«Bunhead» είναι όρος αργκό στην αγγλική που σημαίνει διάφορα πράγματα, αλλά η ερμηνεία που μας αφορά έχει να κάνει με τις χορεύτριες του μπαλέτου που πιάνουν τα μαλλιά τους σε κότσο, έτσι ώστε να μοιάζουν με μικρό στρογγυλό ψωμάκι.
Επίσης, μπορεί και να σημαίνει «άτομο σνομπ, που κοιτάζει τους άλλους αφ’υψηλού».
Το «Bunheads» της Παλαντίνο αφορά κυρίως τον πρώτο ορισμό, καθώς η σειρά της περιστρέφεται γύρω από τη ζωή μιας χορεύτριας του Βέγκας που ένα τερτίπι της μοίρας την φέρνει στην άκρη του πουθενά, σε ένα χωριό κατευθείαν βγαλμένο από τη φαντασία της σεναριογράφου, όπου η πεθερά της τρέχει μια σχολή χορού.
Το παιχνίδι με τον τίτλο έχει να κάνει με τον τρόπο που η ηρωίδα μας, αν και ποτέ της δεν ήταν σνομπ, μαθαίνει πάντως πώς να αγκαλιάζει μια ζωή διαφορετική από αυτή που φανταζόταν για τον εαυτό της, αλλά που εν τέλει ήταν ακριβώς αυτό που είχε αναγκη. H Μισέλ, χορεύτρια με υψηλή τεχνική που όμως δεν έχει δει την καριέρα της να πηγαίνει ακριβώς όπως θα ήθελε, υποκύπτει στις πιέσεις του Χάμπελ, ενός πιστού φαν της που την πολιορκεί ασταμάτητα, και σε μια στιγμή αδυναμίας, στο χαμηλότερό της -και πιο μεθυσμένο της- σημείο, τον παντρεύεται.
(Και ναι, τον λένε Χάμπελ. Είναι ακριβώς το είδος των υπέροχων αναφορών που μπορείς να περιμένεις σε μια σειρά της Παλαντίνο.)
Ο Χάμπελ έχει τη μορφή του Αλαν Ρακ, του άχαρου κολλητού του Φέρις Μπιούλερ (απλώς ο τελευταίος από τις ορδές των γερασμένων εφηβικών ηρώων σε ρόλους γονέων ή συζύγων σε σειρές του ABC Family), αλλά η σειρά ανήκει στην Σάτον Φόστερ, την σταρ του Μπρόντγουεϊ σε ένα υπέροχο πέρασμα στην τηλεόραση. Περνώντας στην οθόνη όλη την αξιολάτρευτα μανιακή ενέργεια που είχε συνηθίσει κανείς να απολαμβάνει από την Λόρεν Γκράχαμ ως Λόρελαϊ Γκίλμορ, η Φόστερ δίνει στην Μισέλ της διαστάσεις και επίπεδα που θα περίμενες πως δεν είναι εύκολο να σκιαγραφηθούν σε λιγοστά επεισόδια μιας απλής κομεντί.
Η Μισέλ μπορεί να θρηνεί και μπορεί να σε κάνει να γελάς, να απολαμβάνεις έναν ποπ παραλήρημα με δραματικούς τόνους, να μοιάζει στα όρια του παραλόγου αλλά και να είναι η φωνή της λογικής. Είναι, με λίγα λόγια, ιδανική εκφραστής των συγγραφικών ευαισθησιών της Παλαντίνο.
Στην παραλιακή πόλη Πάρανταϊς, όπου ο Χάμπελ οδηγεί την Μισέλ μετά τον γάμο τους, θα γνωρίσουμε ένα ολόκληρο καστ πολύχρωμων και ιδιαίτερων χαρακτήρων, όπως ακριβώς κάποτε είχαμε ερωτευτεί ένα παραμυθένιο Σταρς Χόλοου στο «Gilmore Girls». Πρώτο ρόλο εκεί κρατάει η πεθερά της Μισέλ, η αυστηρή Φάνι (στο ρόλο η Κέλι Μπίσοπ ή αλλιώς η γιαγιά «Gilmore Girl»), η οποία διευθύνει μια τάξη κοριτσιών που μαθαίνουν μπαλέτο.
Σε κάθε ένα από τα ως τώρα επεισόδια, η Παλαντίνο (που γράφει ή επιμελείται εξαντλητικά όλα τα επεισόδια, εξ ου και η χαρακτηριστική της φωνή είναι πάντοτε παρούσα) καταφέρνει να ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα στην προσπάθεια της Μισέλ να συνηθίσει σε έναν τρόπο ζωής πιο απλό, πιο παλιομοδίτικο από αυτόν που έχει συνήθισει, στη τρικυμιώδη σχέση της με την Φάνι, αλλά και στην ανάπτυξη των χαρακτήρων των κοριτισιών της τάξης μπαλέτου. Δες μια χαρακτηριστική από τον πιλότο:
Το μίγμα είναι πολλά υποσχόμενο, καθώς από νωρίς κιόλας (και χάρη σε μια βασική εξέλιξη που δε χρειάζεται να αποκαλύψουμε) το «Bunheads» μπορεί και πατάει γερά και με αυτοπεποίθηση σε αυτή την ιδιότυπη γέφυρα που στήνει ανάμεσα στο πολύχρωμο χιούμορ και την πηγαία συγκίνηση. Το δεύτερο αυτό στοιχείο δε θα ήταν εφικτό, και το πρώτο σίγουρα δε θα ήταν ανεκτό, αν η Παλαντίνο και το καστ ηθοποιών της δεν κατάφερναν τόσο γρήγορα και τόσο απολαυστικά να αποσαφηνίσουν τον τόνο της σειράς και το ποιοι είναι όλοι αυτοί οι περίεργοι χαρακτήρες, τι σκέφτονται, τα γιατί τους, τα πώς τους.
Παράλληλα, οι διάλογοι είναι τυπικά απολαυστικοί, με την Παλαντίνο να βάζει στα στόματα των ηρωίδων της περισσότερα λόγια από ό,τι ένα μυδραλιοβόλο ρίχνει σφαίρες. Οι διάλογοι είναι γεμάτοι αναφορές, χιούμορ, συναισθηματικές εκπλήξεις, και νιώθεις πως δεν παύουν ποτέ, στην πραγματικότητα - απλώς κάποια στιγμή εμείς σταματάμε να τους βλέπουμε.
Οπως και το «Gilmore Girls», έτσι και το «Bunheads» καταφέρνει να αναμείξει τα πιο ιδιόρρυθμα στοιχεία ώστε να πει μια ιστορία αξιολάτρευτων χαρακτήρων σε έναν τόπο που θα ήθελες να ζεις, τουλάχιστον στα όνειρά σου. Δεν διεκδικεί τις δάφνες του σημαντικού, αλλά θα σου φορέσει χαμόγελο, θα σε κάνει να χαμογελάσεις, να συγκινηθείς όταν δεν το περίμενεις (το «Gilmore Girls» εξάλλου ήταν διάσημο για την ικανότητά του να κάνει τον θεατή να κλαίει δίχως να φέρει κανένα χαρακτηριστικό του tear-jerker). Αναμφίβολα, το πιο γλυκό entertainment αυτού του τηλεοπτικού καλοκαιριού.
(H πρώτη σεζόν 10 επεισοδίων έχει ήδη ξεκινήσει να προβάλλεται. Έχουν παιχτεί 4 επεισόδια.)
