Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το Σεπτέμβριο θα ρίξουμε μια ματιά σε όλες τις νέες σειρές που κάνουν πρεμιέρα στην Αμερική. Η τηλεοπτική σεζόν έχει φυσικά αλλάξει δομή σε σχέση με 10 χρόνια πριν. Σημαντικές σειρές κάνουν πρεμιέρα και τους 12 μήνες, με κάθε πιθανό τρόπο, φορμάτ ή πλατφόρμα διάδοσης, ωστόσο η σεζόν των πιλότων παραμένει ένα ενδιαφέρον απομεινάρι της αναλογικής εποχής: Κάθε χρόνο, σε ένα διάστημα 2-3 βδομάδων, τα 5 ελεύθερα (μη καλωδιακά) δίκτυα κάνουν πρεμιέρα σχεδόν σε όλες τις νέες τους σειρές για την ερχόμενη σεζόν, σε ένα τύποις battle royale που έχει λίγους νικητές και πολλούς χαμένους. Το τελικό προϊόν συνήθως καταλήγει να μην έχει σχέση με τον πιλότο από τον οποίο ξεκίνησε (ειδικά στις κωμωδίες), αλλά η παράδοση αυτή συνεχίζει να είναι καθοριστική για το μέλλον πολλών νέων σειρών, για όσο τελοσπάντων καιρό υπάρχει ακόμα. Γι’αυτό και βλέποντας αυτό το πρωίμο δείγμα της κάθε σειράς, θα εξετάζουμε κυρίως τις υποσχέσεις που αφήνει και το κατά πόσο θα είχαμε διάθεση να παραμείνουμε μαζί της.
Δε χρειάζεται και μεγάλη γνώση της τηλεοπτικής πραγματικότητας για να καταλάβει κανείς τι κάνει εδώ το CBS. Ύστερα από μια γιγάντια χρονιά για το «Good Wife» (αν όχι σε αληθινές θεαματικότητες, τότε σίγουρα σε δημοσιότητα, προσοχή, βραβεία), το δίκτυο προφανώς και θα ήθελε να κινηθεί περαιτέρω σε αυτή την κατεύθυνση. Εξ ου και το ταίριασμα του «Madam Secretary» τα βράδια της Κυριακής πριν τη σειρά των Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ.
Ο τόνος και η κεντρική δραματουργική λογικά συγγενεύουν. H σειρά ακολουθεί την Ελίζαμπεθ Μακόρντ, μια καθηγήτρια πανεπιστημίου με παλαιούς δεσμούς με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος σε μια στιγμή κρίσης της ζητά να αναλάβει το πόστο της Υπουργού Εξωτερικών. Η Ελίζαμπεθ κι η οικογένειά της μετακομίζουν στην Ουάσινγκτον καθώς εκείνη προσπαθεί να ισορροπήσει τα καθήκοντά της στον Λευκό Οίκο και την οικογενειακή της ζωή. Όποτε τίθεται το θέμα, η εξήγηση που δίνει στο γιατί δέχθηκε τη δουλειά είναι πως ήθελε να κάνει τη διαφορά στον κόσμο, να κάνει ‘το καλό’.
Αν όλη αυτή η παραπάνω παράγραφος θυμίζει εκατό διαφορετικά πράγματα, αυτό σημαίνει πως όποιος άνθρωπος έκανε το pitch, πέτυχε το στόχο του. Δεν υπάρχει τίποτα άσχημο στο να θυμίζεις γνώριμα πράγματα, όλα έτσι ξεκινούν. (Το ίδιο το «Good Wife» ήταν μια ιστορία παρμένη από τα εποχιακά ταμπλόιντ και κοίτα σε τι εξελίχθηκε.) Το πρόβλημα είναι όταν δεν μένει τίποτα άλλο από πίσω, όταν επιχειρήσεις να παραμερίσεις την κουρτίνα.
