Όχι να μειώσουμε την αξία του ετήσιου top-10 μας το οποίο το φροντίζουμε και το αγαπάμε, αλλά πλέον η καλή τηλεόραση είναι τόση πολλή που είναι σχεδόν άδικο να ξεχωρίσεις 10 σειρές. Ούτε καν 10 σειρές της χρονιάς- 10 σειρές της μισής σεζόν. Γι’αυτό συνειδητοποιώντας το εύρος των προσφερόμενων επιλογών σε όλα τα είδη, σε αυτούς τους πρώτους μήνες του 2015, αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε τα καλύτερα ως τώρα, σε μια σειρά από ποστ.
Πιθανά spoilers για την κάθε σειρά.
- 1ο μέρος: «Mad Men», «The Walking Dead», «Game of Thrones», «Banshee», «Louie», «Inside No. 9», «Scandal»
- 2ο μέρος: «Man Seeking Woman», «Galavant», «Unbreakable Kimmy Schmidt», «Other Space»
- 3o μέρος: «The Flash», «iZombie», «Agent Carter», «Daredevil»
- 4ο μέρος: «Brooklyn Nine-Nine», «Community», «Broad City», «Veep», «Silicon Valley», «Parks and Recreation», «Last Week with John Oliver»
«Empire»
Ο Λι Ντάνιελς είναι από εκείνους τους δημιουργούς που μπορούν με το σπαθί τους να διεκδικήσουν τον τίτλο του χειρότερου εν ζωή σκηνοθέτη, όμως η μεταφορά στην τηλεόραση υπήρξε θαυματουργή για την τέχνη του σκηνοθέτη του «Butler». Ο Ντάνιελς αφήνει ανεξέλεγκτα όλα τα cheesy, σαπουνοπερατικά ένστικτά του και ο Ντάνι Στρονγκ (ο Τζόναθαν από τη «Buffy» και μετέπειτα βραβευμένος σεναριοράφος πολιτικών τηλεταινιών του ΗΒΟ) αναλαμβάνει να τα συγκρατήσει σε μια κάπως γήινη αφήγηση. Το ταίριασμα περιέργως δουεύει τρομερά αποτελεσματικά: Το «Empire» είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει οποιοσδήποτε εκ των δύο αντρών.
Over-the-top οικογενειακή σαπουνόπερα με διαρκείς ανατροπές, προδοσίες και αντιμαχίες δύναμης και ελέγχου, για τον Λούσιους Λάιον (Τέρενς Χάουαρντ, σαν μονίμως πιωμένος) έναν α λα Jay Z χιπ χοπ μεγιστάνα που μαθαίνει πως έχε μετρημένες μέρες και αποφασίζει να θέσει τους γιους του αντιμέτωπους για τον έλεγχο της εταιρείας, το «Empire» παίρνει Σαίξπηρ, τον ντύνει με μπιτάκια που βρήκε στο συρτάρι του ο Τίμπαλαντ, και τον πετάει κατάμουτρα μες στον κόσμο ενός «Dallas». Όλο αυτό το σηκώνει στις πλάτες της η Ταράζ Π. Χένσον στο ρόλο της Κούκι, της πρώην του Λούσιους Λάιον που βγήκε από τη φυλακή μετά από χρόνια και απαιτεί το μερίδιό της στην εταιρεία και στην οικογένεια που άφησε πίσω. Η Χένσον είναι σαν την ίδια τη σειρά. Δεν έχει τίποτα highbrow πάνω της, το ξέρει, και δε τη νοιάζει καθόλου. Απολαμβάνει τον σίφουνα που δημιουργεί με την ύπαρξή της και μόνο, αφήνοντας τους θεατές να χαζεύουν με ανοιχτό το στόμα το εθιστικό θέαμα.
«Bloodline»
Πλέον το Netflix παράγει αρκετές σειρές ώστε να μπορούν να σκάνε πράγματα σαν το «Bloodline» και να μην το ξέρουμε από πριν παρότι, όπως τουήταρα εκείνο το βράδυ, κάποιος έβαλε στην ίδια σειρά τον Κάιλ Τσάντλερ και τη Λίντα Καρντελίνι, και πως αυτή τη σειρά θα τη βάλω στο τοπ-10 μου για λόγους αρχής. Για τοπ-10 δεν ξέρω, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται περί ενός οικογενειακού με ξεχωριστό ενδιαφέρον γύρω από τον τρόπο που αναπτύσσει δραματουργικά την αφήγησή του.
