[Αυτονόητο πως ακολουθούν spoilers για τη σειρά «Beauty and the Beast».]
Με λίγα λόγια
Η σειρά χρονολογεί την ερωτική σχέση ανάμεσα σε μια δυναμική δικηγόρο στη Νέα Υόρκη (Κάθριν Τσάντλερ / Λίντα Χάμιλτον) και σε έναν τερατόμορφο άντρα (Βίνσεντ / Ρον Πέρλμαν) που της σώζει τη ζωή κι αναπτύσει με αυτήν έναν δεσμό που ξεπερνάει τη λογική.
Ακριβώς όπως οι δυο τους έρχονται από διαφορετικούς κόσμους, έτσι κι η σειρά διαδραματίζεται σε δύο εντελώς διαφορετικά σκηνικά. Τον κόσμο της πόλης, όπου όλα κινούνται γρήγορα κι είναι λίγο-πολύ αναγνωρίσιμα, και τον Υπόγειο Κόσμο του Βίνσεντ. Μια κοινότητα χαμένων παιδιών ή ανθρώπων που απέβαλε η κοινωνία, που παραπέμπει σε μεσαιωνικό παραμύθι.
Οι δυο κόσμοι θα έρθουν συχνά σε σύγκρουση, καθώς η Κάθριν κι ο Βίνσεντ προσπαθούν να κατανοήσουν τι είναι αυτό που τους ενώνει.
Κι έπειτα, υπάρχει η 3η σεζόν. Αλλά ας μην προτρέχουμε.
Οι άνθρωποι-κλειδιά
Το βασικό καστ ξεκινά και τελειώνει το κεντρικό ζευγάρι: Η Λίντα Χάμιλτον ενσάρκωσε τέλεια τη δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα, και σύντομα θα βρισκόταν στη μεγάλη οθόνη απέναντι στον «Εξολοθρευτή» του Σβαρτσενέγκερ. Ο Ρον Πέρλμαν στον πρώτο από πολλούς ρόλους που θα τον έκαναν cult θεότητα, καταφέρνει να δείχνει εφιαλτικός αλλά να μοιάζει ευαίσθητος.
Δημιουργός είναι ο Ρον Κόσλοου, που πέρα από 1-2 ταινίες, το μόνο ουσιαστικό μετέπειτα έργο που έχει να επιδείξει είναι το «Moonlight» του 2007, άλλη μια σειρά τύπου μεταφυσικό ρομάντζο, αυτή φορά -φυσικά- με βαμπίρ. Αξιοσημείωτοι σεναριογράφοι όμως ήταν μεταξύ άλλων ο Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν (ναι, ο γνωστός, του «Game of Thrones») που έχει γράψει σχεδόν το ⅓ της σειράς, και το δίδυμο Άλεξ Γκάνσα και Χάουαρντ Γκόρντον που χρόνια αργότερα θα έτρεχαν το «24» και θα δημιουργούσαν το «Homeland».
Όμως ίσως κανείς δεν ήταν πιο σημαντικός για την επιτυχία αυτής της σειράς, από τον μακιγιέρ Ρικ Μπέικερ. Ο Μπέικερ, γνωστός και πολυβραβευμένος θρύλος του Χόλιγουντ, και δημιουργός μερικών εκ των διασημότερων τεράτων του σινεμά, ανέλαβε να σκεφτεί το concept και την εκτέλεση μιας αδύνατης αποστολής: Ενός τέρατος που να μοιάζει απεχθές και ερωτικό την ίδια στιγμή. Σχεδιάζοντας τον μισό-λιοντάρι, μισό-άντρα Βίνσεντ για μια τηλεοπτική παραγωγή, ο μέγας Ρικ Μπέικερ δεν αποκλείεται και να υπέγραψε το κορυφαίο έργο της καριέρας του.
Σε μια σπάνια προ ετών συνέντευξη για την Ακαδημία των Emmy, ο Ρικ Μπέικερ είχε μιλήσει για τη δημιουργία του Βίνσεντ.
Μια φορά κι έναν καιρό
Θεωρούμε τόσο δεδομένο σήμερα αυτό που ήταν το «Beauty and the Beast», που είναι πολύ εύκολο να προσπεράσουμε τη σημαντικότητά του: Η σειρά αυτή ουσιαστικά εγκαινίασε την τηλεοπτική ιδέα του μεταφυσικού ρομάντζου, συνδυάζοντας είδη που η κοινή τηλεοπική λογική ως τότε επέλεγε να κρατά ξεχωριστά. Χρόνια ή και δεκαετίας προτού αποτελέσει το κυρίαρχο genre που είναι σήμερα.
