«You guys, where are we?»
Ε, δηλαδή περίπου.
Αυτός ο θόλος δεν είναι ένα απομονωμένο νησί στη μέση ενός αγνώστου πουθενά όμως απομονώνει μια απομακρυσμένη μικρή πόλη στη μέση ενός ποιος-νοιάζεται-κιόλας πουθενά. Και κρύβει μυστήρια. Και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Και ξεκινά με μια παρατεταμένη εισαγωγική σκηνή πριν τους τίτλους που προσφέρει άφθονο εντυπωσιασμό και χάζι.
Η ιδέα είναι απλή, αλλά είναι απλώς η αφορμή. Κανείς δεν αποθεώθηκε ή γκρεμοτσακίστηκε πάνω στη δύναμη μιας και μόνο βασικής ιδέας. Οπότε δεν έχει τόση σημασία αν στον καθένα μας αυτός ο θόλος θυμίζει το βιβλίο του Στίβεν Κινγκ στο οποίο αυτή η μίνι σειρά 13 επεισοδίων βασίστηκε ή την ταινία των «Σίμπσονς» και το πανομοιότυπο concept της.
Δηλαδή, μια πόλη, μια ενδιαφέρουσα γκαλερί πολύχρωμων και ιδιόμορφων χαρακτήρων που την κατοικούν, και ένας τεράστιος θόλος που την κρύβει από όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Για τους κατοίκους της, είναι πλέον σα να βρίσκονται αποκομμένοι, στο πουθενά, σαν πόλη τους να είναι πλέον όλος ο κόσμος. Δε μπορούν να μιλήσουν με τους απέξω, να τους ακούσουν ή να τους αγγίξουν. Μπορούν απλά να τους κοιτάνε, όπως μπορείς να ‘κοιτάς’ κάποιον ως απλή ανάμνηση. Η ζωή πλέον είναι εκεί, στο θόλο.
Υπεύθυνος για τη μεταφορά του βιβλίου στη μικρή οθόνη είναι ο Μπράιαν Κ. Βον, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς κόμικς με ειδίκευση στα μεγαλόπνοα, συγκινητικού ουμανισμού έπη που απλώνονται όσο φτάνει το μάτι σου πριν καταλήξουν με μαθηματική ακρίβεια πίσω εκεί από όπου ξεκίνησαν, δηλαδή να κοιτούν το σύμπαν τους μέσα από το παραθυράκι της ψυχής του κεντρικού τους ήρωα.
(Μη μιλάμε αόριστα. «Y: The Last Man», ένα από τα σημαντικότερα αμερικάνικα κόμικς ever. «The Escapists». «Runaways». «Ex Machina». «Pride of Baghdad». Καλή ανάγνωση.)
Ο Βον στην καριέρα του στα κόμικς παράγει με θαυμαστή σταθερότητα μερικά από τα καλύτερα φινάλε σε μικρές, μεσαίες ή μεγάλες ιστορίες, μια ικανότητα που δεν είναι να την παίρνεις με ελαφρότητα όταν το κλασικότερο πρόβλημα στην sci-fi ιστορία συνεχειών είναι πως κανείς ποτέ δεν ξέρει πώς να τελειώσει αυτές τις σειρές. Θα επανέλθουμε σε αυτό.
Αν πίσω από την κάμερα υπάρχουν οι άνθρωποι που δίνουν τα εχέγγυα για κάτι παραπάνω από μια ακόμα αποτυχημένη απόπειρα σε σειρά sci-fi μυστηρίου, τα όσα συμβαίνουν μπροστά ήδη απορρίπτουν αυτή την υποψία. Το καστ χαρακτήρων είναι νευραλγικός παράγοντας σε κάθε τέτοιο εγχείρημα: Αν δεν πιστέψεις το ζόρι αυτών των χαρακτήρων, αν δε σε νοιάζουν οι δικές τους ιστορίες που στιγματίστηκαν βιαίως, τότε δε θα σε νοιάξει ο θόλος, δε θα σε νοιάξουν τα προπάνια , οι ρεπόρτερ, δε θα σε νοιάξει τίποτα.
Πρόσεξε τι κάνει σωστά το «Under the Dome»: Πριν συμβεί οτιδήποτε, έχει ήδη περάσει ένα γεμάτο δεκάλεπτο όπου απλά ακολουθούμε χαρακτήρες. Έναν μπάτσο με προβλήματα υγείας και τη συναδελφό του, και τον μυστηριώδη τύπο που συναντάνε χωρίς να το καταλάβουν. Τη νέα αρχισυντάκτρια μαις εφημερίδας που όλο και περισσότερο δεν έχει λόγο ύπαρξης, να διερευνά το προαναφερθέν προπάνιο που ξαφνικά εισάγεται με φορτηγά στην πόλη. Τον σερίφη (Ντιν Νόρις, του «Breaking Bad», κεφάτος ημι-villain) που το φέρνει μέσα για σκοπούς που δεν ξέρουμε. Υπάρχει ένας έφηβος που γουστάρει μια έφηβη... πολύ εντονότερα από όσο θα έπρεπε. Ένα πιτσιρίκι που οι γονείς του έχουν ξεμείνει στην άλλη πλευρά του θόλου.