Αρχικά θυμίζει κλασική δομή, με την ευκατάσταση οικογένεια που μαζεύεται ύστερα από καιρό στην πατρική στέγη, τον ισχυρό λεφτά μπαμπά που ξεκάθαρα θα έχει δημιουργήσει τέράστια προβλήματα στα παιδιά του και αφήνει πίσω ένα μάτσο δυσλειτουργικές σχέσεις, την μητέρα που παίζει οπωσδήποτε κάποια διάσημη ηθοποιός των ‘70s/’80s (Σίσι Σπέισεκ εδώ), και τα ίδια τα παιδιά: ενήλικες από διαφορετικές διαδρομές της ζωής που βρίσκονται ενωμένοι όλοι ύστερα από καιρό, εκείνοι όσο και τα προβλήματά τους. Όμως καθώς η ιστορία, με φόντο ένα πανέμορφο νησιώτικο σκηνικό που κάνει το απόλυτο καλοκαίρι να μοιάζει με κολαστήριο, εξελίσσεται, διαπιστώνουμε σταδιακά πως δεν είναι τόσο ένα τυπικό οικογενειακό δράμα, όσο η ιστορία (μη) εξιλέωσης του μαύρου πρόβατου της εν λόγω φαμίλιας, που υποδύεται ο Μπεν Μέντελσον σε μια από της ερμηνείες της χρονιάς.
Ήρθα για Κάιλ Τσάντλερ και Λίντα Καρντελίνι, αλλά έμεινα για τον ανατριχιαστικό Μέντελσον και τον τρόπο με τον οποίον το «Bloodline» αναρωτιέται πόσο βαθιές πληγές δημιουργούν τραύματα δεκαετιών και τι συμβαίνει όταν κανείς, μα πάνω από όλα εσύ ο ίδιος, δεν πιστεύει στη δεύτερη ευκαιρία.
Διάβασε επίσης: Μια ματιά στην 1η σεζόν της σειράς
«Togetherness»
Άνεργος ηθοποιός σπαταλάει τις μέρες του στο Λος Άντζελες κρασάροντας στο σπίτι φιλικού ζευγαριού μέχρι που η αδερφή της συζύγου έρχεται σαν σίφουνας που τον παρασύρει σε μια διαδικασία αυτοδιάγνωσης και αυτοβελτίωσης. Τι; Η χιλιοστή ιστορία κάποιου man-boy που καταφέρνει να ξεπεράσει αυτά που τον κρατάνε πίσω στον δρόμο του προς το να γίνει το μοντέλο ανθρώπου που ονειρεύτηκε η κοινωνία για αυτόν; Ναι, αλλά όχι. Δεν είναι ταινία του Τζαντ Άπατοου το «Togetherness».
Γιατί στις μικρές αποτυχίες του Άλεξ (ένας ευαίσθητος και αστείος Στιβ Ζίσις) εντοπίζεις αληθινή πίκρα και αδυναμία του να πάρει ρίσκα, μα η καρδιά της σειράς ούτως ή άλλως κρύβεται στο άλλο ζευγάρι, ένα φαινομενικά απόλυτα λειτουργικό και ευτυχισμένο παντρεμένο ζευγάρι, που όμως μέρα με τη μέρα αρχίζει να αποσυντίθεται δίχως να κάνει κάτι λάθος. Οι Ζίσις και Αμάντα Πιτ μπορεί να κινούν την σειρά προς τα μπροστά, μα είναι ο Μαρκ Ντουπλάς και -κυρίως- η Μέλανι Λίνσκεϊ που της δίνουν ψυχή και ουσία, συνθέτοντας ένα υπέροχο πορτρέτο συναισθηματικής αποσύνθεσης..
Διάβασε επίσης:
«Better Call Saul»
To πόσο πολύ θα ήθελα αυτή η σειρά να μην είναι spin-off κανενός αποδεικνύει υποθέτω και την ξεχωριστή θέση που κερδίζει στο τηλεοπτικό τοπίο. Ξεκινά ως πρίκουελ του «Breaking Bad» που περιστρέφεται γύρω από τον καπάτσο δικηγόρο Σολ Γκούντμαν, αλλά στη σειρά ο χαρακτήρας δεν λέγεται καν -ακόμα- έτσι. Το όνομα Σολ Γκούντμαν λαμβάνει διαστάσεις σχεδόν χαρακτηρισμού ή ίσως ηθικής έκπτωσης που αναμένεται να έρθει στο μέλλον, αλλά για την ώρα ο ήρωάς μας λέγεται απλώς Τζίμι.