Πάνω σε μια δομή procedural αστυνομικής περιπέτειας, οι Κόσλοου και Μάρτιν αποτύπωσαν ένα ρομαντικό δράμα ανεκπλήρωτου έρωτα, με στοιχεία από ρομάντζο εποχής κι από μυθολογία του φανταστικού. Η έμπνευση φυσικά προέρχεται από το γνωστό παραμύθι, όμως η μίξη όλων αυτών των στοιχείων σε μία σειρά, εν έτει 1987, έκανε το αποτέλεσμα τίποτα λιγότερο από ένα παλαβό πείραμα από ανθρώπους με όραμα χρόνια μπροστά.
Σε μια γενική ματιά, αυτή η κρούση ανόμοιων στοιχείων λειτουργεί τέλεια. Ακόμα και στο σμβολικό επίπεδο της συνύπαρξης των δύο διαφορετικών κόσμων, κάτι στο οποίο συνεισφέρει τα μέγιστα η σπουδαία καλλιτεχνική διεύθυνση: Ο Υπόγειος Κόσμος του Βίνσεντ δανείζεται σε ίσα μέρη από «Πίτερ Παν», «Ρομπέν των Δασών» και μεσαιωνικά έπη ιπποτών, θυμίζοντας ένα αληθινό χαμένο βασίλειο, όπου ο χρόνος έχει σταματήσει. Μια κοινότητα ανθρώπων που ο πάνω κόσμος απέβαλε, ζουν υπό την προστασία του Πατέρα (Ρόι Ντότρις), μιας εκλεπτυσμένης μορφής που κάθε ελεύθερη στιγμή του την περνάει διαβάζοντας λογοτεχνία και ποίηση.
Οι διάλογοι κουβαλούν κάτι το ποιητικά ρομαντικό, και τα πάντα υποστηρίζουν αυτή την ιπποτική διάσταση της ιστορίας. Επιβλητικοί υπόγειοι καταρράκτες, πανήψυλες οροφές, βιτρό, στίβες από ταλαιπωρημένα βιβλία, ακόμα και η ένδυση και η ομιλία του Βίνσεντ. Κάθε στιγμή δεν ξεχνάς πως γίνεσαι μάρτυρας ενός σύγχρονου (νεοϋορκέζικου) παραμυθιού.
Η ίδια η ιδέα φυσικά είναι διαχρονική (περί ανιδιοτελούς έρωτα και αγάπης που ωθεί το άτομο στο να ξεπεράσει την πρώτη εντύπωση και την επιφάνεια των πραγμάτων), έστω κι αν το αποτέλεσμα κάποιες φορές προδίδει την ηλικία της σειράς. Παρακολουθώντας το σήμερα, ο σύγχρονος θεατής θα διαπιστώσει σοκαρισμένος πως υπάρχουν ολόκληρες πράξεις ενός επεισοδίου που αποτελούνται από μία και μόνο σκηνή δράσης, 10 ή 15 λεπτών. Οι ρυθμοί είναι αργοί, και ειδικά στην 1η σεζόν, απουσιάζει αυτό που έχουμε μάθει σήμερα να αναμένουμε ως ανάπτυξη χαρκατήρων. Αυτό το ανεκπλήρωτο ρομάντζο ζει και πεθαίνει για λίγα δευτερόλεπτα τη φορά, σε κάποια σκεπή ή σε κάποιο μπαλκόνι, μέσα από ρομαντικά λόγια και παθιασμένες ματιές που δεν οδηγούν πουθενά.
Όσο η σειρά προχωρά και οι συγγραφείς αποκτούν όμως μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, τα σενάρια αρχίζουν να παρεκκλίνουν από τη νόρμα, υπάρχουν ενδιαφέροντα μεμονωμένα επεισόδια, μια αξιοπρόσεκτη γκαλερί χαρακτήρων σχηματίζεται (από καλούς, από κακούς, αλλά και ενδιάμεσους - βλέπε Έλιοτ Μπερτς, ο λεφτάς που κυνηγά την καρδιά της Κάθριν), και κυρίως αρχίζει να εξερευνάται περισσότερο ο χαρακτήρας του Βίνσεντ καθώς αναρωτιέται για τη θέση του, τόσο στον κόσμο όσο κι απέναντι στην Κάθριν.
Περισσότερο από όλα όμως, είναι πλήρης αφοσίωση της σειράς στο πέραν λογικής ζευγάρι της, που την κάνει διαχρονική. Η πίστη των δυο τους σε αυτό που συνέβαινε μεταξύ τους ήταν τέτοια που σε υποχρέωνε να δεις πέρα από τα εμπόδια και να πιστέψεις - ή έστω, να αναρωτηθείς. Εξ ου και μεγάλη μερίδα του κοινού την εποχή της προβολής οργανώθηκε σε γκρουπ φανατικών (πολύ πριν τα «X-Files», ας πούμε) που βομβάρδιζαν το CBS με γράμματα στήριξης ώστε να μην κοπεί η σειρά παρά τις ολοένα και μικρότερες θεαματικότητες. Πού να είχαν στη διάθεσή τους και hashtags.
Επίσης μάλλον επηρέασε τον Μάικλ Μπέι για να σκηνοθετήσει το καλύτερο πράγμα που έχει κάνει στην καριέρα του.
Ή και όχι. Ίσως απλά θέλαμε μια αφορμή για να βάλουμε Meat Loaf σε κάποιο μας κείμενο.
Όπως και νά'χει, αυτή η ρομαντική ιστορία θα έφτανε σύντομα σε ένα διόλου ρομαντικό τέλος.
H 3η σεζόν
Ίσως ποτέ ξανά στην ιστορία της τηλεόρασης, ένα τόσο μικρό δείγμα επεισοδίων να μην αποτέλεσε τόσο εμφατικό αστερίσκο μέσα στο ευρύτερο σύνολο μιας σειράς. Αυτό που συνέβη εδώ ήταν τόσο παλαβό, που ακόμη και σήμερα πολλοί στέκονται με αμηχανία απέναντί του, μη μπορώντας μετά βεβαιότητας να αποφασίσουν πώς αισθάνονται γι’αυτό.
Στο τέλος της 2ης σεζόν, η Λίντα Χάμιλτον έμεινε έγκυος και σε συνδυασμό με την επιθυμία της να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στο σινεμά, ζήτησε να φύγει από τη σειρά. Αντιμέτωποι με το αδύνατο πρόβλημα του να έχεις μια σειρά βασισμένη σε ένα ζευγάρι, όταν χάνεις το 50% αυτού του ζευγαριού (και συνυπολογίζοντας και τις πεσμένες θεαματικότητες), οι συγγραφείς αποφάσισαν να τα παίξουν όλα για όλα.
Στη διάρκεια της διπλής πρεμιέρας της 3ης σεζόν, η Κάθριν της Λίντα Χάμιλτον δολοφονήθηκε από έναν μεγαλομανή εγκληματία (τον Γκάμπριελ του Στέφαν ΜακΧάτι), ο οποίος και απήγαγε το μωρό της με τον Βίνσεντ. (Ναι, ξαφνικά είχαν και μωρό. Εμπλεκόταν κι ένα λουλούδι. Και κάποια περίεργα χοροπηδητά στο μοντάζ. Ας μη το αναλύσουμε πολύ, απλά δέξου το.) Η 3η σεζόν που ακολούθησε, ήταν ουσιαστικά ένα συνεχιζόμενο story arc με τον Βίνσεντ να προσπαθεί να πάρει πίσω το γιο του.
Αν αυτό που μόλις περιγράψαμε είναι μια σαφώς ενδιαφέρουσα, αλλά ξεκάθαρα απολύτως διαφορετική σειρά από αυτή για την οποία μιλάγαμε ως τώρα... ναι. Είναι. Εξ ου κι ο αστερίσκος που λέγαμε προηγουμένως. Ουσιαστικά το «Beauty and the Beast» είναι δύο σειρές. Η μία, η κανονική, αυτή που ξέρεις και θυμάται και αγάπησε ο κόσμος, που κράτησε 2 σεζόν κι όλοι επιλέγουν να αγνοούν αυτό που συνέβη στην Κάθριν στην αρχή της 3ης.
Και η άλλη, αυτή η περίεργη, πειραματική, που κράτησε μόλις μια ντουζίνα επεισόδια προτού κοπεί κι όλοι αρχίσουν να ξύνουν συλλογικά το κεφάλι τους, διερωτώμενοι αν όντως συνέβη ή αν την φαντάστηκαν.
Τώρα, σημαίνει όλο αυτό πως έχουμε αρνητική διάθεση απέναντί της; Κάθε άλλο. Δεν έχει γραφτεί αρκετά αυτό, αλλά η 3η σεζόν του «Beauty and the Beast» είναι φανταστική τηλεόραση, πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή της.
Αρχικά, οι συγγραφείς εισήγαγαν μια νέα πρωταγωνίστρια στο πρόσωπο της Τζο Άντερσον και της ντετέκτιβ Νταϊάνα Μπένετ. Η Νταϊάνα παρουσιάζεται ως μια μάλλον εσωτερική, λιγομίλητη, όχι τρομερά κοινωνική, με σαφέστατα εμμονικές τάσεις ντετέκτιβ, η οποία αναλαμβάνει την υπόθεση της δολοφονίας της Κάθριν επειδή της το ζητά σαν χάρη ο συνάδελφός της, Τζο Μάξγουελ (Τζέι Ακαβόουν), που ξεκάθαρα ήταν ερωτευμένος με εκείνη.
