Βρισκόμαστε στο σωτήριον έτος 1972 κι ένα νέο, χαμηλού προυπολογισμού και αρχικής στόχευσης των πέριξ της μαύρης κοινότητας αιθουσών, είδος έχει έρθει για να μείνει - μία τριετία ακόμα, τουλάχιστον. Eνα σερί λοιπόν από έξυπνα σίκουελ όπως το «They Call Me Mister Tibbs!», φιλμαρισμένα αστυνομικά σαν το «Cotton Comes To Harlem», ξεκαρδιστικές διαμαρτυρίες όπως το «Sweet Sweetback’s Baadasssss Song», μελετημένα blockbusters σαν τα «Shaft» και «Super Fly» και τίμιες μανιέρες όπως το «Trouble Man», με καστ πιο μαύρο κι απ’ τη νύχτα και καταχρηστικά κατηγοριοποιημένο ως «blaxploitation», διαψεύδει τα προγνωστικά του κινηματογραφικού μάρκετινγκ και, έχοντας περάσει πλέον στο ευρύ αμερικανικό φιλοθεάμον κοινό, κάνει τις ταμίες και τις ταξιθέτριες να συμπεριφέρονται σαν επιληπτικά ρομποτάκια και τον Τζόρτζ Πελεκάνος … να χάσκει σαν χάνος!
Το δικό της ρόλο όμως σε αυτή τη παλαιική αποδοχή παίζει και η μουσική που το σιγοντάρει. Αν και αρχικά ανατέθηκε σε συνήθεις του συγκεκριμένου χώρου υπόπτους - άκου Κουίνσι Τζόουνς και Γκάλτ ΜακΝτέρμοτ – λίαν συντόμως κάτι αδέρφια του στυλ Earth Wind & Fire, Αϊζακ Χέιζ, Κέρτις Μέιφιλντ και Μάρβιν Γκέι την πήραν και έφυγαν προς μέρη μαγικού φανκ και ονειρεμένης σόουλ!
Οπότε τι πιο φυσικό να μπανίσουν οι χολυγουντιανοί και προς Γούμακ μεριά; Αν και 28 μόλις χρόνων τότε, ο Μπόμπι ήταν ήδη στο κουρμπέτι από τα γεννοφάσκια του και ξεφτέρι από τα λίγα στο πεντάλ του wah wah. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που, με το αζημίωτο φυσικά, το δάνειζε σε τρανταχτά ονόματα όπως αυτά των Σαμ Κούκ, Αρίθα φράνκλιν και Γουίλσον Πίκετ. Με τους, οικογενειακής υπόθεσης, Valentinos δε διαλυμένους από τα μέσα των 60ς, ο Γούμακ είχε στήσει το δικό του μαγαζάκι απ’ όπου πούλαγε σε κόσμο επαγγελματία και κοσμάκη απλό σαν και μας κάτι τραγουδάρες - I’m In Love, I’m A Midnight Mover, What Is This, How I Miss You Baby, That’s The Way I Feel About Cha, I Can Understand It - μα κάτι τραγουδάρες πολύ φίνες!
Ομως εκείνη την εποχή ο, και Ιεροκήρυκας επονομαζόμενος, Μπόμπυ ήταν τάτσι μίτσι κότσι με εκείνον που χωρίς τα σβουριχτά φιλιά του ο, εορτάζων τα 30χρονα της Μωβ Βροχούλας, Πρίγκιπας θα είχε μείνει για πάντα ένα κακάσχημο βατραχάκι! Κώλος και βρακί ή πιο σωστά … ρουθούνι και άχνη λοιπόν με τον Σλάι Στόουν, στου οποίου μάλιστα το αποκορύφωμα There’s A Riot Goin’ On είχε βάλει κάνα – δυο χεράκια. Οπότε αυτό το χαλάζι από σφαίρες, δολάρια, ντρόγκα και κλωτσοπατινάδα που έπεφτε επί 102 λεπτά πάνω από το Χάρλεμ, τον μπαϊλτισμένο αστυνομικό Φρανκ Ματέλι (Αντονι Κουίν), τον μαυρούκο τυπολάτρη βοηθό του Πόουπ (Γιάφετ Κότο) και το μπουλούκι από μακαρονάδες μαφιόζους, μαυρωπούς γκάνγκστερς και αχρείους μπάτσους δεν του ήταν και παντελώς άγνωστο.
Το τι σκάρωσε πάντως στο «Across 110th Street» ο μπαγάσας φαίνεται από το πρώτο κιόλας άκουσμα: ένα λεπτοδουλεμένο καλειδοσκοπικό σόουλ ψηφιδωτό για τους τίτλους σε δύο εκδοχές που, δικαιολογημένα, προκάλεσε το καλύτερο κομπλιμέντο που έκανε ποτέ επί της οθόνης ο Ταραντίνο, δυο απίθανες φανκροκιές με την μια (Do It Right ) πιο άγρια από την άλλη (Hang On In There ), ένα εύθυμο γέμισμα (Quicksand) και τέλος μια επαναδιατύπωση παλιότερης ερωτικής εξομολόγησης του που σε κάνει κομμάτια όταν μαζί με τη κιθάρα σπαράζουν στο κλάμα: If you don’t waaaaant my love / If you don’t neeeeeed my love / Baaaby giiiiiiive it baaaaack / Ohohohohoh I like to have it baaaaack…. μωρή σκρόφα !
Ο Μπάρι Σίαρ δε, είτε επειδή έκανε μια από τις σπάνιες εξω-τηλεοπτικές σκηνοθεσίες του, είτε επειδή πολύ το πίστευε το όλο πράγμα, ανέβασε το μπάτζετ ακόμα περισσότερο απαιτώντας από τον, με βαρύ βιογραφικό, βετεράνο τρομπονίστα παύλα ενορχηστρωτή Τζέι Τζέι Τζόνσον να προσθέσει μια φανκ - τζάζ οδηγία κυκλοφοριακής αγωγής (Harlem Clavinette), ένα πιπεράτο ερωτικό θέμα (Harlem Love Theme) και κάμποσες παραλλαγές των παραπάνω!
Παρόλο όμως το αποτέλεσμα, ο Γούμακ δεν επανέλαβε κάτι ανάλογο - το γιατί μόνος αυτός το ξέρει … but It’s all over now όπως έλεγε και εκείνο το τραγούδι που είχε ηχογραφήσει με τα αδελφάκια του το ’64 και έμελλε να γίνει μια από τις πρώτες επιτυχίες των Rolling Stones στο Αμέρικα την ίδια χρονιά. Και καθώς σπάνια έχουν φανεί αχάριστοι τον αποχαιρέτησαν από τη σκηνή παίζοντας το το προηγούμενο Σάββατο στο Βέλγιο!
Τhank you Bobby!
Περισσότερο Flixibility και Νίκος Πετρουλάκης:
- Flixibility: Στον Τροπικό της Επάρατου
- Flixibility: Το καλοκαίρι θα 'ρθει και θα πει κι ένα τραγούδι (ή έξι)
- Flixibility: Ladies Sing the... Blues
- Flixibility: Το Rock and Roll Hall of Fame, οι Kiss και «Το Φάντασμα του Παραδείσου» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- I Scream For Jim!
- O Νίκος Πετρουλάκης δημοσιοποιεί την ανάμειξή του στην υπόθεση «Ασπίδα»
