Διαβόητος πλέιμποϊ ζωγράφος και κλασάτη νεοϋορκέζα τραγουδίστρια γνωρίζονται και ερωτεύονται σε κρουαζιέρα, ενώ είναι και οι δύο αρραβωνιασμένοι με συντρόφους που τους περιμένουν στη στεριά. Αποφασίζουν να ξεκαθαρίσουν το παρελθόν τους και κλείνουν ραντεβού στην κορφή του Empire State Building έξι μήνες μετά, για να ξεκινήσουν τον μεγάλο τους έρωτα. Μόνο που η ζωή έχει τη δική της τραγική παρεμβολή...
Ο Λίο Μακ Κάρεϊ αποφασίζει το έγχρωμο, σινεμασκόπ ριμέικ του δικού του ασπρόμαυρου μελοδράματος με τίτλο «Love Affair» (1939), διασκευάζει ο ίδιος το πρωτότυπο σενάριο των Ντέλμερ Ντέιβς και Ντόναλντ Ογκντεν Στιούαρτ και δίνει τους ρόλους των Τσαρλς Μπουαγιέ και Αϊρίν Νταν στους Κάρι Γκραντ και Ντέμπορα Καρ.
Με τη χημεία του νέου δίδυμου των ημίθεων σταρ ως κεντρικό άξονα, ο γνωστός για τις screwball κωμωδίες του Μακ Κάρεϊ ενισχύει το πρώτο μέρος αυτού του υπερωκεάνιου έρωτα με απολαυστικές δόσεις έξυπνου φλερτ, γρήγορης ατάκας, σοφιστικέ σεξουαλικών υπονοούμενων, cheek-to-cheek χορών και ροζ σαμπάνιας. Ο ρεαλισμός δεν είναι ποτέ το ζητούμενο. Αντίθετα, από τα φεγγαρόλουστα καταστρώματα μέχρι το κουκλίστικο σπίτι της γιαγιάς στην γαλλική Ριβιέρα όλα θέλουν να υπογραμμίζουν το παραμύθι. Το παραμύθι της αληθινής, αιώνιας αγάπης.
Οταν το πλοίο φτάνει στο πολύβουο λιμάνι της μητρόπολης, οι ήρωες συνειδητοποιούν ότι το παράνομο, αν και πλατωνικό, affair τους τούς ξεπερνά. Οσα έζησαν έμοιαζαν με σινεμά – ήταν σαν να ερωτεύτηκαν σε ταινία, αλλά οι τίτλοι τέλους πλησιάζουν και η πραγματικότητα περιμένει έξω από τη σκοτεινή αίθουσα, τους κουνάει το μαντήλι στις καπνισμένες αποβάθρες. Εκεί, στο κατάστρωμα, ο ξάγρυπνος Νίκι και η αμακιγιάριστη Τέρι αποφασίζουν ότι αξίζουν ένα χάπι εντ. Ονομάζουν τον προσωρινό τους χωρισμό διάλειμμα, και κλείνουν ραντεβού να συνεχίσουν την ταινία τους, ή να αρχίσουν την αληθινή τους ζωή, σε έξι μήνες. «Στο πιο κοντινό μέρος στον Ουρανό» - το Empire State Building.
Μελό; Σίγουρα. Ξεπερασμένο; Μπορεί. Αξέχαστο; Αναμφισβήτητα. Ισως αυτό το υπερβολικό μελόδραμα να λειτουργεί, στο σημείο που ακόμα λειτουργεί, ακριβώς εξαιτίας αυτού του ουτοπικού ρομαντισμού του. Δεν είναι απλά μία ερωτική ιστορία. Ακόμα πιο δυνατό από το «affair» είναι το «remember». Στην απαξίωση και τον κυνισμό των καιρών μας, που κανείς δε προσπαθεί για κανέναν, κανείς δεν ξεβολεύεται για κανέναν και κανείς δε θυμάται τελικά κανέναν, η Υπόσχεση του ζευγαριού είναι από μόνη της απίστευτη και για αυτό βαθιά συγκινητική. Απέναντι στην ισοπεδωτική καθημερινότητα και την απρόβλεπτη μοίρα, το πεισμωμένο ραντεβού τους είναι σπαραχτικά γενναίο. Κι όταν ο Μακ Κάρεϊ σκοτεινιάζει τη χρωματική του παλέτα και κινηματογραφεί τον Κάρι Γκραντ να περιμένει μέσα στον άνεμο, τη βροχή και την καταιγίδα, η πραγματικά «ταινία» ξεκινά.
Το αληθινό δράμα δεν παίζεται στο ανεκπλήρωτο ρομάντζο, όσο στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτή την καθοδήγηση μοιάζει να έχουν οι ηθοποιοί που συγκρούουν το μελό με το προσωπικό τους σθένος, το ευθυτενές τους παράστημα, το αυθεντικά γκρεμισμένο τους βλέμμα. Οχι, μισό αιώνα μετά, δεν είναι η ερωτική ιστορία που μας τσακίζει. Είναι η περηφάνια τους.
Η αξιοπρέπεια που σε κάνει να αποχαιρετάς τον εγγονό σου με υγρό χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά, παρόλο που ξέρεις ότι δε θα τον ξαναδείς ποτέ. Η αξιοπρέπεια που σε κάνει να μην πας καν να αποχαιρετήσεις τον έρωτά σου, γιατί δε θα άντεχες να μείνει δίπλα σου από οίκτο. Η αξιοπρέπεια που λυγίζει τα πόδια και την κοφτερή ειρωνεία του Κάρι Γκραντ όταν ανοίγει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και βλέπει το πορτρέτο της.
Και, τουλάχιστον στο σινεμά, αυτή η αξιοπρέπεια κερδίζει πάντα το χάπι εντ της. Και τέσσερις υποψηφιότητες για Οσκαρ.