Στον κεντρικό ρόλο πρωταγωνιστεί η Τία Λεόνι, που μου είναι αόριστα συμπαθής και κάνει αόριστα καλή δουλειά εδώ, αν και ποτέ δεν σε κρατά σφιχτά με την ερμηνεία της. Είναι αυτό που πρέπει να είναι, αλλά δεν είναι συναρπαστική. Κάτι που ισχύει για όλη τη σειρά, στην πραγματικότητα. Δανείζεται στοιχεία από τα δύο κατεξοχήν πολιτικά shows της Στιγμής με γυναίκες ηρωίδες (το «Good Wife» και το «Scandal», και τα δύο φανταστικά για ακραία διαφορετικούς λόγους) και τα φιλτράρει μέσα από τις ευαισθησίες ενός «West Wing», αλλά σε μια εποχή όπου αυτή η μαγική διάθεση για καλό του σκρούμπολ σύμπαντος του Σόρκιν μοιάζει διαλυμένη στο έδαφος σε χιλιάδες κομματάκια από την σκληρή αλήθεια ενός ενηλικιωμένου κόσμου.
Το βασικό στόρι του πιλότου, για δυο νέους που βρίσκονται αιχμάλωτοι στη Συρία, το ξεπερνά η ίδια η πραγματικότητα, αλλά την ίδια στιγμή δεν χρησιμοποιείται καν με τρόπο που να εμπνέει κάτι αληθινά βαθύ μέσα στους ήρωες. Ταυτόχρονα κάποια επιμέρους στοιχεία μοιάζουν άτσαλα τοποθετημένα, ειδικά η υποψία συνομωσίας γύρω από τον θάνατο του προκατόχου της Ελίζαμπεθ. Ενώ την ίδια ώρα η οικογένειά της δεν ξεπερνά το ρόλο των σκηνικών. Έχουν όλοι τη μία ατάκα τους, τη φράση-κλειδί τους. Χειρότερος όλων ο μικρός, ‘αναρχικός’ γιος που δε μιλάει ποτέ σαν άνθρωπος παρά λέει φράσεις που υπογραμμίζουν την αναρχοσύνη του για τους θεατές. (Φαντάζομαι πως η σεναριογράφος Μπάρμπαρα Χολ θα περιμένει ότι οι θεατές της σειράς θα σοκάρονται κάθε φορά που ο μικρός ανοίγει το στόμα του.)
Πιθανώς να λέω και ανοησίες. Πιθανώς ο κόσμος πάντα να έχει χώρο για έναν παραμυθένιο Λευκό Οίκο ενός Τζεντ Μπάρτλετ, αλλά αυτό δε μοιάζει να συμβαίνει με το «Madam Secretary»: Ο πιλότος αυτός δεν διαθέτει τίποτα από τη μαγεία και το ρυθμό του έργου του Σόρκιν ή τίποτα από τη μανία και την εθιστικότητα εκείνου της Ράιμς. Η δημιουργός Μπάρμπαρα Χολ, η οποία έχει δημιουργήσει «Joan of Arcadia» και «Judging Amy», ενώ έχει δανείσει την πένα της σε «Northern Exposure» και «Homeland», δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Οπότε σίγουρα δεν διαγράφουμε τίποτα.
Επιπλέον, το στιβαρό καστ (με τον άνθρωπο-πασπαρτού Ζέλικο Ιβάνεκ να βρίσκεται και εδώ), η καλή αίσθηση κεντρικού χαρακτήρα και της αποστολής της, μια γενικότερη αίσθηση ικανότητας που περιβάλλει τη σειρά, αλλά και εν τέλει η άνεση με την οποία παρακολουθεί κανείς αυτό το πρώτο επεισόδιο, είναι στοιχεία όχι απαγορευτικά ως προς τη συνέχεια. Μια τέτοια σειρά μπορεί πολύ εύκολα να είναι φανταστική σε μισή ή μία σεζόν από τώρα. Για την ώρα δεν δηλώνω ικανοποιημένος, αλλά τη ψήφο εμπσιτοσύνης την δίνω.
Διαβάστε ακόμη:
