Ρίκι Τζερβέιζ: εκείνος προκαλεί ή εμείς διψάμε για αίμα;

Το φαινόμενο Ρίκι Τζερβέιζ (σε σχέση με το Χόλιγουντ που τον μίσησε/ξαναγάπησε και το κοινό που αγαπάει να τον μισεί) έχει σχεδόν κοινωνιολογικό ενδιαφέρον. Γιατί δημιούργησε ακραίες καταστάσεις, που όπως υπέροχα διατύπωσε ο συνάδελφος Τζεφ Λαμπρέκ στο Entertainment Weekly «αποτελούν δείγματα κριτικής για το ίδιο το κοινό κι όχι για τον Τζερβέιζ».

Πόσο τσιμπάμε τελικά; Πόσο παθιαζόμαστε με την «προκλητική» περσόνα ενός ηθοποιού, πόσο θεωρούμε ότι επιτίθεται στο σύστημα που τον πληρώνει, πόσο τον περιμένουμε να το επαναλάβει όταν το σύστημα τον επαναπροσλαμβάνει ειδικά μετά από απειλές ότι «δε θα ξαναδουλέψει σ' αυτή την πόλη», πόσο απογοητευόμαστε όταν κάνει με αξιοπρέπεια τη δουλειά του αλλά εμείς τρίβαμε τα χέρια μας περιμένοντας κανιβαλισμούς;

Μία εβδομάδα μετά τις Χρυσές Σφαίρες και τα αίματα άναψαν ξανά στο twitter. Ο παλιός ιερός πόλεμος μεταξύ Ρίκι Τζερβέιζ και Χριστιανών ήθελε τους δεύτερους να εξαπολύουν νέες κατάρες γιατί ο Ρίκι εμφανιζόταν να ποζάρει βλάσφημα ως Ιησούς και να ποστάρει τη φωτογραφία του στο διαδίκτυο. Τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν μία φωτογραφία από την ταινία «The Invention of Lying» (2009) που κάποιος φαν ξέθαψε και πάτησε τα κουμπιά της μάζας που πίστεψε στη φάρσα.

Λίγες μέρες μετά ο Ρίκι εμφανίζεται ως Χίτλερ και ως Ρούσβελτ. Οι παλιές συνωμοσίες, ότι επικαλείται εύκολα τον Χίτλερ για φθηνά κακόγουστα χαχανητά, άρχισαν να κάνουν κύκλους συζητήσεων στα social networks. Tελικά και αυτή η φωτογραφία ήταν από το 2005 και τη διαφήμιση της κυκλοφορίας ενός DVD του. Δεν ήταν τωρινή, δεν είχε να κάνει με τον Μελ Γκίμπσον, τις Χρυσές Σφαίρες, το Χόλιγουντ, την πρόκληση για την πρόκληση.

Μάλλον εμείς διψάμε για σκάνδαλα και όταν δεν μας τα προσφέρουν, απογοητευόμαστε. Κατά τη διάρκεια της τελετής των Χρυσών Σφαιρών όλοι πιάσαμε τους εαυτούς μας να περιμένουμε περισσότερο αίμα από τον οικοδεσπότη. Μέσα σ' αυτή την προσμονή χάναμε έναν πραγματικά, καθαρόαιμα, χωρίς εκπτώσεις αστείο Τζερβέιζ. Η υστερία ήταν όλη δική μας - εκείνος δεν έκανε τίποτα για να συμβάλει.

Είναι αδιαφιλονίκητο ότι πρόκειται για έναν από τους πιο ταλαντούχους, σύγχρονους κωμικούς. Και είναι σίγουρο ότι από καιρό εις καιρό θα μας δίνει από μόνος του ευκαιρίες να σοκαριζόμαστε με το ιερόσυλο χιούμορ του.

Δε θα του το επιβάλουμε όμως κιόλας.