Στη νέα sci-fi περιπέτεια του CBS, ένας υπερπράκτορας με τη μορφή του Σώγιερ από το «Lost» (ο κρυφά καλύτερος χαρακτήρας της σειράς) έχει μες στο κεφάλι του ένα υπερ-τσιπ που του έχει φορτώσει η μαμά πατρίδα με αποτελέσμα να μπορεί να διαβάζει σφραγισμένα αρχεία, να λαμβάνει σήματα από bluetooth μέχρι wi-fi, να αναπαριστά σκηνές εγκλήματος με την καλωδιωμένη φαντασία του συνθέτοντας στοιχεία από κάμερες, αρχεία και τον αέρα, και γενικώς είναι ο απόλυτος υπερκατάσκοπος όπως θα έβγαινε από τη φαντασία κάποιου που δεν είναι και πολύ σίγορος, αλλά φαντάζεται πόσο πανίσχυροι είναι ‘αυτοί πια οι υπολογιστές και όλη αυτή η τεχνολογία’.
Κοιτάχτε, είναι εντελώς γελοίο. Όσο προχωρά ο πιλότος, ο Γκάμπριελ (έτσι λένε τον χαρακτήρα του Τζος Χόλογουεϊ) μπορεί και εμφανίζει όλο και πιο εξεζητημένες ικανότητες. Είναι μαζί ο Τσακ Μπαρτάουσκι, ο Γουίλ Γκράχαμ και η Μηχανή του «Person of Interest»- αλλά δε μπορεί να τυπώνει, οπότε ΟΚ. Είναι σαχλό και υπερβολικό. Αλλά ποτέ μια σειρά δεν κρίνεται από το ακραίο της concept, εφόσον καταφέρνει να στο πουλήσει, και να κάνει κάτι διασκεδαστικό και συνεπές με αυτό.
Μπορεί να λειτουργήσει λοιπόν αυτή η πιο σοβαρή εκδοχή του «Chuck»; Ναι, και το γεγονός ότι με το που τελείωσε το επεισόδιο ήθελα κατευθείαν να δω κι άλλο, είναι η καλύτερη ένδειξη.
Το εισαγωγικό μας στοιχείο στον πιλότο είναι η νεαρή πράκτορας Ράιλι (Μέγκαν Όρι, πιστευτή δίπλα στον Χόλογουεϊ) η οποία αποσπάται από την φύλαξη του Προέδρου των ΗΠΑ ώστε να αναλάβει τη φρούρηση του σημαντικότερου όπλου της χώρας: Του Γκάμπριελ Με Το Τσιπάκι. Τα προφανή πράγματα είναι προφανή όντως: Οι δυο τους αναπτύσσουν άμεσα μια (ανείπωτη φυσικά) ερωτική ένταση που περιπλέκεται από το γεγονός πως ο Γκάμπριελ ψάχνει παράλληλα και την αγνοούμενη γυναίκα του Αμίλια, που όλοι υποθέτουν πως άλλαξε στρατόπεδα και σκοτώθηκε πριν 5 χρόνια.
Το ωραίο εν προκειμένω είναι πως οι Γκάμπριελ-Ράιλι έχουν μια χημεία που επεκτείνεται και στο πεδίο της δράσης, δηλαδή αν ξεπεράσεις τα αρχικά κλισέ (δεν τον συμπαθεί, δεν την συμπαθεί, ε τελικά spoiler, συμπαθιούνται) τότε σαν ζευγάρι ηρώων πείθουν, είναι διασκεδαστικοί. Κι αν η Όρι είναι ακόμα φρέσκια φάτσα, για τον Χόλογουεϊ γνωρίζουμε από το «Lost» πως είναι ικανός να συνδυάζει το δράμα, τη δράση και το χιούμορ με αποτελεσματικό τρόπο. Η σκηνή του πιλότου του «Intelligence» που με ενθουσίασε περισσότερο ήταν ένα μικρό set piece προς το τέλος του επεισοδίου που μοιάζει να έχει ξεφύγει κατευθείαν από κάποιο Ιντιάνα Τζόουνς. Ο Χόλογουεϊ (και η σειρά) δείχνουν μια διάθεση να μην εγκλωβιστούν σε σοβαροφανή πεδία, κάτι που μια σειρά με τόσο γελοίο concept έχει ανάγκη προκειμένου να μπορέσουμε να την πάρουμε, εχμ, στα σοβαρά.
