Το «Patrick Melrose» αναμενόταν με διπλό ενθουσιασμό: επειδή αποτελεί την τηλεοπτική μεταφορά των δημοφιλέστατων, στην Αγγλία, αυτοβιογραφικών μυθιστορημάτων του Εντουαρντ Σεντ Ομπιν κι επειδή δίνει στον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς την ευκαιρία να ενσαρκώσει έναν χειμαρρώδη, αυτοκαταστροφικό, πολυδιάστατο, εξαιρετικά σέξι κι εξαιρετικά εξοργιστικό κεντρικό ήρωα. Και τα καταφέρνει περίφημα, μόνο στο δεύτερο.
Δείτε ακόμη: Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς - χωρίς μαλλιά - στην πρώτη φωτογραφία από το «Brexit»
Ο Εντουαρντ Σεντ Ομπιν, τώρα στα 58 του χρόνια, μεγάλωσε σε μια από τις καλές κι εύπορες βρετανικές οικογένειες (για την ακρίβεια, ο αριστοκράτης πατέρας του παντρεύτηκε μια πλούσια Αμερικανίδα κληρονόμο), πήγε σε ιδιωτικό σχολείο και στην Οξφόρδη κι έθαψε όλα τα νεανικά του χρόνια, τη δεκαετία του '80, σ' ένα σύννεφο λήθης φτιαγμένο από ηρωίνη και άλλα, κυριλέ και μη, ναρκωτικά, προκειμένου να διαγράψει από τη μνήμη του την προσωπική του τραγωδία. Ο πατέρας του, με σεξουαλική έφεση στα παιδιά, τον βίαζε τακτικά στα επτά, οκτώ, εννιά χρόνια του, με τη φοβισμένη ανοχή της μητέρας του και τα συνειδητά σφραγισμένα μάτια του κύκλου τους, που προτιμούσε να βάλει ένα ακόμα τζιν τόνικ, από το να αποπειραθεί θα βοηθήσει.
Ο Σεντ Ομπιν κάπως κατάφερε και γλίτωσε - αυτό είναι κι ένα από τα συμπαθέστερα στοιχεία της ιστορίας των βιβλίων και της σειράς, όχι ένας διδακτικός θρίαμβος της θέλησης, αλλά μια ανθρώπινη, ταλαιπωρημένη, γεμάτη πισωγυρίσματα, προσπάθεια επιβίωσης. Εγινε επαγγελματίας δημοσιογράφος και εξέδωσε πέντε βιβλία με την ιστορία του, το καθένα κι ένα «κεφάλαιο» της πορείας του. Αυτά τα πέντε βιβλία, αποτελούν το καθένα κι από ένα επεισόδιο της μίνι-σειράς, σε μια πιστή μεταφορά από τον Ντέιβιντ Νίκολς, με τελευταία υπογραφή στη διασκευή του Τόμας Χάρντι για το «Μακριά από το Πλήθος» του Τόμας Βίντερμπεργκ.
Διαβάστε ακόμη: Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς είναι ένας «ναρκισσιστής, σχιζοειδής κι αυτοκτονικός αλκοολικός» στο «Patrick Melrose»
Ο σκηνοθέτης Εντουαρντ Μπέργκερ, βρίσκει εδώ την ευκαιρία του να καταπιαστεί με κάτι αληθινά μεγαλεπήβολο, μετά το «Jack» του, το «Deutchland 83» και κάποια επεισόδια του «The Terror» και χτίζει ένα χρονικό λάμψης και παράνοιας, με διαρκή flash backs ανάμεσα στα παιδικά χρόνια του Πάτρικ στη γαλλική έπαυλη όπου γνώρισε τον ήλιο και το βαθύ σκοτάδι, τα νεανικά χρόνια του τρελού partying και του άγριου εθισμού και τα (κάπως πιο) ώριμα χρόνια της επαναλαμβανόμενης, τρυφερά πεισματικής αποτοξίνωσης.