Στα 7 επεισόδια που επί της ουσίας διαρκεί αυτό το arc, ένα μικρό σύμπαν χαρακτήρων θα συγκεντρωθεί για να σχηματίσει ένα αγωνιώδες ψηφιδωτό δράσης, προδοσίας και μετάνοιας, προτού διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Σκιώδεις άντρες με κρυφά κίνητρα θα συνθέσουν ένα αληθινό θρίλερ γεμάτο αγωνία, τρόμο και πάθος, έχοντας στο μέσον δύο συναρπαστικούς χαρακτήρες.
Έναν Βίνσεντ που αμφισβητεί πλήρως τον εαυτό του, χαμένος και απομονωμένος μετά το χαμό της Κάθριν (στο είδος του character arc που 9 στις 10 είναι ανυπόφορα βαρετό αλλά εδώ κάτι ο συναρπαστικός Πέρλμαν, κάτι οι περιφερειακές πλοκές, δεν κουράζεσαι λεπτό). Και μια Νταϊάνα που είναι Κλαρίς πριν την Κλαρίς, που είναι Γκιλ Γκρίσομ πριν τον Γκιλ Γκρίσομ, που είναι Ολίβια Ντάναμ πριν την Ολίβια Ντάναμ. Είμαστε στο 1989: Το τηλεοπτικό κοινό δεν είχε ιδέα πώς να επεξεργαστεί έναν τέτοιο πρωταγωνιστικό γυναικείο χαρακτήρα.
Υπάρχει ένα επεισόδιο, εκείνο της πρώτης τους συνάντησης, που στη μισή του διάρκεια (και το εννοούμε, τη μισή) διαδραματίζεται μέσα στους τοίχους ενός διαμερίσματος, καθώς οι δυο πρωταγωνιστές περιεργάζονται ο ένας τον άλλο με τρόπο που καθρεπτίζει την πρώτη γνωριμία του Βίνσεντ με την Κάθριν. Όμως εδώ οι ισορροπίες έχουν αλλάξει, κι όχι μόνο επειδή αυτή τη φορά είναι η Πεντάμορφη που σώζει το Τέρας. Νιώθεις πως βλέπεις κάτι παντελώς διαφορετικό.
Σην πασιφανή προσπάθεια των παραγωγών να κυνηγήσουν το αντρικό κοινό, περιέβαλαν το ρομαντικό στοιχείο (που εξακολουθεί να υπάρχει ισχυρό) με ένα συνομωσιολογικό θρίλερ γεμάτο ερωτήματα, μυστηριώδη κίνητρα και απεγνωσμένους τραγικούς ήρωες. (Με αδιαμφισβήτητες φωνές μεγάλης επιρροής τους Γκάνσα και Γκόρντον, που πέρασαν καιρό και στα «X-Files», διόλου τυχαία, πριν έρθουν τα «24» και «Homeland».) Η άμεση επίδρασή του ήταν μηδαμινή, αν μη τι άλλο επειδή αυτή η στροφή 180 μοιρών τους έπιασε όλους στον ύπνο, οπότε δε μπορούμε να ισχυριστούμε πως επηρέασε το κίνημα των σειρών μυθολογίας των ‘90s.
Όμως ταυτόχρονα δε μπορούμε να αγνοήσουμε κάτι άλλο. Οι σειρές μυθολογίας που θεωρούμε πως θεμελίωσαν τη σύγχρονη δομή της τηλεοπτικής αφήγησης είναι το «Twin Peaks», τα «X-Files», η «Buffy the Vampire Slayer» και λίγο αργότερα οι «Sopranos». Όλες, σειρές των ‘90s. Αυτό το παλαβό πείραμα απόγνωσης και αρρωστημένα διασκεδαστικής έμπνευσης που ήταν η 3η σεζόν του «Beauty and the Beast», ήρθε νωρίτερα, ακριβώς τη στιγμή που τα ‘80s έκαναν χώρο για να μπουν τα ‘90s.
Το να μιλήσουμε για επιδραστικότητα θα είναι αβάσιμη υπερβολή. Οπότε θα μιλήσουμε απλά για πρόγνωση: Κάτι επρόκειτο να αλλάξει δραματικά στο τηλεοπτικό τοπίο, κι οι Γκάνσα, Γκόρντον, Μάρτιν και το λοιπό συγγραφικό τιμ βρέθηκαν ακριβώς στην αιχμή. Αυτό που δοκίμασαν εδώ, ήρθε λίγο νωρίτερα από τον καιρό του.
Και παραμένει μέχρι σήμερα ο μεγαλύτερος αστερίσκος της τηλεοπτικής ιστορίας.
Οι τίτλοι αρχής
Τίποτα δεν ουρλιάζει ‘σχιζοφρενική αλλαγή κατεύθυνσης μιας σειράς’ όσο η μετάβαση από τους παραπάνω τίτλους αρχής, στους ακόλουθους, για την 3η και τελευταία σεζόν 12 επεισοδίων:
