H άνοδος του Ιαν Ντιούρι στην κορυφή του πανκ κινήματος, η πάλη του με την εκ γενετής αναπηρία του και τα παιδικά τραύματα που τον ώθησαν στο να γίνει ένας από τους πιο αυθεντικούς ήρωες μιας ολόκληρης γενιάς.
Δεν υπάρχει ασφαλής τρόπος να χειριστείς μια μουσική βιογραφία. Αγνοώντας τις «ιδιαιτερότητες» του αντικειμένου σου είναι πιθανό να πέσεις στην παγίδα της ακαδημαϊκότητας. Υπηρετώντας τις, από την άλλη, μπορεί να παγιδευτείς σε ένα αυτιστικό δημιούργημα που θα αφορά μόνο ειδικούς και φανατικούς θαυμαστές. Οσο για την χρυσή τομή, αυτή επαφίεται μόνο στο ταλέντο του εκάστοτε δημιουργού και στη διάθεση του να ξεχάσει το γεγονός ότι μιλάει για ένα υπαρκτό πρόσωπο χτίζοντας από την αρχή έναν καθαρό κινηματογραφικό ήρωα.
Αυτό το τελευταίο είναι φανερό πως είναι η επιθυμία του πρωτοεμφανιζόμενου στην ταινία μυθοπλασίας Ματ Γουάιτκρος. Εκμεταλλευόμενος προς όφελος του την εμπειρία του στο ντοκιμαντέρ («The Shock Doctrine», «O Δρόμος για το Γκουαντάναμο»), ο νεαρός βρετανός αφηγείται την ζωή και τα έργα του Ιαν Ντιούρι σαν μια ιστορία επιβίωσης ενός ανθρώπου που γεννήθηκε με όλες τις πιθανότητες εναντίον του. Και καταφέρνει όχι μόνο να ικανοποιήσει όσους γνωρίζουν καλά τον Ντιούρι ως εμβληματική φιγούρα του πανκ στα τέλη της δεκαετίας του '70, αλλά και όσους συστήνονται για πρώτη φορά με έναν αξιολάτρευτα παράξενο καλλιτέχνη που υπήρξε τόσο ελπιδοφόρα μηδενιστής.
Μπαίνοντας με επιτυχία στο μυαλό μιας ιδιοφυίας, ο Γουάιτκρος ενορχηστρώνει μια μικρών διαστάσεων όπερα με μουσική υπόκρουση τα εκρηκτικά ξεπάσματα του Ντιούρι, αναμεινγύοντας live action με animation, δραματικές σκηνές με θεατρικές αναπαραστάσεις, ονειρικά ιντερλούδια με ρεαλιστική απεικόνιση μιας ολόκληρης εποχής. Και θα τον κατηγορούσε κάποιος με άνεση για ένα στιλιζάρισμα που μειώνει τη δύναμη του υλικού του, αν στον κεντρικό απαιτήσεων ρόλο του Ντιούρι δεν βρισκόταν ο Αντι Σέρκις σε μια ντελιριακή σωματική ερμηνεία που στέκεται ψηλότερα από κάθε κινηματογραφικό τέχνασμα.
Από μόνος του ο άνθρωπος, που μέχρι πρόσφατα ήταν καταδικασμένος να φέρει την ταμπέλα του «Γκόλουμ» από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», μεταμορφώνεται σε μια ωρολογιακή βόμβα που είναι διαρκώς έτοιμη να εκραγεί σε γραφικότητες, αχρείαστους μελοδραματισμούς και ροκ ηρωισμούς. Μόνο που, ευτυχώς, δεν το κάνει ποτέ αφήνοντας τον ήρωα του να ισορροπεί δεξιοτεχνικά πάνω στην λεπτή γραμμή που χωρίζει ένα τραυματισμένο παιδί από έναν θρύλο του rock 'n' roll.
