[Ακολουθούν spoilers για το 4ο επεισόδιο της 5ης σεζόν «True Blood». Στο τέλος του κειμένου δείτε ένα βίντεο με όλες τις σκηνές που μας έμειναν αξέχαστες]
Κάθε βδομάδα αυτό το καλοκαίρι, θα επισκεπτόμαστε τον μαγικό, σέξι, συχνά αηδιαστικό, πάντοτε διασκεδαστικό, κόσμο του «True Blood», μέσα από τις σκηνές του κάθε επεισοδίου που μας έκαναν να σταματήσουμε τα πάντα, να φωνάξουμε στην οθόνη, να πατήσουμε το rewind, να χειροκροτήσουμε, να σοκαριστούμε, να γελάσουμε πιο δυνατά - ή όλα αυτά μαζί.
Χωρίς αντηλιακό
Οπως αναμενόταν μετά το φινάλε του προηγούμενου επεισοδίου, αυτής της βδομάδας άνοιξε πιάνοντας ακριβώς εκεί που μας άφησε το cliffhanger, δηλαδή στην απόπειρα αυτοκτονίας της Τάρα στο σολάριουμ της γειτονιάς. Η Παμ ένιωσε τα πάντα λόγω του δεσμού της με την Τάρα, πετάχτηκε εκεί αμέσως και βασικά την διέταξε να μη μπορεί να αυτοκτονήσει. Αυτή η σκηνή μας δίνει ένα αρκούντως αηδιαστικό visual για αρχή, αλλά και τον τόνο του επεισοδίου, μιας και...
Με μαύρο δάκρυ
...στον μητρικό δεσμό της απέναντι στην Τάρα, η Παμ καλείται να αναλάβει τον ρόλο που έναν αιώνα τώρα είχε (από το απέναντι άκρο όμως) ο Έρικ, έχοντας κάνει την Παμ βαμπίρ όπως είδαμε τις περασμένες βδομάδες. Είναι λοιπόν πολύ ταιριαστό που ακριβώς τώρα ο Έρικ απελευθερώνει την ‘απόγονό’ του από τα δεσμά αυτής της σχέσης.
Η σεζόν καθώς εξελίσσεται μοιάζει όλο και περισσότερο να αφορά την Παμ, ή τελοσπάντων να την έχει ως συναισθηματικό κέντρο βάρους. Πετυχαίνει ως τώρα, μιας και οι δραματικές σκηνές αυτού του ιδιότυπου αποχωρισμού της με τον Έρικ ήταν οι πιο δυνατές της σεζόν ως τώρα. Η ωμή σεξουαλικότητα που αποτυπώνεται σε στιγμιότυπα όπως το ξάπλωμα στο τραπέζι του μπιλιάρδου μπλέκεται περίτεχνα (ή ίσως και ενστικτωδώς- συχνά είναι δύσκολο να διαχωρίσεις αυτές τις έννοιες σε ένα άρτιο προϊόν) με μια σχέση στοργής -ερωτική, πατρική, αδερφική, όλα την ίδια στιγμή- έχοντας ως αποτέλεσμα ένα αληθινά συναρπαστικό, συναισθηματικά περίπλοκο δίδυμο.
Θα μπορούσαμε να βλέπαμε μια σειρά για αυτούς τους δύο κάθε βδομάδα όλο το χρόνο, αλλά δυστυχώς το «True Blood» υπηρετεί κι άλλους αφέντες. Υπερβολικά πολλούς, για την ακρίβεια.
Όταν λείπει ο γάτος
Θα επανέλθουμε σε αυτή τη σκέψη, όμως ας μείνουμε λίγο ακόμα στο τρίγωνο χαρακτήρων που όντως μας χαρίζει ενδιαφέρουσα τηλεόραση. Η Authority έχει αφήσει ελεύθερους (αλλά υπό παρακολούθηση) τον Μπιλ και τον Έρικ ώστε να βρουν τον Ράσελ, κι οι δυο τους βασικά περνάνε όλο το επεισόδιο σουλατσάροντας στη Fangtasia, ‘ψάχνοντας’ τον Ράσελ. Αν ήταν άλλοι χαρακτήρες μάλλον θα γκρινιάζαμε για την πλοκή που σέρνεται σαν σαλιγκάρι, όμως εδώ έχουμε όμορφες διαπροσωπικές σκηνές.
Εκτός της προηγούμενης ανάμεσα στον Έρικ και την Παμ, έχουμε μια αντίστοιχη ανάμεσα στον Μπιλ και τη δική του ‘κόρη’, την Τζέσικα. Αφού την ψευτο-παρατηρεί για το τσιγάρο που βρίσκει στο πάτωμα, σαν γονιός που καταλαβαίνει πως το παιδί του έκανε πάρτι στο άδειο σπίτι το προηγούμενο Σάββατο, ηρεμεί και ομολογεί στον εαυτό του (και στην Τζέσικα, αλλά κυρίως στον εαυτό του): «I think I’ve done well», αναφερόμενος στο πώς ωριμάζει ως βαμπίρ η μικρή.
Είναι ένας ωραίος παραλληλισμός για τον Μπιλ και τον Έρικ, που σαν κι οι δύο να παίρνουν λίγες ήσυχες στιγμές πριν την ερχόμενη καταιγίδα για να φροντίσουν αυτό που έχουν δημιουργήσει, αυτό που αφήνουν πίσω, να αναλογιστούν τις έχουν καταφέρει ως ‘γονείς’. Αναρωτιέμαι πού μπορεί να οδηγεί μια τέτοια ιδέα.
