Με δυο λόγια: Κακομαθημένος socialite γόνος πάμπλουτης οικογένειας ναυαγεί σε ερημονήσι από όπου επιστρέφει 5 χρόνια μετά ως διαφορετικός άνθρωπος: Σκληραγωγημένος, οργισμένος και έτοιμος για εκδίκηση απέναντι σε όσους συνεισέφεραν στη βύθιση στο σκοτάδι, της πόλης που -πίστευε πως- είχε χτίσει ο πατέρας του.
Ξέρουμε τους: Ο ίδιος ο χαρακτήρας προέρχεται από τα κόμικς της DC, όπου είναι γνωστός ως Green Arrow. H σειρά έχει δημιουργηθεί από τον Γκρεγκ Μπερλάντι που κυρίως εμπλέκεται με οικογενειακές σαπουνόπερες («Brothers & Sisters», «Everwood») αλλά του οποίου το φρικώδες «Green Lantern» θα ήταν από μόνο του αρκετός λόγος για την απουσία του επιθέτου «Green» από τον τίτλο. Από οποιονδήποτε τίτλο στο εξής. Για πάντα. Τελοσπάντων, συν-δημιουργός είναι κι ο Μαρκ Γκούγκενχαϊμ, ο οποίος είναι υπεύθυνος για μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες σύγχρονες κόμικ ιστορίες του Σπάιντερμαν, οπότε ας πούμε ότι το γνωρίζει το υπερηρωικό στόρι του.
Στο καστ ξεχωρίζουμε την Κέιτι Κάσιντι την οποία το CW προσπαθεί να κάνει σταρ εδώ και περίπου τρεις ζωές, η Γουίλα Χόλαντ (από την υπέροχη 4η σεζόν του «The O.C.») παίζει την 17χρονη αδερφή του ήρωα, ενώ ως είθισται για σειρά του CW πρωταγωνιστούν ακόμα διάφορα μοντέλα από κατάλογο εσωρούχων (αντρικών και γυναικείων φυσικά). Σκηνοθέτης του πιλότου ο Ντέιβιντ Νάτερ, ένας από τους σημαντικότερους τηλε-σκηνοθέτες.
Είχαμε γράψει: «...αυτό που βλέπουμε εδώ είναι α) μόνο αστείο και β) επίσης βαρετό και γ) τελείως αδιάφορο.»
Tελικά: Ναι αλλά πές μας πώς πραγματικά αισθάνεσαι, προ 5 μηνών εαυτέ!
Εντάξει, θα παραδεχτούμε κάπως το α. Είναι λίγο αστείο, γιατί τα στάνταρ παραγωγής του CW είναι άθλια, από τη φωτογραφία (η εικόνα της μέσης σειράς τους θυμίζει ξεφτισμένο editorial μόδας περιοδικού τριετίας) μέχρι τις ξύλινες ερμηνείες (ο Στίβεν Αμελ στον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ακριβώς μία έκφραση και την περιφέρει σε όλο το 40λεπτο), αλλά ταυτόχρονα είναι ένας πιλότος που υπερβαίνει τις προσδοκίες κατά πολύ.
Η νευρώδης σκηνοθεσία κάνει το επεισόδιο να μοιάζει λιγότερο φτηνό από ό,τι είναι, ενώ ξεκινά ρίχνοντάς μας κατευθείαν στη μέση μιας αγωνιώδους σκηνής δράσης. Οσο κι αν σε σημεία υπάρχουν προβλήματα (κάποιοι διάλογοι, κλισέ δραματουργία περιφερειακών χαρακτήρων) το ενδιαφέρον δε χάνεται. Η σκιαγράφηση του ήρωα γίνεται με ιδανική ισορροπία ανάμεσα σε αυτά που ξέρεις και σε αυτά που θες να μάθεις, ώστε αφενός να μην έχεις στα χέρια σου έναν απρόσωπο γρίφο (όπως συμβαίνει με την πλειοψηφία των σειρών μυθολογίας) αλλά κι αφετέρου να μην είναι όλα προφανή και γραμμικά.
Οι επιστροφές μας στα προ 5ετίας γεγονότα όχι απλώς βοηθούν στο να σχηματιστεί το προφίλ ενός ενδιαφέροντα ήρωα, αλλά προσφέρουν και -σωστά- ερωτήματα για τη συνέχεια (υπάρχει ένα ‘πώς’, υπάρχει ένα ‘γιατί’, υπάρχει κι ένα τεράστιο ‘και τι άλλο’), αλλά και κίνητρα για τον χαρακτήρα και για το δικό μας ενδιαφέρον απέναντι σε αυτόν. Αυτά που κινούν τον Ολιβερ Κουίν/Arrow ξεπερνούν την όποια ιδέα εκδίκησης, και αφορούν τη διόρθωση λαθών σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.
Το «Arrow» δε θα το ζήλευε κι ο Κρίστοφερ Νόλαν, αλλά παρά τις αδυναμίες του είναι ταυτόχρονα α) όχι μόνο αστείο, β) οπωσδήποτε όχι βαρετό και γ) απόλυτα ενδιαφέρον στο επίπεδο του ότι διαθέτει όλα τα στοιχεία για να αποτελέσει βάση μιας καλής σειράς - ακόμα κι αν δεν λειτουργούν ακόμα όλα.
Περισσότεροι πιλότοι για να είστε προετοιμασμένοι!
- Είδαμε τον πιλότο του «Last Resort»
- Είδαμε τον πιλότο του «Go On»
- Είδαμε τον πιλότο του «Animal Practice»
- Είδαμε τον πιλότο του «Elementary»
- Είδαμε τον πιλότο του «Revolution»
- Είδαμε τον πιλότο του «The New Normal»
- Είδαμε τον πιλότο του «The Mindy Project»
- Είδαμε τον πιλότο του «Ben and Kate»
- Είδαμε τον πιλότο του «Guys with Kids»
- Είδαμε τον πιλότο του «The Neighbors»
- Είδαμε τον πιλότο του «Partners»
- Είδαμε τον πιλότο του «Made in Jersey»
- Είδαμε τον πιλότο του «Nashville»
Tags: arrow, smallville
