Εσείς που ταξιδεύετε στις ελληνικές εθνικές οδούς για το 3ήμερο δεν θα έχετε τέτοια τύχη. Οι αντίστοιχοι αμερικανοί οδηγοί όμως, στο δικό τους labour day 3ήμερο, συνάντησαν στις λεωφόρους τους (από Βαλτιμόρη προς Σαν Φρανσίσκο) έναν περίεργο τύπο με λεπτό μουστάκι να κάνει ωτο στοπ. Οσοι σταμάτησαν - μία indie μπάντα από το Μπρούκλιν, ένα παντρεμένο ζευγάρι από το Ιλινόις, ένας νεαρός δικηγόρος- βρέθηκαν δίπλα στον...Τζον Γουότερς.
Θέλοντας να κάνει έρευνα για το επόμενο βιβλίο του (το οποίο προς το παρόν ονομάζεται «Carsick») ο 66χρονος σκηνοθέτης βγήκε κυριολεκτικά στους δρόμους. Του πήρε 8 μέρες και 15 αυτοκίνητα καλοπροαίρετων οδηγών για να διασχίσει τη χώρα και να φέρει σε πέρας τη διαδρομή και αποστολή του.
Αυτό που τον ενθουσίασε στο πείραμα αυτό ήταν ότι ... δεν είχε τον έλεγχο των καταστάσεων. Ο Γουότερς δήλωσε σε συνέντευξή του ότι «το να μην ξέρεις που θα σε βγάλει η μέρα και η ζωή ήταν μία ευφορική αίσθηση». Του δίδαξε να αφήνεται. «Η ζωή μου είναι πνιγμένη στο πρόγραμμα και ξαφνικά είδα τι θα πάθω αν αφήσω το τιμόνι. Τίποτα απολύτως! Ολα θα πάνε καλά!»
Ο Γουότερς εξήγησε ότι έχουμε χάσει την επαφή μας με την πραγματικότητα. Εκείνος ήθελε να βρει ξανά την πραγματική Αμερική, μέσα από τους ανθρώπους που θα συναντούσε, στο δρόμο, σ' ένα ταξίδι. «Συνάντησα τους πάντες - από κολλεγιόπαιδα μαστούρηδες μέχρι μπάτσους. Και ήταν όλοι υπέροχοι!»
Πώς αντέδρασαν οι δικοί του άνθρωποι; Με διαφορετικό τρόπο ο καθένας! «Οι της ηλικίας μου τρόμαξαν! Οι πιτσιρικάδες ήθελαν όλοι να έρθουν μαζί μου...»
Για τον μεσήλικα σκηνοθέτη όμως το ωτο στοπ κάποτε ήταν τρόπος ζωής. Εκανε από μικρός και ποτέ δεν είχε μία δυσάρεστη εμπειρία. «Δεν μου έτυχε ποτέ κάτι το τρομαχτικό. Η μόνη διαφορά όταν είσαι μικρός, είναι ότι σου την πέφτουν περισσότερο οι οδηγοί...» ομολογεί γελώντας.
Από τους οδηγούς της πρόσφατης αυτής εμπειρίας ο Γουότερς γνώρισε τα μέλη της μπάντας «Here We Go Magic» σε μία έξοδο της λεωφόρου 70 στο Οχάιο. Οι μουσικοί δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους, βλέποντας τον Τζον Γουότερς, σκηνοθέτη του «Pink Flamingos», στην άκρη του δρόμου να τους κάνει ωτο στοπ!
«Οι μισοί απορρίψαμε την ιδέα ότι ήταν όντως ο Γουότερς, γιατί αυτό θα ήταν αδύνατον, και οι μισοί επέμεναν να σταματήσουμε» διηγείται ο Μάικλ Μπλοκ, ο κιθαρίστας της μπάντας. «Τσακωνόμασταν, προσπεράσαμε και μετά αποφασίσαμε ότι ο μόνος τρόπος να το λύσουμε είναι να βγούμε στην επόμενη έξοδο, να κάνουμε u turn, να γυρίσουμε πίσω, να σταματήσουμε, να τον μαζέψουμε και να ανακαλύψουμε την αλήθεια...»
Ο Γουότερς χαρακτήρισε χαϊδευτικά τους χίπστερς μουσικούς «Οικογένεια Μάνσον», εκείνοι όμως βρήκαν την παρέα του μέχρι την Ιντιάνα όπου και τον άφησαν, «πηγή έμπνευσης». «Το ότι ένας καλλιτέχνης εκθέτει τον εαυτό του και δεν καθησυχάζεται είναι κάτι που μας άνοιξε τα μάτια, μας έμαθε ένα μάθημα» δήλωσε ο Μπλοκ.
Πάντως 2/3 των οδηγών που τον περιμάζεψαν δεν είχαν ιδέα ποιος είναι. Μετά από ώρες ο Γουότερς θα τους το ομολογούσε και εκείνοι θα έκαναν google από τα smart phones τους για να επιβεβαιώσουν ότι όντως υπάρχει σκηνοθέτης με αυτό το όνομα και αυτό το πρόσωπο. «Οι υπόλοιποι με γνώριζαν αμέσως. Από το μουστάκι. Αυτό ήταν το όπλο και το εργαλείο μου» γελάει ο Γουότερς
Το πιο παράδοξο της διαδρομής; Η συνάντησή του με τον 20χρονο δημοτικό σύμβουλο, Μπρετ Μπιντλ. Ο Μπιντλ τον περιμάζεψε όταν πήγαινε από την πόλη του το Μάγιερσβιλ προς το Οχάιο σε μια αποστολή και μετά τον ξαναβρήκε στην επιστροφή, κάπου στο Ντένβερ. Οχι τυχαία. «Οδήγησα 22 ώρες χωρίς ύπνο» διηγείται ο Μπιντλ, «αλλά ήμουν αποφασισμένος να τον ξαναπετύχω». Και τα κατάφερε! Εκαναν μαζί μία διαδρομή 1.200 χιλιομέτρων μέχρι το Ρίνο της Νεβάδα.
«Κατάλαβα ότι ήθελε κι εκείνος την περιπέτεια» αφηγείται ο Γουότερς, «Γνωρίζοντάς τον μπορώ να σας πω ότι θα ήταν ο πρώτος Ρεπουμπλικάνος που θα ψήφιζα!»
Το μόνο αρνητικό όλο του ταξιδιού; Η κούραση και η μοναξιά που παίζουν άσχημα παιχνίδια στο μυαλό. «Δεν πρόκειται για ζεν εμπειρία, με τον τρόπο που κάποιος θα βιαστεί να τη θεωρήσει» λέει ο Γουότερς. «Αντίθετα, σε στιγμές είναι αποκαρδιωτική! Είσαι κουρασμένος και απελπισμένος στην άκρη μιας λεωφόρου με όλα τα αυτοκίνητα να σε προσπερνούν και σκέφτεσαι, πάει, τελείωσε, εδώ θα μείνω δε θα σταματήσει κανείς!»
Tags: Τζον Γουότερς
