριστα από τάξεις και κοινωνικές συμβάσεις περιπλανιούνται σε ένα πλωτό road movie δύο παιδιά που σε ένα από τα πιο τρυφερά λάιτ μοτίφς του σύγχρονου σινεμά δίνουν συνέχεια οδηγίες και όρκους το ένα στο άλλο. Ο Τζακ και η Ρόουζ δεν είναι παρά δύο έφηβοι που θα έρθουν αντιμέτωποι με την επική «καταστροφή» της ενηλικίωσης, την ίδια ώρα που μαζί τους ο 20ος αιώνας συγκρούεται μετωπικά με τη φιλοδοξία του «νέου κόσμου» και το σινεμά επιστρέφει στις απαρχές του ως το ύστατο μέσο μαζικής κουλτούρας, έτοιμο να καταπλήξει, να συγκινήσει, να αποθεωθεί.
Ναυαγός μέσα στον μύθο του, ο «Τιτανικός» δεν είναι παρά μια ταινία φτιαγμένη από δύο σπάνια υλικά: την απύθμενη αγάπη του Τζέιμς Κάμερον για το σινεμά και το απάτητο ταλέντο ενός auteur που – ακόμη και μέσα στην μεγατόνων φιλοδοξία του – έκρυβε πάντοτε την οργή, την αυθάδεια και την ανεξέλεγκτη ενέργεια ενός εφήβου.
Το ότι στη φόρα που πήρε με αυτήν την ταινία συγκρούστηκε με την Ιστορία ήταν απλά παράπλευρη απώλεια, αφού πριν απ’ αυτό είχε προλάβει να συγκρουστεί με την ουσία της έννοιας του «instant classic». Και λυπούμαστε για όποιον δεν το πιστεύει, αλλά όχι μόνο βγήκε αλώβητος, αλλά ναι και αδιαμφισβήτητος king of the world.
Δείτε το νέο trailer του "Τιτανικού":
