Eχω πάθει το ίδιο πράγμα που έχει πάθει ο Μόλντερ, όλοι το έχουμε πάθει δηλαδή. Πρόσφατα μιλάγαμε ας πούμε για choose your own adventure ιστορίες με αφορμή το «Mosaic» του Στίβεν Σόντερμπεργκ και θυμήθηκα μια τέτοια ιστορία με τον Ιντιάνα Γκούφι από το ΑΛΜΑΝΑΚΟ, που ήταν σε μια πυραμίδα και προσπαθούσαμε ως αναγνώστες να δραπετεύσουμε με τις επιλογές μας. Εφαγα τον κόσμο να τη βρω, έψαχνα παλιά αρχεία, online φόρουμ, το index ιστοριών του ήρωα - δε βρήκα τίποτα, αλλά ξέρω ότι υπήρχε αυτή η ιστορία, δεν είμαι τρελός να φαντάστηκα τόσο αναλυτικά μια περιπέτεια από την παιδική μου ηλικία. ΟΚ; Δεν είμαστε τρελοί!
Γρήγορα, πες τι σου θυμίζουν τα ‘80s. Εγώ γεννήθηκα στα ‘80s αλλά δεν τα έχω ζήσει καθόλου στην ουσία. Οι πρωτογενείς μου αναμνήσεις αρχίζουν κάπου εκεί γύρω στον Τότο Σκιλάτσι και στην «Πεντάμορφη και το Τέρας» της Ντίσνεϊ, αλλά έχω αναμνήσεις από τα ‘80s, φυσικά και έχω, όλοι έχουμε. Εγώ ας πούμε από τα ‘80s θυμάμαι τους Simple Minds και την Eleven.
Ακριβώς επειδή η μνήμη είναι κάτι ασταθές και όλα τα δισεκατομμύρια ανθρώπων έχουμε από καμιά κατοσταριά χαμένες στο χρόνο και τη μνήμη ιστορίες του Ιντιάνα Γκούφι, αποφασίσαμε κάποια στιγμή ότι θα εμπιστευόμαστε την ιστορική καταγραφή για να μην τρελαθούμε όλοι τελείως σαν τον Μόλντερ στην αρχή του επεισοδίου. H ιστορική καταγραφή έχει εν πολλοίς δώσει τη θέση της στην απεικόνιση μέσω της ποπ κουλτούρας - στο μέλλον τα ‘80s θα τα θυμούνται όλοι σαν κάτι που σκηνοθέτησε ο Τζον Χιουζ, άμεσα αναγνωρίσιμα από όλους, είτε τα ζήσαμε είτε όχι.
Γιατί αν ο Μόλντερ είναι σίγουρος για το επεισόδιο «Twlight Zone» που δε μπορεί να βρει με τίποτα, τότε είμαστε όλοι άλλο τόσο πιο σίγουροι για το πώς θυμόμαστε τα ‘80s.
Θυμάστε αυτή την πολύ συγκινητική ατάκα του Αλαν Ρίκμαν; Τη μέρα που πέθανε ο Ρίκμαν ομολογώ πως έκλαψα, λάτρευα κι αυτόν και τους χαρακτήρες του, ειδικά τον Σέβερους Σνέιπ. Οταν είδα αυτό το meme έσπασα. Τι πραγματικά υπέροχος αποχαιρετισμός.
Φυσικά ο Αλαν Ρίκμαν δεν το είπε ποτέ αυτό, αλλά ακόμα κι αν το γνωρίζουμε αυτό πλέον, είναι αδύνατον να σκεφτούμε τον Αλαν Ρίκμαν και την κληρονομιά του χωρίς αυτή την ατάκα. Πρακτικά το είπε, ας μην κουραζόμαστε.
Οι τελευταίες εκλογές στην Αμερική επηρεάστηκαν σε ανυπολόγιστο βαθμό από τα fake news επειδή κάποιος, κάπου, κατάλαβε πως ανέκαθεν η αναμνησιακή μας προδιάθεση ευνοεί την εγγραφή κι όχι τη διαγραφή πληροφορίας. Ο Αλαν Ρίκμαν είπε πως στα 80 του θα διαβάζει ακόμα Χάρι Πότερ σε μια κουνιστή καρέκλα, αν κάποιος μας μιλήσει για ροζ ελέφαντες θα τους σκεφτόμαστε ακόμα κι αν δεν υπάρχουν, και τώρα κάθε άτομο που διαβάζει αυτό το κείμενο γνωρίζει για μια ιστορία του Ιντιάνα Γκούφι που μπορεί και να φαντάστηκα (αλλά δεν φαντάστηκα γιατί δεν είμαι τρελός).
Η online εποχή δεν τα δημιούργησε όλα αυτά, αλλά αυτό που είναι τώρα νέο είναι η ταχύτητα και η μαζικότητα της διάδοσης της πληροφορίας. Αν η προδιάθεσή μας πάντα ευνοούσε τη μνήμη έναντι της αλήθειας, το ίντερνετ ήταν μια πυρηνική βόμβα που δεν ξέραμε πως κατασκευάζαμε. Το αναρωτιέμαι συχνά πια, με αγνή ειλικρίνεια και ειλικρινή παραίτηση: Δεν ξέρω πώς θα έχει ποτέ ξανά σημασία η αλήθεια. Η συλλογική εννοώ φυσικά· τη δική μου αλήθεια δεν την αμφισβητώ, κανείς μας εξάλλου. Δεν είμαστε τρελοί.
To 4ο επεισόδιο της 11ης σεζόν του «X-Files», «The Lost Art of Forehead Sweat», σημαίνει την ενεργή επιστροφή του Ντάριν Μόργκαν στη συγγραφή επεισοδίων. Ο Μόργκαν, κατά πολλούς καλύτερος σεναριογράφος της σειράς, είχε επεισόδιο και στην προπέρσινη 10η σεζόν, όμως εκείνο (παρότι εξαιρετικό) ήταν στην πραγματικότητα ένα παλιό, αχρησιμοποίητο draft του Μόργκαν για μια άλλη σειρά, που δε γυρίστηκε ποτέ. Με λίγες αλλαγές έγινε επεισόδιο «X-Files», όμως η προέλευσή του δεν κρυβόταν ακριβώς.
Το «Forehead Sweat» αντιθέτως είναι καινούριο, αλλά εκτός από καινούριο είναι και σημερινό. Είναι επίκαιρο με έναν τρόπο απολύτως ταιριαστό τόσο στον δημιουργό του όσο και στη σειρά. Η αναβίωση αυτή την «X-Files» πάντα είχε ένα επιπλέον ενδιαφέρον λόγω της ίδιας της φύσης της σειράς και της σχέσης της με την αλήθεια και μια εμμονική «τι μας κρύβουν» αναζήτησή της. Σε μια εποχή αληθινού θριάμβου του παραλόγου, από τους ντόπιους ψεκασμένους ως τους τραμπικούς birthers, η σειρά του Κρις Κάρτερ καταλαμβάνει μια περίεργη θέση. Το ένα της πόδι πάντα ήταν στη συνωμοσία και το άλλο στη λογική- αυτή η δυναμική ήταν κι αυτό που την έκανε πετυχημένη εξάλλου. Όταν ο κόσμος έχει γύρει τόσο εμφατικά προς τη μία πλευρά, ποια είναι η αντίδραση;
Τα σημερινά επεισόδια μυθολογίας μοιάζουν λιγότερο με περιπέτειες φαντασίας και περισσότερο με συνωμοσιολογικό podcast που γράφτηκε όταν ο παρουσιαστής είχε υψηλό πυρετό. Ο Μόλντερ αφηγείται τα σενάρια και τις ανατροπές με ένα επιπλέον στρώμα απόγνωσης, σα να γνωρίζει πως τώρα χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια για την αναζήτηση της αλήθειας. «Δεν είμαι τρελός σαν αυτούς», σα να λέει, «αλλά αυτά ΟΝΤΩΣ συμβαίνουν». Η σειρά μοιάζει να έχει ανανεώσει την αποστολή της. Πάντα ήταν ένα παιχνίδι ισορροπίας ανάμεσα στην αλήθεια και τον παραλογισμό, μα αν κάποτε ο Μόλντερ κι η Σκάλι ήταν τουλάχιστον σίγουροι πως η αλήθεια υπήρχε (...εκεί έξω) κι απλώς την αναζητούσαν, καθένας έστω τη δική του, τώρα μοιάζουν περισσότερο να ψηλαφίζουν την ίδια την έννοια- από τον τρόπο που η πρεμιέρα της σεζόν, «My Struggle III», βομβάρδισε όσα είδαμε με τα μάτια μας στην 10η σεζόν επανεγράφοντάς τα με μια νέα αλήθεια, μέχρι το επεισόδιο που ακολούθησε αυτό του Μόργκαν, «Ghouli», που έπαιξε με την αντίληψη ενός τέρατος και με tag line το «You see what you want to see».
Ανάμεσα σε όλα αυτά ο Μόργκαν, ο μεγάλος meta γελωτοποιός της σειράς, έρχεται να γράψει και να σκηνοθετήσει το πιο καθοριστικό επεισόδιο της περιόδου. Σε αυτό, ένας άντρας συναντά τους Σκάλι και Μόλντερ σε ένα πάρκινγκ σαν μια μοντέρνα εκδοχή του Βαθιού Λαρυγγιού και υποστηρίζει πως κάποιος προσπαθεί να τον διαγράψει από τον κόσμο. Τον άντρα αυτόν παίζει ο Μπράιαν Χάσκεϊ, που στο «People of Earth» παίζει ένα μέλος ομάδας υποστήριξης ανθρώπων που έχουν πέσει θύματα απαγωγής από UFO. Η ακόλουθη έρευνα των πρακτόρων θα τους φέρει στα χνάρια μιας σβησμένης από το χρόνο επέμβασης των ΗΠΑ, στη συνάντηση με τον Δρ. Εκείνοι (ο οποίος βρίσκεται πίσω από όλες τις συνωμοσίες που ‘εκείνοι’ θέλουν να πετύχουν), μέχρι φυσικά και πρόσωπο με πρόσωπο με έναν εξωγήινο που θέλει να χτίσει ένα όμορφο τείχος για να κρατήσει έξω τους γήινους, και δίνει στον Μόλντερ ένα βιβλίο με Oλη Την Αλήθεια - η οποία φυσικά του είναι άχρηστη.
Στην πορεία αυτής της σχιζοφρενικής, απολύτως ασύνδετης και δίχως λογική περιπέτειας, ο Ρέτζι Κάτι αποκαλύπτει πως Στην Πραγματικότητα ήταν μέλος της ομάδας από την πρώτη στιγμή (οδηγώντας σε ένα ξεκαρδιστικά hacky μοντάζ κλασικών σκηνών της σειράς με εκείνον να έχει προστεθεί ψηφιακά με απολαυστικά κακοδουλεμένο τρόπο) την ώρα που η Σκάλι ανακαλύπτει ένα κομμάτι παιδικής της ανάμνησης που νόμιζε πως μόνο εκείνη θυμόταν, κι ο Μόλντερ αναζητά μανιωδώς ένα κομμάτι παιδικής του ανάμνησης που ήταν σίγουρος που ΔΕΝ θυμόταν μόνο εκείνος.
Αν αυτό έμελλε να είναι το επεισόδιο της σειράς με πλήρη συναίσθηση του επίκαιρου χαρακτήρα του, τότε είναι απολύτως δίκαιο που είναι γραμμένο από τον Ντάριν Μόργκαν ως μια αλληλουχία ασύνδετων, παράλογων επεισοδίων που ακροβατούν ανάμεσα στην ξεκαρδιστική φάρσα (από τον πιτσιρικά Μόλντερ ως τον mobile εξωγήινο) και την κυνική παρατήρηση, δεν οδηγούν πουθενά και δεν χτίζουν προς κανένα απολύτως κρεσέντο. Δε μπορώ να φανταστώ κάτι πιο αντιπροσωπευτικό για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πληροφορία εν έτει 2018, παρά έναν απολαυστικό meta αχταρμά από ψηφιακά επεξεργασμένα βιντεάκια, youtube memes, αυτοαναφορικότητα, παραπομπές στον Τραμπ και καμία δραματική λύση.
Στο επίκεντρο όλων βρίσκεται μια σκηνή που είναι γραμμένη και στημένη σαν την κλασική στιγμή κάθε 3ης πράξης που ο ήρωας λύνει το μυστήριο. Αντ’αυτού, ο Μόλντερ συναντά μια εφιαλτική καρτούν φιγούρα που εξηγεί όχι μόνο το μυστήριο, αλλά και γιατί δεν είναι καν δυνατόν να λυθεί. Ο Μόργκαν γράφει και σκηνοθετεί με απόλυτη σοβαρότητα- την ίδια ώρα οι larger-than στατικές, επιβλητικές φιγούρες που περιβάλλουν τους δύο χαρακτήρες μοιάζουν με τεράστια shrug emoji.
Λίγο αργότερα ο Ρέτζι Κάτι οδηγείται στο τρελάδικο, συμφωνώντας κι ο ίδιος για τον παραλογισμό του- την ίδια ώρα ο Σκίνερ περνάει από το γκαράζ και αναρωτιέται, «πού τον πάνε τον Ρέτζι;.»
Λίγο αργότερα ο Μόλντερ θυμάται πως το επεισόδιο «Twilight Zone» που δεν έβρισκε πουθενά ήταν επεισόδιο μιας άλλης σειράς, περίπου σαν το «Twilight Zone». Shrug emoji.
Εκείνη η ιστορία με τον Ιντιάνα Γκούφι και την πυραμίδα, λοιπόν. Το ορκίζομαι στη ζωή του Δόκτωρος Εκείνοι: Γράφοντας αυτό το κείμενο μου έσκασε φλασιά ότι ήταν μεν στο ΑΛΜΑΝΑΚΟ αλλά ίσως να μην την έβρισκα επειδή δεν είχε πρωταγωνιστή τον Ιντιάνα Γκούφι (του οποίου τις ιστορίες έψαχνα) αλλά τον Φάντομ Ντακ, που δημοσιευόταν στο περιοδικό μερικά χρόνια νωρίτερα.
Εψαξα το index ιστοριών του Φάντομ. ΑΛΜΑΝΑΚΟ #29. «Το Μυστήριο του Ναού των Αζτέκων». ‘Ιστορία με σταυροδρόμια’.
Τι να πω. Θα έλεγα ότι ο Ντάριν Μόργκαν θα ήταν περήφανος για αυτό, αλλά μάλλον θα αντιδρούσε έτσι: ¯_(ツ)_/¯
Περισσότερα «X-Files»:
Tags: x-files
