«Girls» (1η σεζόν)
Τέσσερα twentysomething κορίτσια στη Νέα Υόρκη, οι έρωτές τους, οι καριέρες τους, τα πάρτι τους- κι όμως, δεν είναι το «Sex and the City» ή τίποτα που να του μοιάζει κατόπιν περαιτέρω εξέτασης. Η Λένα Ντάναμ, προερχόμενη από το mumblecore σινεμά, έπαιξε με την ιδέα της παντελούς απουσίας concept πέραν της εντελώς απογυμνωμένης από περιττές ιδέες και gimmicks, σύγχρονης τραγικωμωδίας σχέσεων στην πόλη.
Όμως χρησιμοποιεί το μέσο όχι για να φλυαρήσει περί αγοριών, αλλά για να μας χαρίσει μια ειλικρινή κατάθεση πάνω στο τι σημαίνει να έρχεσαι με φόρα, με ιδέες και φιλοδοξίες, σε έναν κόσμο που δεν είναι απαραιτήτως έτοιμος για σένα. Είναι για την έλευση του Νέου περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. (Η σκηνή που χορεύουν το τραγούδι της Robyn βγάζει περισσότερη ορμητική, ενθουσιώδη ενέργεια από ό,τι άλλο είδαμε φέτος)
Ταυτόχρονα, η προσέγγισή της δεν έχει τίποτα ενοχλητικά αφηψυλού όπως θα ήταν πολύ εύκολο να συμβεί αν είσαι ένας ευκατάστατος Νεοϋορκέζος καλλιτέχνης που όλα του πάνε σε γενικές γραμμές καλά. Η αμφιβολία και η αβεβαιότητα που κρύβεται πίσω από το είναι αυτών των ηρωίδων τις κάνει όλες δικούς μας ανθρώπους- ακόμα κι αν πρόκειται για ανθρώπους που δεν ξέρουν καν τι είναι το Facebook («that’s so classy!»).
Η ίδια η Ντάναμ κρατά το ρόλο της δημιουργού, της σεναριογράφου και της πρωταγωνίστριας (παίζει τη Χάνα, μια εκκολαπτόμενη συγγραφέα) και δεν έχει πρόβλήμα να βγάλει όλο της τον εαυτό της στην οθόνη- μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εξερευνά την εμμονή, τη σεξουαλικότητα και τη φιλία αφήνοντας τη μούσα να την οδηγήσει ακόμα και στις πιο άβολες και σκοτεινές γωνιές. Δεν υφίσταται ‘απαγορευμένο’ ή ‘ταμπού’, υπάρχει μόνο το ‘αληθινό’.
Όπως θα τουήταρε κι η Χάνα, «all adventurous women do».
Γράψαμε στο Flix
Είναι πολύ πρωτότυπο -περιέργως-, είναι φοβερά φρέσκο, και είναι εθιστικά παρακολουθήσιμο. (Οταν τελειώνει ο πιλότος θα ήθελες να έχεις κι άλλο, πάντα καλό δείγμα για μια σειρά.) Είναι πολύ περισσότερο, μια σειρά για νέους ανθρώπους που προσπαθούν να χωρέσουν τους εαυτούς τους σε έναν κόσμο Μεγάλων, σχηματισμένο ήδη, προσπαθώντας στη διάρκεια της διαδικασίας να μην χάσουν κομμάτια του εαυτού τους. (Περισσότερα)
Το καλύτερο επεισόδιο
«Welcome to Bushwick a.k.a. The Crackcident» (1x07)
Οι indie νότες που συνοδεύουν τους τίτλους αρχής έχουν αντικατασταθεί από μια Τζένιφερ Λόπεζ που σπάει τα ηχεία και το λιτής γραμματοσειράς λογότυπο μετατρέπεται σε μια χαπακωμένη, ξεκάθαρα high εκδοχή του, ΓκασπαρΝοε-ικής έμπνευσης. Είναι ταιριαστό πείραγμα σε κάτι συνηθισμένο, γιατί το επεισόδιο που ακολουθεί διαδραματίζεται όλο σε ένα χιπ πάρτι: Οι δυνατές φωνές, τα οργιαστικά beats, τα επιληπτικά φώτα, αυτό είναι το σκηνικό για ένα επεισόδιο όπου τα πάντα μοιάζουν με όνειρο πυρετού, όπου το πόδι μοιάζει να είναι συνεχώς στο γκάζι: Όλοι οι χαρακτήρες συναντούν καθοριστικά σταυροδρόμια στην πορεία τους και παίρνουν μεγάλες αποφάσεις. Είναι σαν Πολύ Σημαντικό Επεισόδιο αλλά on crack.
Μια σκηνή
H in-character δήλωση της Ντάναμ-ως-Χάνα τοποθετεί τη νεαρή δημιουργό στο κέντρο του οράματος μιας γενιάς 20άρηδων που ψάχνει το δρόμο της. Αποτελεί την απόλυτη δήλωση αποστολής για την ίδια τη Ντάναμ και για τη σειρά της, με ίσα μέρη θράσους, αυτοπεποίθησης και αμφισβήτησης. Δε θα μπορούσε να υπάρξει κάτι καλύτερο για έναν τηλεοπτικό πιλότο από μια σκηνή σαν αυτή. Αν όλα πάνε καλά για τη Ντάναμ και κάνει μια ενδιαφέρουσα καριέρα για πολύ ακόμα καιρό, σε πολλά χρόνια από σήμερα, ο κόσμος ακόμα θα αναφέρεται σε αυτήν ως «μια φωνή μιας γενιάς».
Και κάτι ακόμα
Πριν δούμε και αγαπήσουμε το «Girls», αναλύσαμε το ποια είναι η Λένα Ντάναμ και γιατί εν μία νυκτί έγινε το άξιο it-girl του Χόλιγουντ, μέχρι το βαθμό που έφτασε να κερδίζει προσφορές $1 εκατομμυρίου. Ενόψει της επικείμενης πρεμιέρας της 2ης σεζόν αυτό τον Γενάρη, μπορείς ακόμα να δεις μια κομμένη σκηνή του πρώτου κύκλου, και δύο τρέιλερ για τον δεύτερο.
Διαβάστε ακόμη:
