Η δημόσια υποστήριξη του κόμματος των Δημοκρατικών, οι φιλανθρωπικοί τηλεμαραθώνιοι, η μεγάλη του καμπάνια για την πάταξη της γενοκτονίας στο Σουδάν και την επέμβαση των ΗΠΑ στην επιβολή ειρήνης... ο Τζορτζ Κλούνεϊ έχει δραστηριοποιηθεί ενεργά την τελευταία δεκαετία με σκοπούς που τον ξεπερνούν.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του ρωτήθηκε για αυτή ακριβώς την ακτιβιστική του δράση και, γνωστός για την αμεσότητά του, απάντησε χωρίς περιστροφές για τους λόγους που τον έκαναν να βγει από την αδράνειά του: «γιατί ένιωσα βρώμικος.»
«Το 2005 μόλις είχα ολοκληρώσει τη λεγόμενη "οσκαρική μου καμπάνια", κάτι το οποίο είναι χυδαίο, σε βάζει στην κυριολεξία να φιλάς κώλους. Ενιωσα βρώμικος. Ηθελα να κάνω κάτι για να ξαναβρώ το στόχο και τον εαυτό μου. Να νιώσω καλύτερα...»
Μόνο που και πάνω σ' αυτό ο Κλούνεϊ θα μιλήσει ανοιχτά: ο ακτιβισμός μπορεί να γυρίσει ανάποδα.
«Πήγα ο λευκός φιλάνθρωπος στο Σουδάν, κατέγραψα την κατάσταση και προσπάθησα όσο μπορούσα να βοηθήσω. Εχτισα ένα χωριό, καλύβες και πηγάδι για ανθρώπους που δεν είχαν μοίρα. Εφυγα γεμάτος, συγκινημένος. Στην επόμενη επίσκεψή μου όλοι οι άνθρωποι που στέγασα ήταν νεκροί. Είχαν έρθει οι διπλανοί πρόσφυγες, πεινασμένοι και κυνηγημένοι κι αυτοί, σκότωσαν τους πάντες και κατέλαβαν το χωριό που χτίσαμε. Συγκλονίστηκα. Είναι τραγικό. Πρέπει να προσέχουμε. Δεν είναι λύση να πετάμε τα λεφτά μας στο πρόβλημα και να νομίζουμε ότι κάτι κάναμε...»
Παρόλα αυτά ο Κλούνεϊ δεν μετανιώνει για το ότι δανείζει την εικόνα του για να στραφεί η προσοχή σε οικουμενικά προβλήματα. Αντιθέτως, πιστεύει ότι οι σταρ του Χόλιγουντ μπορούν να βοηθήσουν.
«Ιστορικά, η εποχή μας δείχνει την μεγαλύτερη προσοχή στους celebrities από ποτέ. Αυτή την προσοχή ας την εκμεταλλευτούμε για κάτι θετικό, κι όχι για τον ναρκισσισμό μας ή την προώθηση των ταινιών μας. Μπορεί να μην είμαστε πολιτικοί για να περνάμε νομοσχέδια, είμαστε όμως δημόσια πρόσωπα που μπορούμε να κάνουμε γνωστό ένα πρόβλημα, να εμπνεύσουμε την κοινή γνώμη για τη λύση του και η κοινή γνώμη με τη σειρά της να πιέσει τους πολιτικούς. Κι αυτό δεν είναι λίγο...»
Tags: Τζορτζ Κλούνεϊ, ακτιβισμός
