Μερικές φορές βλέπουμε κάτι και ορμάμε με διάθεση ανάλυσης αφιερώνοντας ένα κείμενο σε αυτό που είδαμε.
Αυτή δεν είναι μια από αυτές τις φορές.
Αυτή τη φορά απλώς είδαμε πολλά μικρά-μικρά που μας ενθουσίασαν, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, και θελήσαμε να μοιραστούμε μαζί σας τον ενθουσιασμό μας. Ξεκινάμε;
Παγιδευμένη στο Δίκτυο
Τι συμβαίνει όταν πολύ καλοί ηθοποιοί παγιδεύονται σε πολύ κακές σειρές;
Βασικά δε συμβαίνει τίποτα γιατί το βλέπουμε όλη την ώρα γύρω μας, αλλά σπάνια έχει υπάρξει μια περίπτωση τόσο ξεδιάντροπης αντίθεσης όσο αυτή του «CSI: Cyber». Η Πατρίσια Αρκέτ προφανέστατα παρέδωσε ένα ακόμη κομμάτι της ψυχής της στο CBS προτού διανοηθεί καν πως όταν αυτό το σκουπίδι έκανε πρεμιέρα, η ίδια θα ήταν κάτοχος Οσκαρ.
Οχι πως ακόμα κι ένα Οσκαρ θα άλλαζε δραματικά κάτι στο μέσο της- εξακολουθεί να είναι μια μεσήλικη γυναίκα ηθοποιός στο Χόλιγουντ που δεν λέγεται Μέριλ Στριπ, κι αυτό σημαίνει πως και πάλι εδώ κι εκεί θα έψαχνε τους ρόλους, στην τηλεόραση, άντε κανά ζουμερό μικρομεσαίο ρολάκι σε κάποια ανεξάρτητη του μεθεπόμενου Σάντανς. Η διαφορά θα ήταν στο στάτους. Στη μεγάλη κλίμακα των 40+ γυναικών ηθοποιών θα προσγειωνόταν σαφώς κάτω από το ‘Ελεν Μίρεν’ μα σαφώς πάνω από το ‘ό,τι κουλαμάρα κατεβάσει το μυαλό του Ράιαν Μέρφι στο «American Horror Story»’. Ensemble δράμα στο ΗΒΟ; Κάτι στημένο πάνω της στο amazon; Σίγουρα παντως καλύτερα από αυτό.
Γιατί αυτό… Αυτό είναι η χειρότερη μορφή καθαρτηρίου. Με μια σειρά που το CBS ξεκάθαρα κρατούσε τόσους μήνες στο συρτάρι, όταν άρχισε να γίνεται εμφανές πως από σπόντα είχαν κλείσει για νέα πρωταγωνίστριά τους μια μελλοντική κάτοχο Οσκαρ. Το «CSI: Cyber» έκανε πρεμιέρα περίπου 32” μετά την οσκαρική νίκη της Αρκέτ για το «Boyhood» και, παρακολουθώντας το, σχεδόν θες να βάλεις τα κλάμματα.
Διαβάστε ακόμη: Η συγκρατημένη αποτυχία της 3ης σεζόν του «House of Cards»
Αφορά ένα τμήμα CSI που εστιάζει σε διαδικτυακά εγκλήματα: «Εξ ορισμού, κάθε έγκλημα που έχει να κάνει με τεχνολογία είναι… cyber», λέει η Αρκέτ στο πρώτο πεντάλεπτο του πιλότου, με τον ίδιο ενθουσιασμό που έχω εγώ όταν βγαίνω με τις παντόφλες για να πεταχτώ στο περίπτερο απέναντι από το σπίτι μου και να ρωτήσω τον περίπτερα «καλησπέραέχετεμήπωςγαλατάκιαεβαπορέ». Η σειρά μοιάζει σαν κάτι που άρχισε να γράφεται όταν πρωτοεμφανίστηκε το ίντερνετ πριν καμιά εικοσαριά χρόνια. Οι μεταβάσεις ανάμεσα στις σκηνές γίνονται με πιξελιάσματα, επειδή προφανώς η σειρά δεν απευθύνεται ούτε καν στους γονείς μου, αλλά στη γιαγιά μου που πιθανότατα αν τη ρωτήσεις τι χρονιά έχουμε θα σου πει «ε, τώρα είναι που πήραμε το Ευρωπαϊκό, άρα 1987». Η μουσική είναι ένα νερωμένο παραλίγο-dubstep επειδή μοντερνιά και ηλεκτρονίλα, τσίου τσίου ζντιφ ζντιφ.
Οι χαρακτήρες… τελοσπάντων, ξέρεις ΟΛΟΥΣ τους χαρακτήρες. Καλοί χάκερς, κακοί χάκερς, πρώην χάκερς, νυν χάκερς, ο Πίτερ ΜακΝίκολ που μισεί τους χάκερς και τα λοιπά. Ολοι μιλούν για source codes, με τον ίδιο τρόπο που ο Δρ. Χόριμπλ μιλάει για το wonderflonium στο «Dr. Horrible’s Sing-Along Blog». Η σειρά δε βλέπεται. Και, το πιο σημαντικό, ούτε η ίδια η Αρκέτ βλέπεται. Η γυναίκα σιχαίνεται τον εαυτό της που το κάνει αυτό, απλά διαβάζει λέξεις και τις βάζει τη μία μετά την άλλη, κάτι που τεχνικά το κάνει σωστά υποθέτω.
Το χειρότερο απ' όλα είναι πως αν δεν είχε συμβεί η απρόβλεπτη ανωμαλία του «Boyhood» (κάτι που ξεκίνησε να γυρίζεται πριν 12 χρόνια να αποφέρει καρπούς σήμερα), δε θα είχαμε ιδέα τι μπορεί να σημαίνει Πατρίσια Αρκέτ. Διάβολε, μπορεί να μην ήξερε ούτε κι η ίδια. Το «CSI: Cyber» θα ήταν απλά ο επόμενος σταθμός της μετά το «Medium». Και κανείς δε θα έδινε ποτέ σημασία. Αυτή κι αν είναι λυπηρή σκέψη.
Απελευθερώστε την Πατρίσια Αρκέτ!
Διαβάστε ακόμη: Στο «Togetherness» του HBO ήρωες είναι οι άνθρωποι
Οχι πια μαζί
(spoiler alert για το φινάλε 1ης σεζόν «Togetherness»)
To «Togetherness» με κέρδισε με την απλότητά του από την πρώτη στιγμή μα ήταν με το θαυμάσιο φινάλε της 1ης σεζόν του που με έριξε νοκ άουτ. Το τελευταίο 5λεπτο ήταν ένα προς το οποίο έχτιζε όλη η σεζόν- όλοι ξέραμε πως η κορύφωση θα περιστρεφόταν γύρω από το τι θα έκαναν (ή δεν θα έκαναν) η Μισέλ κι ο Ντέιβιντ, αλλά το ότι οι Ντουπλάς θα κατάφερναν να το παραδώσουν μέσα από μια τέτοια σκηνή συναισθηματικής αγωνίας δεν το περίμενα.
Υπό τους ήχους του «Wilhelm Scream» του Τζέιμς Μπλέικ, η Μισέλ κι ο Ντέιβιντ επικοινωνούν υπογείως, αρχικά δειλά, συνεσταλμένα, ευγενικά και σταδιακά με μια κλιμακούμενη ένταση, εμφανή από τα πάντα, από τον τρόπο που αγγίζουν το χαρτί, από τον τρόπο που κλείνουν τα μάτια, ακόμα κι από τον τρόπο που οι λέξεις τους γίνονται περισσότερες και πιο απρόσεχτα γραμμένες. Είναι εκπληκτικό. Είναι μια πανάξια σκηνή ανθολογίας σεξ-χωρίς-σεξ, με την Μέλανι Λίνσκι (και τον Τζον Ορτίζ αλλά διάβολε, τη Μέλανι Λίνσκι) να δίνει μια από τις πιο μεστές και σιωπηλά αγωνιώδεις ερμηνείες της πρόσφατης δραματικής τηλεόρασης.
Νωρίτερα ο Μπρετ, έχοντας μπει σε ξεκάθαρη φάση αναπροσαρμογής της ζωής του, πάει τα παιδιά του στην παραλία, ενώνει την καταστροφή του με εκείνη του Στιβ (ο οποίος είπε αυτά που είχε να πει στην Τίνα, και πάλι δεν ήταν αρκετά), και μαζί προσπαθούν να αποφασίσουν τις νέες τους διαδρομές με καθαρό μυαλό, ηλιόλουστο, καθαρό σαν τον ουρανό πάνω από την θάλασσα.
«I love you, but you can be a dark dude sometimes», λέει ο Στιβ στον Μπρετ, αποχαιρετώντας τον. Ο Στιβ είναι έτοιμος για το δικό του αύριο (μετά κι από το ηλεκτροσόκ του «όχι» που έλαβε από την Τίνα) και ο Μπρετ αποφασίζει να πάει να βρει τη Μισέλ αλλά είναι, φυσικά, ήδη αργά. Η 1η σεζόν της πολύ καλής σειράς καταφέρνει να ανιχνεύσει τα βήματα θανάτου μιας σχέσης η οποία καταρρέει κάτω από το βάρος των ασήμαντων λεπτομερειών της συνήθειας, με τους κεντρικούς ήρωες του δράματος να ενώνονται στις τελευταίες στιγμές κάτω από τον μετα-Αποκαλυπτικό ερωτισμό του κομματιού του Τζέιμς Μπλέικ.
Αυτή η τελευταία σκηνή ωστόσο.
Στο μυαλό της Αλίσια Φλόρικ
(spoiler alert για τα πρόσφατα επεισόδια «The Good Wife»)
Το «Good Wife» είχε ένα πολύ περίεργο (σίγουρα καθηλωτικό, μα σίγουρα και περίεργο #analysis) πρώτο μισό σεζόν, το οποίο ολοκληρώθηκε με το χειρότερο επεισόδιο των τελευταίων χρόνων της σειράς, το ντροπιαστικά ίσων αποστάσεων, επιφανειακό περί Φέργκιουσον ανάγνωσμα «The Debate». Και με την ευρύτερη κατεύθυνση της σεζόν, για την εκλογική αναμέτρηση της Αλίσια, υπό σοβαρή κρίση, είναι λογικό να περιμέναμε αυτή την επιστροφή από το χειμωνιάτικο διάλειμμα με αγωνία και περιέργεια για το πού βρίσκεται μια από τις σταθερά καλύτερες σειρές της τελευταίας διετίας.
Για τώρα, όλα καλά. Το «Dark Money», με το οποίο ξεκίνησε το β’ μισό της 6ης σεζόν, ήταν ένα επεισόδιο που για χρόνια περίμενα από τη σειρά, ένα επεισόδιο όπου οι γκρίζας (τι γκρίζας, καταμαυρης!) ηθικής δεσμοί της Αλίσια θα έβγαιναν επιτέλους από το παρασκήνιο και θα έκοβαν βόλτα ανενόχλητοι στην κεντρική σκηνή. Ο Μπίσοπ και η ευθεία αναπροσαρμογή της αλήθειας στο μυαλό της Αλίσια περί του αν την χρηματοδοτεί. Ο Κόλιν Σουίνι που έχει ολόκληρο δικηγορικό όμιλο στο διάθεσή του μα ξέρει πως μόνο η Αλίσια τον καταλαβαίνει στ' αλήθεια. Ο εμετικός λεφτάς του οποίου τα λεφτά η Αλίσια κέρδισε καταπίνοντας την αξιοπρέπειά της (όταν εκείνος στόλισε με ομοφοβικά επίθετα τον Πρέιντι) σε αντίθεση με τον Πρέιντι (που έγινε έξαλλος όταν ήταν η Αλίσια που στολίστηκε με σεξιστικούς χαρακτηρισμούς).
Είναι μια απαραίτητη υπενθύμιση πως ακόμα και στην ενδυναμωτική αφήγηση της Αλίσια Φλόρικ, της Καλής Συζύγου, που στάθηκε δίπλα στον άντρα της μα και βγήκε από τη σκιά του για να αφήσει το δικό της στίγμα στον κόσμο, τις σκιές γεμίζουν ανήθικοι άντρες- με τη συγκατάθεση της ίδιας της Αλίσια, επειδή αυτός είναι -ακόμα- ο κόσμος.
Το «Mind’s Eye» της αμέσως επόμενης εβδομάδας έρχεται να λειτουργήσει ως ένα ακόμα πιο εσωτερικό, ακόμα πιο αισθητικά ενδιαφέρον, ζευγάρωμα με το «Oppo Research» που είδαμε νωρίτερα στη σεζόν. Οπως κι εκείνο, έτσι κι ετούτο βουτά βαθιά στην ψυχή της Αλίσια, αυτή τη φορά όχι μέσα από έναν τυφώνα εξωτερικών πληροφοριών, μα στη διάρκεια μιας παύσης, μιας προσπάθειας της Αλίσια να ακούσει τι συμβαίνει μέσα της.
Από τα επίμονα φαντάσματα της σχέσης Πίτερ-Καλίντα στην μητρική ενοχή (νιώθει η Αλίσια πως απομάκρυνε τον Γκρέις από τη δική της πνευματικότητα, ενώ έστειλε τον Ζακ κάπου, άστεγο, φτωχό, βρώμικο, σε κάποιο παγκάκι) και φυσικά στο πια απόλυτα φευγαλέας, ακαθόριστης μορφής, πνεύμα του Γουίλ, ο εσωτερικός κόσμος της Αλίσια είναι απόλυτα ανθρώπινος. Οι φόβοι, οι αγωνίες, οι ελπίδες, και φυσικά οι φαντασιώσεις. Στο τέλος η Αλίσια καταφέρνει να αφήσει τον Γουίλ να φύγει, λέει μέσα της το «ναι». Γενικώς. Το «ναι». Είναι έτοιμη. Για ό,τι είναι αυτό για το οποίο είναι έτοιμη.
Το τελευταίο ⅓ της σεζόν που αναπόφευκτα θα εστιάσει πλέον απολύτως στην εκλογική της μάχη, θα κρίνει εν τέλει την μοίρα όλης της σεζόν. Αλλά καθώς μπαίνουμε σε αυτή την 3η πράξη, στις πλάτες αυτών των έξοχων μεταβατικών επεισοδίων αισθάνομαι πως οι συγγραφείς έχουν αποκτήσει ξανά σαφή έλεγχο της ιστορίας τους. Αν τον είχαν χάσει ποτέ δηλαδή.
