Από τη μία είναι αδύνατον να μην θαυμάσεις τον τρόπο με τον οποίο ο Ντάνκαν Τζόουνς χειρίζεται τις μινιατούρες του βινυλίου, των αεροπλάνων και των τρένων της Virgin, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε στο «Moon», μεταμορφώνοντας μια κατά τ' άλλα βαρετή διαφημιστική ιδέα σε ένα space τριπάκι υπό τους ήχους των Daft Punk από το soundtrack του «Tron Legacy».
Από την άλλη σκέφτεσαι πώς είναι δυνατόν η συνάντηση του Μπράνσον με τον Τζόουνς, ειδικά για το λανσάρισμα της Virgin Money σε μια εποχή κρίσης για το τραπεζικό σύστημα, να μην αποφέρει κάτι πιο πρωτοποριακό και εμπνευσμένο από μια διαφήμιση κύρους που επενδύει πάνω στην ασφάλεια και την vintage γοητεία μιας μπράντας για να πείσει το κοινό να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε μια τράπεζα που θυμίζει δωμάτιο από το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος»;
Και σε κάθε περίπτωση, προς τι η εισαγωγή της μουσικής με το «Tubular Bells» του Μάικ Ολφιλντ που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα παραμείνει άρρηκτα συνδεδεμένο με τον «Εξορκιστή»;
Ισως η απάντηση να βρίσκεται σε όλες αυτές τις σινεφιλικές αναφορές. Ή απλά στο ότι ο Τζόουνς χρειαζόταν ένα χαρτζιλίκι πριν ξεκινήσει την επόμενη ταινία του...