Η αλήθεια είναι πως λίγα χρόνια πριν θα είχαμε μηδενική διάθεση να ασχοληθούμε με μια ακόμα σειρά του CBS όμως αν κάτι μάθαμε την τελευταία τριετία είναι πως η νέα γενικά φαινομενικά αδιάφορων σειρών του δικτύου των procedurals, μπορούν να κρύβουν πίσω τους πολυπλοκότητα και αποχρώσεις ανάπτυξης χαρακτήρων και σύμπαντος. Αν κάτι λείπει ωστόσο από αυτό το ήδη εντυπωσιακό ρόστερ, είναι μια παλιομοδιτική, εξωφρενική περιπέτεια. Είναι το «Intelligence» αυτή η σειρά;
Μπορεί και ναι. Πάνω στο έτσι κι αλλιώς fun concept, το καλό καστ (πέραν του κεντρικού διδύμου υπάρχει και η Μαργκ Χελγκενμπέργκερ του «C.S.I.» όπως κι ο Τζον Μπίλινγκσλι), ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται αυτός ο πιλότος έρχεται να θέσει τα θεμέλια περισσότερο για μια σειρά μυθολογίας πάντα στο πλαίσιο του κακού της βδομάδας φυσικά, παρά για ένα βαρετό show της λογικής ‘ο κακός κατάσκοπος της βδομάδας’.
Χρέωσέ το αν θες στο -αναμενόμενο μεν, αλλά- ευχάριστα επιθετικό φινάλε, που ορίζει ένα πεδίο κόντρας υπερανθρώπων, παρέα με τους ανθρώπους τους, τους επιστήμονές τους, την χώρα-υπερδύναμή τους, ακόμα και τους προδότες τους. Προσωπικά δε βλέπω την ώρα μέχρι την αναπόφευκτη στιγμή που κάποιος θα αναφωνήσει τη φράση «Γκάμπριελ, υπάρχει και τρίτο τσιπ!» Όπως επίσης και την έλευση του Πίτερ Κογιότ στο ρόλο του ‘Λίλαντ Στραντ’(η Χελγκενμπέργκερ είναι η ‘Λίλιαν Στραντ’, ΣΠΟΥΔΑΙΟ) και του Λανς Ρέντικ σε όποιον ρόλο θέλει γιατί τον αγαπάμε.
Όχι να την πουλήσουμε ως κάτι πιο καλό από ό,τι είναι. Το «Intelligence» παραμένει μια σειρά με αρκετά ‘βήτα’ χαρακτήρα, που μοιάζει αρκετά φτηνή και τηλεοπτική σε βαθμό μέσων ‘90s, ενώ στο μέσον κάνει μια κοιλιά που αφήνει να φανεί μια μελλοντική δομή περισσότερο αστυνομικής διαδικασίας και λιγότερο εξωφρενικής δράσης από ό,τι προσωπικά θα ήθελα. Όμως ακόμη κι εντός αυτού του πλαισίου έχει τις στιγμές της: Πάρε ας πούμε τη σύντομη σκηνή δράσης στο paintball στην Τσάιναταουν, την οποία ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Σέμελ γυρίζει με φανταστική αίσθηση οπτικής απόδοσης.
Αλλά αν μια δουλειά ενός πιλότου είναι να σε κάνει να ενδιαφερθείς για το πού έχει να πάει η σειρά στη συνέχεια, αυτός του «Intelligence» έκανε μια χαρά τη δουλειά του. Το αν θα κάνει κάτι έξυπνο κι ενδιαφέρον με αυτά τα υλικά, θα το δούμε στην πορεία.
Tags: LOST, cbs, intelligence