Είναι ένας περίπλοκος χαρακτήρας, όχι όμως με τον συνήθη τρόπο που είναι περίπλοκοι οι σκοτεινοί αντιήρωες της Χρυσής μετά-«Sopranos» Εποχής, παρά είναι ένας άντρας που σε ένα χαλασμένο σύστημα αξιών που τον περιβάλλει, προσπαθεί απεγνωσμένα να κάνει το σωστό και να μη χάσει την ανθρωπιά του. Το ότι θα ήττηθεί δεν τον κάνει villain, αλλά κάνει την ιστορία του γλυκόπικρα τραγική. Από τους γύρω τους χαρακτήρες ξεχωρίζει ο Μάικ, επίσης μεταγραφή από το «Breaking Bad», ο οποίος έχει και το καλύτερο επεισόδιο της 1ης σεζόν, μια αληθινή τραγωδία όπου μαθαίνουμε περισσότερα για το δυσάρεστο παρελθόν του και το πώς απέτυχε να σώσει την ψυχή του γιου του, χάνοντας έτσι και την δική του.
Το «Better Call Saul» είναι μια ιστορία για ανθρώπους του περιθωρίου και την καταδικασμένη να αποτύχει αναζήτηση λύτρωσης, γεμάτη ανθρωπιά, χιούμορ, απόγνωση (και πανέμορφα καδραρισμένες σκηνές ανθρώπων απέναντι σε ανθρώπους) που διαφοροποιείται από, δίχως απαραίτητα να προδίδει, το αρχικό του υλικό προέλευσης. Από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς.
Διάβασε επίσης:
«The Jinx»
H σειρά ντοκιμαντέρ του Άντριου Τζαρέκι μας χάρισε την μία, συγκεκριμένη, πιο ανατριχιαστική στιγμή του τηλεοπτικού 2015- και δυσκολεύομαι να φανταστώ πως κάτι πρόκειται έστω να πλησιάσει. Η ίδια η ιστορία του Ρόμπερτ Ντερστ έχει αρκετά απίθανα στοιχεία από την αρχή της έως και το σήμερα, όταν ο ίδιος ο Ντερστ προσεγγίζει τον Τζαρέκι πρότείνοντάς του να είναι εκείνος που θα πει την ιστορία της πολυτάραχης ζωής του. Τα πρώτα επεισόδια αναπλάθουν το στόρι ανά κεφάλαιο και, δίχως να φέρνει κάτι συνταρακτικό στην ντοκιμαντερίστικη αφήγηση ενός απλά παρατραβηγμένου crime of the week θέματος, σκιαγραφεί με ικανοποιητικό τρόπο την περσόνα του Ντερστ, ενός άντρα τόσο πνιγμένου μες στο προνόμιο και την παράνοιά του, που θεωρούσε πως αποτελούσε κάποιου είδους κατάρα, πως ήταν αδύνατον να βρει ηρεμία και ευτυχία.
Αφηγηματικά ο Τζαρέκι περιπλέκει τα πράγματα με αχρείαστο και μάλλον ύποπτό τρόπο, ενώ η ματιά του ξαφνικά από αντικειμενικού παρατηρητή εμπλέκεται άμεσα στην τρίτη πράξη, κάνοντας το ντοκιμαντέρ κάπως άνισο και σίγουρο πιο προβληματικό σε σχέση με τη δουλειά ενός Τζόσουα Οπενχάιμερ. Όμως το φινάλε προσφέρει μια αυθεντικά σπουδαία στιγμή, ειδικά χάρη στον τρόπο με τον οποίο μπλέχτηκε με τις συνέπειες της προβολής στον αληθινό κόσμο. Το «The Jinx» ήταν πολύ απλά, η απόλυτη watercooler στιγμή των πρώτων μηνών του ‘15, και ένα σε κάθε περίπτωση καθηλωτικό ντοκιμαντέρ για μια περσόνα άξια εξερεύνησης.
«Sense8»
Για τις επικές ιστορίες αντίστασης που διηγούντια με συνέπεια τα αδέρφια Γουατσόφσκι εδώ και 20 χρόνια αξίζουν ολόκληρα κείμενα και σίγουρα όχι απλώς 2 παράγραφοι, όμως είναι έστω μια πρώτη αφορμή για να σημειώσουμε πόσο πολύ το «Sense8» ταιριάζει και αναδεικνύει τις θεματικές με τις οποίες τόσο πολύ παλεύουν ο Άντι και η Λάνα στο σύνολο της φιλμογραφίας τους. 8 άνθρωποι διάσπαρτοι σε όλο τον κόσμο ‘αναγεννούνται’ με έναν τρόπο που τους συνδέει σαν συνειδήσεις, και σταδιακά (πολύ, πολύ σταδιακά) αρχίζουν να αισθάνονται και να αντιδρούν ο ένας στα όσα αντιλαμβάνεται ο άλλος, δίχως ακόμα να έχουν γνωριστεί.