Βγαλμένη, ωστόσο, από την καρδιά των '80ς του πλούτου, του επιτηδευμένου λόγου, της μανιακής πληθωρικότητας, η σειρά μοιάζει να παρασύρεται από την αισθητική της - πραγματικά θεαματική εικόνα από τον φωτογράφο Τζέιμς Φρεντ - και να ξεχνά, αλαφροΐσκιωτα, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται. Με τον ίδιο τρόπο που, εξαιρετικά διασκεδαστικά, περιγράφεται ένα καταστροφικό δείπνο της Πριγκίπισσας Μάργκαρετ στο σπίτι των Μέλροουζ, παρουσιάζεται και, σχεδόν γραφικά, η σχέση του Πάτρικ με όλες τις γυναίκες της ζωής του. Οι σκηνές πριν και μετά τους επαναλαμβανόμενους βιασμούς κλείνονται πίσω από πόρτες, υπερφορτισμένες δραματουργικά, ενώ τα σκαμπανεβάσματα του Πάτρικ μέσα στα τριπ του μοιάζουν, συγκριτικά, με κωμικά γκαγκ από ταινίες των αδελφών Μαρξ.
Στο περιβάλλον της υψηλής τάξης της βρετανικής κοινωνίας, τα σπίτια, οι κήποι, τα ρούχα, ξετυλίγονται με εκτυφλωτικά χρώματα και τονισμένες αντιθέσεις, ωστόσο σαν ταπετσαρία ενός διαρκούς τίποτα. Η γονεϊκή σεξουαλική βία και η επίκριση της ανέπαφης, μπλαζέ κοινωνίας που περιγράφει η σειρά, τοποθετούνται σε βολικές γωνίες, μάλλον αθέατες, δίπλα στα πανέμορφα φορέματα ή σ' ένα εμβληματικό μαύρο παλτό. Οπως το '80 και οι αρχές του '90 μοιάζουν να πέρασαν μέσα σε μια ομίχλη, αξιολάτρευτης κατόπιν εορτής, μεγαλοπρέπειας, πλούτου και ξέφρενης υπερβολής, η ίδια η σειρά τα ασπάζεται απολύτως, ξεχνώντας να τα σχολιάσει δημιουργικά, μένοντας μ' ένα γοητευτικό κενό. Ακριβώς όπως ο εσωτερικός μονόλογος των βιβλίων γίνεται ένα εξαντλητικό voice over και οι προσεκτικά γραμμένες ατάκες γίνονται, στην οθόνη, επιτηδευμένος διάλογος χωρίς φυσικότητα.
Μέσα σ' αυτό το όχι αρκετά αληθινό σύμπαν, ωστόσο, ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς βρίσκει όλο το έδαφος να μεγαλουργήσει: Φλύαρος ή εσωστρεφής, καθαρός ή εκτός πραγματικότητας, πανικόβλητος ή θαρραλέος, πληγωμένος ή αμείλικτα σκληρός, είναι ο ιδανικός, πολυδιάστατος, παντοδύναμος ηθοποιός γι' αυτό το ρόλο. Γύρω του, ο Μπέργκερ συναθροίζει ένα ετερόκλητο καστ, με ανάμεικτα αποτελέσματα. Ο Χιούγκο Γουίβινγκ στο ρόλο του πατέρα παγώνει το χώρο σε κάθε σκηνή του, η Τζένιφερ Τζέισον Λι είναι μόνο μια καρικατούρα στο ρόλο της μητέρας, ενώ τα περάσματα της Τζέσικα Ρέιν, της Χόλιντεϊ Γκρέιντζερ (που ξέρει όπως καμία να τρώει τα σύκα) και της Ιντιρα Βάρμα (ναι, η Ελάρια Σαντ ζει, έστω με τετράγωνα γυαλιά και μπουκλωτή κουάφ), προσφέρονται για χάζι αν και όχι για ουσία.
Χωρίς να είναι δυσάρεστο, χωρίς να είναι χάσιμο χρόνου, το «Patrick Melrose» απλώς παρασύρεται τόσο από την αισθητική και τον εντυπωσιασμό, από τα τσιτάτα και τις εξυπνάδες, φραστικές κι εικαστικές, που κάνει τα αισθήματα που κατακλύζουν την ιστορία να μοιάζουν απλώς με μια ελαφρώς κουραστική μανιέρα. Κι αν στη σύντομη πορεία του, των 5 ωριαίων επεισοδίων, ξεχνάς γιατί βλέπεις τη σειρά (α, ναι, επειδή πραγματεύεται τον παιδικό βιασμό και τον αγώνα της αποτοξίνωσης και την υποκρισία της βρετανικής μεγαλοαστικής τάξης), η σαρωτική, ευμετάβλητη, εκρηκτική ερμηνεία του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς φροντίζει, τουλάχιστον, να σου θυμίζει πόσο σημαντικός ηθοποιός είναι.
Διαβάστε ακόμη: Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς σώζει ντελιβερά από επίθεση ληστών στο Λονδίνο
