Από το Φεβρουάριο άκουσε πολλά. Βαριεστημένος, μπλαζέ, ίσως μαστουρωμένος, απλά απαράδεκτος. Ο ίδιος δεν είχε μιλήσει. Είχε απλά πει ότι «έκανε ό,τι καλύτερο μπόρεσε» και είχε χαρακτηρίσει την Αν Χάθαγουεϊ «Διάβολο της Ταζμανίας», θέλοντας να δικαιολογήσει ότι δίπλα στην γεμάτη ενέργεια και κίνηση συμπαρουσιάστριά του, ο καθένας θα έμοιαζε, συγκριτικά, μαστουρωμένος.
Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Playboy», ο Τζέιμς Φράνκο μιλάει. Ή μάλλον εξομολογείται. Εξηγεί πώς έμπλεξε στην ιστορία που λέγεται «παρουσίαση των Οσκαρ», πώς θεώρησε ότι θα είναι μία δημιουργική εμπειρία και πώς παγιδεύτηκε σε κάτι που ... δεν έβρισκε αστείο.
«Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για αυτή την ιστορία. Το να πετάς από πάνω σου την ευθύνη δεν έχει καμία αξία. Δεν είναι ο σκοπός μου να κατηγορήσω κανέναν, απλά θα πω τι έγινε από την μεριά μου. Περάσαμε 4 εβδομάδες που γυρίζαμε τα διαφημιστικά της βραδιάς και το βίντεο της αρχής. Ετσι μας έμεινε μόνο μια βδομάδα να δούμε το σενάριο της ίδιας της τελετής. Μετά την πρώτη ανάγνωση είπα στον παραγωγό "δεν ξέρω γιατί με προσλάβατε, δεν υπάρχει τίποτα για μένα σ' αυτό το κείμενο". Δεν υπήρχε τίποτα να δουλέψω, δεν υπήρχε τίποτα το αστείο, τίποτα το καλό...»
Με αποκορύφωμα, όπως ομολογεί ο ίδιος, το στιγμιότυπο που θα έπρεπε να εμφανιστεί στη σκηνή ντυμένος ως Μέριλιν Μονρό. Ο,τι είδαμε στις οθόνες μας ήταν αλήθεια: ήταν θυμωμένος μέσα στο κουστούμι του.
«Ημουν οργισμένος. Σκεφτόμουν ότι ήθελα να πέσω κάτω στη σκηνή, και καλά ότι κατά λάθος γλίστρησα με τα τακούνια. Τι θα μου έλεγαν; Γιατί είχα στριμωχτεί σ' αυτό το σκετς το οποίο δεν μπορούσα να δικαιολογήσω, ούτε στον εαυτό μου! Το αρχικό πλάνο ήταν ότι θα έβγαινα ντυμένος Σερ, θα επιχειρούσα να τραγουδήσω το τραγούδι από το "Burlesque" και θα εμφανιζόταν η ίδια η Σερ πίσω μου για να με κόψει και να το πει η ίδια. Αυτό μάλιστα! Αυτό θα ήταν αστείο. Οταν όμως το Burlesque δεν κέρδισε τελικά υποψηφιότητα, το σκετς χάθηκε. Οι παραγωγοί όμως ήρθαν με την άσχετη ιδέα της Μέριλιν. Που ούτε κολλούσε πουθενά, ούτε είχε νόημα. Κι εγώ, απλά ντυμένος ως τραβεστί, δεν έχω πλάκα. Δεν ήθελα όμως να τσακωθώ. Δεν είχα την ενέργεια να στήσω καυγάδες τελευταία στιγμή. Παρακάλεσα τον Τζαντ Απαταου να γράψει ένα-δυο αστεία σκετς, να τους τα πάω μήπως και σωθώ. Εγραψε κάτι καταπληκτικά πράγματα, οι παραγωγοί όμως τα απέρριψαν...»
Κι όσο για την χαμηλή του απόδοση δίπλα στην υπερενθουσιώδη Αν Χάθαγουεϊ;
«Μα το έκανα επίτηδες! Οταν η Αν ανέλαβε αυτόν το υπερκινητικό ρόλο, εγώ αποφάσισα ότι πρέπει να είμαι ο βαρύς της παρέας, ώστε ο συνδυασμός μας να έχει νόημα. Είμαστε ηθοποιοί, δεν παίζουμε μόνοι μας, αντιδρούμε και στο πώς παίζει ο συνάδελφός μας. Ετσι έχω σπουδάσει, αυτό ξέρω να κάνω. Προσπαθούσα λοιπόν να είμαι το κωμικό της αντίβαρο, να λέω τις ατάκες μου straight. Ομως δεν είχα υλικό να δουλέψω. Είχα παγιδευτεί σ' ένα κακό σενάριο. Ενιωσα ότι δεν είχα λόγο στην δημιουργία αυτού του πράγματος τελικά. Ενιωσα φιλοξενούμενος κι όχι οικοδεσπότης...»