Οι Γουατσόφκι, με την πολύτιμη συνδρομή του βετεράνου Τζο Μάικλ Στραζίνσκι (του «Babylon 5» κι ενός αξιοσημείωτου προ ετών run στο «The Amazing Spider-Man» της Marvel) που σουλουπώνει τα συνήθως χαοτικά τους σενάρια, συνθέτουν ένα πολυπολιτισμικό έπος που συντρίβει σύνορα και προκαταλήψεις, ενώνοντας ανθρώπους, προελεύσεις, παραδόσεις, lifestyles, σεξουαλικές κατευθύνσεις, σε ένα πολύχρωμο κολάζ. Τη μία στιγμή είσαι στην Κορέα και παρακολουθείς σκηνές underground πολεμικών τεχνών και λίγες σκηνές αργότερα παρακολουθείς με το στόμα ανοιχτό ένα οριακά Μπόλιγουντ μουσικοχορευτικό απόσπασμα, λίγο πριν χορέψεις ιδρωμένος σε Λονδρέζικα στέκια, χαθείς μες στο telenovela καταβολών δράμα ενός Μεξικάνου ηθοποιού που προσπαθεί να κρύψει πως είναι γκέι, νιώσεις την έκσταση ενός μεγαλειώδους pride του Σαν Φρανσίσκο ή βιώσεις τη δραματική καθημερινότητα ενός νεαρού Αφρικάνου που θέλει να κάνει τη διαφορά πιστεύοντας με θρησκευτική λατρεία στις διδαχές ενός Ζαν-Κλοντ Βαν Νταμ.
Οι Γουατσόφσκι και Στραζίνσκι γράφουν ένα δράμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της binge εποχής του Netflix, αδιαφορώντας πλήρως για συμβατική δομή επεισοδίου, αρχίζοντας και τελειώνοντας επεισόδια συνεχίζοντας το rotation σκηνών ανάμεσα στους χαρακτήρες και συχνά μη μπαίνοντας καν στον κόπο να φτάσουν σε κάποιου είδους κατακλείδα ή cliffhanger. Το πείραμα αποδίδει τα μέγιστα καθώς περνάμε στο δεύτερο μισό της σεζόν, όταν οι χαρακτήρες σταδιακά αρχίζουν την εντονότερή τους αλληλεπίδραση, με αποκορύφωμα το αποθεωτικό season finale που είναι, βασικά, μια 40λεπτη σκηνή δράσης που βάζει στην κεντρική σκηνή τους ενωμένους ήρωές ενώ είναι διασκορπισμένοι στον πλανήτη.
Από τις σκηνές ομαδικής απόδρασης μέχρι τις σκηνές ομαδικών οργίων, το επιμύθιο αυτού του μαγευτικού, υπερφιλόδοξου, πλήρως απελευθερωτικού sci-fi, παραμένει η ιδέα πως όλοι μας είμαστε ένα. Πως στο μεγάλο βιβλίο των κανόνων ποτέ κανείς δεν μίλησε για τα τεχνητά όρια και τις αποστάσεις που βάλαμε μεταξύ μας. Οι Γουατσόφσκι πάντα έμοιαζαν με αφελείς ρομαντικούς, όμως δεν έπαψαν ποτέ να στηρίζουν αυτά τα πιστεύω τους με απόλυτο τρόπο μέσα από το έργο τους, από τον Νίο που αρνείται την προγραμαμτισμένη πραγματικότητα στο «Matrix» ως την ανθρώπινη σύνδεση που διαπερνά γενιές και ηπείρους στο «Cloud Atlas», κι από το αγνό ταλέντο που αντιδρά στο πολυεθνικό corporate καπέλωμα στο «Speed Racer» μέχρι την περήφανα εργατικής τάξης διαπλανητική πριγκίπισσα που γεννήθηκε χωρίς πατέρα και χωρίς πατρίδα στο «Jupiter Ascending». Το «Sense8» καταρρίπτει τα τείχη ανάμεσα σε φύλα και φυλές, παρουσιάζοντας ένα -ουσιαστικά- υπερηρωικό origin story μιας ομάδας που έχουμε ανάγκη. Περιμένουμε εναγωνίως την συνέχεια.