Σου τ'ορκίζομαι στο αίμα της Λίλιθ
Στο μεταξύ πίσω στο κρατητήριο της Authority η Σαλώμη και ο Ρόμαν βασανίζουν τη Νόρα ώστε να τους δώσει τα ονόματα των Σανγκουνίστα, κάτι που εκείνη δέχεται όχι υποκύπτοντας στον πόνο, αλλά στο συναίσθημα: Όταν η Σαλώμη ορκίζεται στο αίμα της Λίλιθ πως θα προστατέψει τον Έρικ και τον Μπιλ, η Νόρα συμφωνεί σε όλα.
Για μια σειρά που συχνά αποτυγχάνει στο να κάνει τα ζητήματα εσωτερικής πολιτικής των διαφόρων φυλών της (βλέπε λυκάνθρωποι) να μοιάζουν ενδιαφέροντα, ο τρόπος με τον οποίον σκιαγραφείται σταδιακά όλο το εσωτερικό της Authority είναι αναπάντεχος. Σχεδόν κάθε μέλος μοιάζει να έχει άλλο κίνητρο, διαφορετικό βαθμό τυφλής πίστης, κλπ. Μένει να δούμε πώς θα συγκλίνουν αυτά τα στοιχεία παρακάτω.
Είμαστε στη λίστα
Απλά φανταστική ιδέα ενός πριβέ κλαμπ (στο νεραϊδόκοσμο; στο νεραϊδόκοσμο, γιατί όχι!) με κρυφή είσοδο μια αόρατη πόρτα στη μέση ενός λιβαδιού. Όταν ο Άντι κι ο Τζέισον βρίσκονται περιέργως σε ένα πάρτι εκεί, ο Τζέισον μαθαίνει πως βασικά αν δεν ξεκόψει το Στακχασουέικο με τα βαμπίρ, θα έχουν την τύχη των γονιών τους. Οι οποίοι ναι, προφανώς και δεν πέθαναν σε ατύχημα. Έχουμε δει υπερβολικά πολλές σειρές πια για να το είχαμε πιστέψει έστω και μια στιγμή κάτι τέτοιο. Ο Άντι εξακολουθεί πάντως να είναι χαρακτήρας που η σειρά δεν έχει καμία ανάγκη (ένας από αρκετούς).
Κακό μεθύσι
Απλά πολύ αστεία σκηνή. Δε σταματά να μου φαίνεται περίεργο πώς είναι δυνατόν επαγγελματίες σκηνοθέτες και ηθοποιοί να μη μπορούν να στήσουν μια πειστική σκηνή μεθυσιού. Λες κι αυτοί δεν είναι άνθρωποι ή δε ζουν στο Χόλιγουντ, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει κάτι τέτοιο. Βλέπουμε εδώ τη Σούκι τώρα (ύστερα από τη φονική επίθεση που δέχθηκε από το δαιμονισμένο αυτοκίνητό της, σπουδαία προσθήκη στο ρόστερ των δαιμόνων ο Λαφαγιέτ) να είναι ξαπλωμένη στον καναπέ με 6-7 διαφορετικά μπουκάλια αλκοόλ ανοιγμένα και μισοάδεια στο τραπεζάκι (γιατί;), ένα κωμικά μη-πειστικό Μεθυσμένο Μουρμούρισμα Στίχων, κι ένα τηλέφωνο που για κάποιο λόγο είναι στο πάτωμα.
Τελοσπάντων, προσπερνώντας το κακό στήσιμο, εν τέλει όλα καλά θα πάνε για τη Σούκι, καθώς τα όσα ομολόγησε στον Αλσίντ τελικά θα μείνουν κρυφά από την αστυνομία και την οικογένεια της Ντέμπι. Γιατί; Γιατί τέτοιος είναι ο έρωτας του Αλσίντ. Ο οποίος έρχεται να της πει τα ευχάριστα, τη βρίσκει μεθυσμένη, και φυσικά οι δυο τους καταλήγουν να φιλιούνται. Δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος.
Καμιά ένσταση;
Το καλύτερο όμως για το τέλος, για ένα επεισόδιο που δεν είχε τρομερά πολλά να δώσει σε επίπεδο πλοκής, όμως δούλεψε αναπάντεχα καλά με τους χαρακτήρες του.
Όχι ιδιαίτερο δράμα χαρακτήρων εδώ στο τέλος. Μόνο αίμα. Πολύ αίμα. Καθώς ο Ρόμαν ανακαλύπτει ποιος είναι ο χαφιές της οργάνωσης και τον διαμελίζει μπροστά σε όλους για παραδειγματισμό. Ο Ιούδας τελικά ήταν ο Αλεξάντερ και οι κυνικές απόψεις του, οι οποίες κατέληξαν πιτσιλισμένες στο πρόσωπο του Ρόμαν και στα καλοραμμένα κουστούμια της υπόλοιπης Authority.
ΟΚ, το πιάσαμε το νόημα. Ελπίζω.
Τώρα: Είμαι ο μόνος που δε βλέπει την ώρα για τον Ράσελ και τον Ρόμαν να διασταυρώσουν τα, εχμ, δόντια τους;
Δείτε ακόμη:
Tags: true blood, hbo
