Σε μικρό σχήμα, κάτι λίγο παραπάνω από εξήντα σελίδες, όσο χρειάζεται για να χωρά σε μια τσέπη, το βιβλίο του Ρένου Χαραλαμπίδη δεν φιλοδοξεί να αλλάξει τη ζωή σας, αλλά καταγράφει μερικές από τις σκέψεις και τις σημειώσεις που μάλλον άλλαξαν την δική του.
Ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου σημειώνει: Το εγκόλπιο αυτό είναι ένα προσωπικό φιλμικό μανιφέστο. Η αρχειοθέτηση των βιαστικών σημειώσεων που κράτησα όσο διήρκησε η περιπέτεια της δημιουργίας των ταινιών μου "Νο budget story" (1996), "Φτηνά τσιγάρα" (1999), "Η καρδιά του κτήνους" (2004) και "Τέσσερα μαύρα κουστούμια" (2009). Φιλμ που έγραψα, σκηνοθέτησα, έπαιξα, συμμετείχα στην παραγωγή και στην τελευταία συνέθεσα και τη μουσική. Ένα ακατάστατο σημειωματάριο της στιγμής με δυσανάγνωστους συλλογισμούς σε κάθε είδους χαρτάκια, περιθώρια εφημερίδων, σενάρια, πακέτα τσιγάρων, προγράμματα γυρισμάτων, χαρτοπετσέτες, στο κινητό...
Σαφώς δε διεκδικώ καμία πρωτοτυπία και η αξία των σημειώσεων αυτών είναι υποκειμενική. Έχουν ένα κάποιο νόημα μόνο για κάποιους. Είναι το δικό μου μονοπάτι, που άνοιξα περπατώντας και πολλές φορές χάνοντας το δρόμο μου στο γοητευτικό αλλά και σκοτεινό δάσος του αυτοδίδακτου.
Μέσα από τις σελίδες του μπορεί να μην μάθετε πως να κάνετε σινεμά, σε πρακτικό επίπεδο, αλλά ίσως μάθετε μερικές αλήθειες για το πως γίνεται ή πως μπορεί να νιώθει κάποιος που κάνει σινεμά. Και μέσα από τα μικρά σχόλια, τις παρατηρήσεις τα «σκονάκια» του Ρένου Χαραλαμπίδη μαθαίνει σίγουρα κάτι παραπάνω για τον ίδιο, τη δουλειά του και τον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης του γιατί όπως σημειώνει και ο ίδιος κάπου «το κοινό ξέρει πιο πολλά για μένα απ ότι ξέρω εγώ για μένα».
Διαβάστε πιο κάτω, μερικά από τα μικρά κινηματογραφικά χαϊκού του Ρένου Χαραλαμπίδη και αναζητήστε το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ
Ο σκηνοθέτης επιλέγει τι θα δει ο θεατής. Αλλά κυρίως τι δε θα δει.
Τα πιο ωραία φορέματα φοριούνται με κρυφό πόθο να αφαιρεθούν. Και οι πιο ωραίες σκηνές πρέπει με ευκολία να πετιούνται, αν είναι αναγκαίο για να αποκαλυφθεί το γυμνό κορμί της ταινίας.
Το σενάριο είναι ο χάρτης. Οχι το ταξίδι.
Ο πρώτος θεατής του έργου μου είμαι εγώ. Και ο τελευταίος. Φροντίζω να μη με απογοητεύσω.
Οι ταινίες μου δεν απευθύνονται στο κοινό. Απευθύνονται στον κάθε θεατή ξεχωριστά.
Οριστικός κριτής του έργου μου θα είναι πάντα και μόνο ο χρόνος. Είναι σίγουρο ότι θα έρθει για να αποφανθεί. Δεν είναι, όμως, καθόλου σίγουρο ότι θα έρθει στην ώρα του.
Μια κινηματογραφική ταινία αποτελείται κυρίως από αυτά που δε θέλουμε να πούμε. Από αυτά που κρύβουμε ακόμα κι από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Θα μας ξεφύγουν όμως για να εμφανιστούν θεαματικά στη μεγάλη οθόνη. Περνώντας μέσα από τις ραφές του φιλμ, από τις ελάχιστες ρωγμές, σαν υγρασία ψυχής. Και θα είναι αυτά που θα αγαπήσει πιο πολύ το κοινό.
Tags: Ρένος Χαραλαμπίδης