Αυτές είναι μερικές από τις ιστορίες. Στα πρώτα δέκα λεπτά έχουμε πάρει γεύση από τις περισσότερες. Χωρίς να ανακαλύπτει ξανά τον τροχό, η σειρά καταφέρνει να σε κάνει να νοιαστείς για αυτό που βλέπεις όταν ακόμα είναι η καθημερινότητα. Και μετά πέφτει ο θόλος. Οι περισσότερες σειρές ακόμα δεν έχουν μάθει, και το κάνουν αυτό ανάποδα. Πρώτα ρίχνουν το θόλο και εντυπωσιάζεσαι, και μετά ξαφνικά σου ζητούν να ασχοληθείς με κάτι ζευγάρια και κάτι ενοχλητικούς εφήβους και αναρωτιέσαι, Γιατί; Εμένα ο θόλος με νοιάζει, δείχτε μου το θόλο.
Λάθος, λάθος. λάθος. Το «Lost» για παράδειγμα τα έκανε στην αρχή όλα σωστά, γι’αυτό μας τράβηξε. Οι υπόλοιποι μας βάζαν να αναρωτιόμαστε τι είναι το κάθε «Event», λες και μας ενδιέφερε. (Συμπτωματικά, ο Μπράιαν Βον ήταν στο συγγραφικό τιμ του «Lost» από την 3η ως την 5η σεζόν του.)
Τώρα, οι σκηνές της εισαγωγής του θόλου είναι φανταστικές. Το στιγμιότυπο της κομμένης στα δύο αγελάδας θα σου φέρει ταυτόχρονη φρίκη και ανάγκη για γέλιο, ένας πολύ σωστός συνδυασμός για μια παλιομοδίτικης ευαισθησίας μίνι σειρά μυστηρίου.
Το πρώτο επεισόδιο είναι γεμάτο τέτοιες στιγμές. Και πραγματικά, δεν έχεις πολλά παραπάν που να ζητάς. Όταν ένας συγγραφέας θέλει να πλασάρει στο κοινό μια ιστορία για έναν τεράστιο θόλο που περικυκλώνει μια πόλη, θες χαρακτήρεες των οποίων οι διαδρομές και οι συγκρούσες να σε νοιάζουν, και θες Στιγμές.
Το «Lost» ήταν εξαιρετικό στο να γεννά Στιγμές, και το «Under the Dome» δείχνει πως ξέρει πώς παίζεται το παιχνίδι. Σε αυτό το πρώτο επεισόδιο, ο Βον στο σενάριο κι ο Νιλς Άρντεν Όπλεβ (του Σουηδικού «Κοριτσιού με το Τατουάζ») κάνουν φανταστική δουλειά στο να εξαντλήσουν τις δυνατότες που προσφέρει η ιδέα. Έχεις μια αγελάδα κομμένη στα δύο. Σπίτια. Δεντροσειρές. Μέλη σώματος. Μια σύγκρουση αεροπλάνου στο φαινομενικό τίποτα. Ένα φορτηγό που κατευθύνται με ταχύτητα στον αόρατο τοίχο και γίνεται ακορντεόν.
Κι εν μέσω όλων των απίστευτων εξελίξεων, μικρά ή μεγάλα μυστήρια αρχίζουν να σέρνονται μες στο σκοτάδι, και χαρακτήρες να νιώθουν σιγά σιγά μια διάθεση να απελευθερώσουν τα ένστικτά τους- προς το καλό ή προς το κακό. Η αλληλεπίδραση είναι ενδιαφέρουσα, πάνω στο ερώτημα του πώς μπορεί μια μικροκοινωνία να επιβιώσει και προσαρμοστεί στην κρίση. Τα μέλη της θα βελτιωθούν προς τη σωτηρία ή θα παραδοθούν προς το χάος;
Τώρα, με όλα τα παραπάνω δε θέλουμε να παρουσιάσουμε το «Under the Dome» ως κάτι Σπουδαιότερο ή Βαθύτερο από ό,τι είναι. Τουλάχιστον σε μια πρώτη ανάγνωση, είναι ένα παλπ θρίλερ με διασκεδαστικά cheesy sci-fi περιτύλιγμα, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες παιγμένους από κατά κύριο λόγο ικανούς-αλλά-σχετικά-βαρετούς ηθοποιούς, και που για να το παρακολουθήσεις χρειάζεσαι μια καλή θέληση απέναντι σε όλες τις σειρές αυτού του είδους που πολύ απλά πια, πλέον είναι δύσκολο να έχει.
Όμως: Αυτό που ξεκινά να κάνει, το ξεκινά σωστά και αποτελεσματικά. Ξέρει να στήνει χαρακτήρες και κόντρες, καταλαβαίνει τα βασικά ενός δράματος. Μπορεί να θέτει 3-4 ερωτήσεις χωρίς να σε απομακρύνει. Κατέχει το οπτικοακουστικό ένστικτο που χρειάζεται για να δημιουργήσει επιβλητικές εικόνες. Είναι 13 επεισόδια. Φέρει υπογραφές που εμπνέουν εμπιστοσύνη. (Τι λέγαμε παραπάνω για τον Βον και τα φινάλε του;)
Με λίγο μεγαλύτερη πίστη σε ένα καλό εν γένει αποτέλεσμα, ακολουθούμε το «Under the Dome» όχι επειδή θα μετακινήσει τίποτα μέσα σου ή θα σε κάνει να θες να γράψεις ή διαβάσεις σημειολογικές αναλύσεις για το κάθε του επεισόδιο (αμφιβάλλω αν θα είχαμε πάνω από 10 αράδες σχόλια για το κάθε επεισόδιο) αλλά επειδή μοιάζει ικανή, εντυπωσιακή, ενδιαφέρουσα τηλεόραση μυστηρίου.
Απλά ας ελπίσουμε αυτή τη φορά στο τέλος να μάθουμε και where the hell are we ή, για την ακρίβεια, πώς και γιατί.
