Η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του «After The Hunt» (διαβάστε εδώ την κριτική του Flix) στο 82ο Φεστιβάλ Βενετίας συνοδεύτηκε από μια συνέντευξη Τύπου που θύμιζε περισσότερο ανοιχτή συζήτηση παρά τυπική παρουσίαση. Η Τζούλια Ρόμπερτς, που εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Λίντο, και ο σκηνοθέτης Λούκα Γκουαντανίνο δεν απέφυγαν τα δύσκολα ερωτήματα. Αντιθέτως, έδειξαν πρόθυμοι να μιλήσουν για την ταινία μέσα από το πρίσμα της ηθικής, της εξουσίας και του σημερινού πολιτιστικού διαλόγου γύρω από το #MeToo.
Η Ρόμπερτς υποδύεται στην ταινία μια καθηγήτρια πανεπιστημίου με φαινομενικά άψογη φήμη, η οποία θα αρχίσει να απειλείται όταν ένας μαθητής κατηγορεί μια συνάδελφό της, κολλητή της φίλη στο σχολείο με την οποία μοιράζεται ένα σκοτεινό μυστικό.
Οταν η Τζόυλια Ρόμπερτς ρωτήθηκε εάν θεωρεί πως η ταινία αποτελεί ένα «πισωγύρισμα» για το φεμινιστικό κίνημα, ξεκαθάρισε ότι δεν βλέπει κάτι τέτοιο. «Μου αρέσει που αναφέρατε πως η ταινία αναβιώνει παλιές ιστορίες, αλλά δεν νομίζω ότι η ιστορία μας βάζει ξανά τις γυναίκες σε μια θέση αντιπαράθεσης μεταξύ τους», είπε χαρακτηριστικά. Με το γνωστό της χιούμορ, δεν δίστασε να σχολιάσει τις απαιτητικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων: «Λατρεύω τις “εύκολες” ερωτήσεις νωρίς το πρωί», είπε γελώντας, προτού προσθέσει ότι το σινεμά δεν πρέπει πάντα να δίνει απαντήσεις αλλά να προκαλεί το κοινό να συμμετέχει στη συζήτηση. «Αν υπάρχει κάτι που με συναρπάζει, είναι πως αυτή η ιστορία μας κάνει, με το που βγούμε από την αίθουσα, να πάμε να συζητήσουμε. Και σήμερα, που φαίνεται να χάνουμε την ικανότητα του διαλόγου, αυτό έχει τεράστια σημασία».
Η σεναριογράφος της ταινίας Νόρα Γκάρετ δήλωσε «υπάρχουν τόσες πολλές αποχρώσεις γύρω από αυτές τις συζητήσεις, αυτά τα συγκεκριμένα ζητήματα και το να φανταστούμε ότι έχουμε προχωρήσει εντελώς σε ένα ξεχωριστό κύμα φεμινισμού νομίζω ότι υπονομεύει αυτό που πραγματικά συμβαίνει στην κοινωνία μας».
Το 82ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας διεξάγεται φέτος από τις 27 Αυγούστου μέχρι τις 6 Σεπτεμβρίου. Το Flix βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες. Συντονιστείτε στο ειδικό stream του Flix που ανανεώνεται συνεχώς.
Αν υπάρχει κάτι που με συναρπάζει, είναι πως αυτή η ιστορία μας κάνει, με το που βγούμε από την αίθουσα, να πάμε να συζητήσουμε. Και σήμερα, που φαίνεται να χάνουμε την ικανότητα του διαλόγου, αυτό έχει τεράστια σημασία.» - Τζόυλια Ρόμπερτς
Από την πλευρά του, ο Λούκα Γκουαντανίνο παρουσίασε το «After The Hunt» ως μια ταινία που δεν προσπαθεί να είναι ένα μανιφέστο αλλά να καταγράψει τη σύγκρουση διαφορετικών αληθειών. «Δεν με ενδιαφέρει να προσφέρω ένα τελικό συμπέρασμα», είπε. «Η ιδέα της ταινίας είναι ότι ψάχνουμε σε διαφορετικές αλήθειες. Ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια, και καμία αλήθεια δεν είναι πιο σημαντική από την άλλη. Αυτό που θέλω να δειξω τι συμβαίνει όταν δύο πραγματικότητες συγκρούονται, όταν οι άνθρωποι φέρνουν τις δικές τους μνήμες, ενοχές και επιθυμίες στο τραπέζι.».
Ο σκηνοθέτης αναφέρθηκε επίσης στη στιλιστική επιλογή των τίτλων της ταινίας, που θυμίζουν την αισθητική του Γούντι Αλεν. Ο ίδιος είπε πως «η σωστή απάντηση θα ήταν γιατί όχι;».
Οπως εξήγησε, πρόκειται για ένα σκόπιμο «νεύμα» σε έναν δημιουργό με αμφιλεγόμενη κληρονομιά, ώστε να ενισχύσει τον προβληματισμό για το πώς αντιμετωπίζουμε σήμερα τους καλλιτέχνες και το έργο τους. «Οταν άρχισα να σκέφτομαι αυτή την ταινία με τους συνεργάτες μου μπροστά και πίσω από την κάμερα, δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τις “Απιστίες και Αμαρτίες” και το “Χάνα και οι Αδερφές της” και υπήρχε μια δομή στην ιστορία που έμοιαζε πολύ συνδεδεμένη με τις σπουδαίες ταινίες του Γούντι Aλεν από το 1985 έως το 1991. Και έπαιξα μερικές φορές πριν, με αυτά τα γραφικά, και ανακάλυψα ότι σκεφτόμουν έναν καλλιτέχνη που αντιμετωπίζει προβλήματα γύρω από την ύπαρξή του αλλά και ποια είναι η ευθύνη μας όταν εξετάζουμε το έργο ενός καλλιτέχνη που αγαπάμε όπως ο Γούντι Aλεν.»
Στην ερώτηση «πώς βιώνουν την αλήθεια στην καθημερινή τους ζωή», ο Αντριου Γκάρφιλντ απάντησε «όταν κάνουμε τα ασυνείδητα συνειδητά, θα συμβούν πράγματα στη ζωή μας που θα τα ονομάσουμε μοίρα. Οταν τα κίνητρά μας είναι αόρατα, ακόμη και για εμάς τους ίδιους, όλοι μας είμαστε αναξιόπιστοι αφηγητές, ειδικά σε έναν πολιτισμό όπου η επιβίωση είναι πρωταρχικής σημασίας. Τα ανθρώπινα όντα συμπεριφέρονται με τρόπο ζωώδη όταν βρεθούν μπροστά σε μια θέση ζωής και θανάτου. Και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον αυτό για αυτόν τον κόσμο και αυτούς τους χαρακτήρες και το πώς αυτή η συμπεριφορά καθοδηγεί τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους.»
H Ρομπέρτς ολοκλήρωσε λέγοντας πως «υπάρχει κάτι μαγικό στην ιδέα μιας κάμερας που μόλις προσγειώνεται και αρχίζει να καταγράφει τι συμβαίνει. Και έτσι νιώθω για αυτήν την ταινία. Δεν κάνουμε δηλώσεις, απεικονίζουμε αυτούς τους ανθρώπους σε αυτή τη στιγμή. Και η κάμερα έπεσε από τον ουρανό σε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή και απαθανάτισε όλα αυτά. Το να είμαι με τον Μάικλ [Στούλμπαργκ] στην ίδια σκηνή ήταν σαν το όνειρο ενός ηθοποιού που έγινε πραγματικότητα, αλλά η σχέση τους είναι τόσο περίπλοκη που τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν θα καταλάβουν περί τίνος πρόκειται αυτή η αγάπη και τόσοι πολλοί άνθρωποι θα καταλάβουν. Δεν κάνουμε μια δήλωση, μοιραζόμαστε αυτές τις ζωές για αυτή τη στιγμή.»
Το 82ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας διεξάγεται φέτος από τις 27 Αυγούστου μέχρι τις 6 Σεπτεμβρίου. Το Flix βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες. Συντονιστείτε στο ειδικό stream του Flix που ανανεώνεται συνεχώς.