Ενας αγαπημένος φίλος και εγκυκλοπαιδικός γνώστης της έβδομης τέχνης (ο οποίος χάριν σασπένς θα διατηρήσει την ανωνυμία του) προσφάτως δήλωσε πως «Οι Ατσίδες με τα Μπλε» (The Blues Brothers) είναι κατά τη γνώμη του η χειρότερη ελληνική μετάφραση ταινίας όλων των εποχών, διότι αποτυγχάνει σε δύο επίπεδα: πρώτον, αγνοεί παντελώς τον πραγματικό πρωταγωνιστή της ταινίας, που είναι τα blues. Δεύτερον, τα αδέρφια Μπλουζ δε φοράνε μπλε. Είναι ίσως οι πιο χαρακτηριστικοί μαυροφορεμένοι χαρακτήρες στην δημοφιλή κουλτούρα, με το κουστούμι τους, τα καπέλα και τα μαύρα γυαλιά τους.
Φέτος, το θερινό Απόλλων στη Θεσσαλονίκη παρέβλεψε αυτό το μεταφραστικό ατόπημα και ξεκίνησε τη σεζόν του με αυτήν την απίστευτα απολαυστική ταινία σε σκηνοθεσία Τζον Λάντις από το 1980.
Οι Blues Brothers είναι ένα ανεξάρτητο κωμικό κατασκεύασμα των Νταν Ακρόιντ και Τζον Μπελούσι. Εγιναν γνωστοί όταν εμφανίστηκαν στο Saturday Night Live με τον Στιβ Μάρτιν το 1978 και εκτοξεύτηκαν δυο χρόνια αργότερα με την ταινία του Τζον Λάντις. Η ταινία είναι εξωφρενική και ήταν εκπληκτικά δαπανηρή για την εποχή της. Για την τελευταία σκηνή μόνο, χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 500 κομπάρσοι, 200 εκ των οποίων ήταν πραγματικοί στρατιώτες. Στην ταινία κάτι συνεχώς παίρνει φωτιά, ανατινάζεται και κατεδαφίζεται. Κανείς δεν τραυματίστηκε στα γυρίσματα. Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Σύμφωνα με τον Νταν Ακρόιντ, «είχαμε το Θεό με το μέρος μας».
Η ταινία, αν και πολυέξοδη, ακολουθεί μια πολύ απλή πλοκή. Ο Ελγουντ (Νταν Ακρόιντ) και ο Τζέικ (Τζον Μπελούσι) έχουν μια ιερή αποστολή: λίγο μετά την αποφυλάκιση του Τζέικ, ξεκινούν ένα παλαβό ταξίδι με σκοπό να συγκεντρώσουν 5000$ για να σώσουν από χρεωκοπία το ορφανοτροφείο που τους μεγάλωσε. Για να το πετύχουν, αναζητούν τα μέλη της παλιάς τους μπάντας, των Blues Brothers, οι οποίοι είναι διασκορπισμένοι σε διάφορες γωνιές του Σικάγο, με την ελπίδα να ανασυσταθούν και να αρχίσουν πάλι τις συναυλίες.
Στην πορεία συναντούν διάφορους μουσικούς θρύλους, όπως τον Τζέιμς Μπράουν σε ρόλο ιερέα, τον Τζον Λι Χούκερ σε ρόλο πλανόδιου μουσικού, τον Καμπ Κάλογουεϊ σε ρόλο επιστάτη και τον Ρέι Τσάρλς σε ρόλο ιδιοκτήτη μαγαζιού με μουσικά είδη. Η ταινία κινείται πάντα στην χώρα της μουσικής και δεν ξεστρατίζει ποτέ έξω από την πρωτεύουσά της. Στην πιο χαρακτηριστική μουσική σκηνή της ταινίας, τα αδέρφια Μπλουζ προσπαθούν να πείσουν τον παλιό τους κιθαρίστα να παρατήσει τη δουλειά του ως ψήστη σε diner και να επιστρέψει στη μπάντα. Ομως, η ιδιοκτήτρια και σύντροφός του προβάλλει αντίσταση. Η σύντροφός του δεν είναι άλλη από την βασίλισσα της soul, Αρίθα Φράνκλιν, η οποία τραγουδάει το «think» σε μια από τις πιο ιστορικές της ερμηνείες.
Ο Τζον Μπελούσι και ο Νταν Ακρόιντ είναι οι «Ατσίδες με τα Μπλε»
Ρέι Τσαρλς, Αϊρα Νιούμπορν, Νταν Ακρόιντ, Τζον Μπελούσι, Τζον Λάντις στα γυρίσματα της ταινίας
Η ταινία στον πυρήνα της όμως δεν είναι μιούζικαλ. Οι «Ατσίδες» είναι ένα ατελείωτο κυνηγητό με μουσικά διαλείμματα. Τους αδερφούς Μπλουζ καταδιώκει το χάος αδυσώπητα. Ποτέ ωστόσο, δεν φαίνεται να τους πιάνει. Είναι απατεώνες με καρδιά ήρωα. Αντιμετωπίζουν την καταστροφή με μια χαρακτηριστική στωικότητα. Παρουσιάζονται ως αθάνατοι. Τους καταδιώκουν ναζιστικές οργανώσεις, ολόκληρη η αστυνομική και στρατιωτική δύναμη της πολιτείας του Ιλινόι, μια οργισμένη country μπάντα και μια μυστηριώδης γυναίκα. Γλιτώνουν συνεχώς από βέβαιο θάνατο. Τους καταπλακώνει ένα ολόκληρο κτίριο. Εκτινάσσονται στον αέρα μέσα σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο. Πάντα όμως ξεπροβάλλουν από τα συντρίμμια, τινάζουν τη σκόνη από πάνω τους και συνεχίζουν το δρόμο τους ακούραστα. Τα αδέρφια Μπλουζ δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Θυμίζουν κάτι που έγραψε ο αγαπημένος συγγραφέας Κερτ Βόνεγκατ. Κάποτε, λέει, ο Κερτ είπε στη γυναίκα του πως θα βγει έξω για να αγοράσει έναν φάκελο. Του απάντησε: «Κερτ! Δεν είσαι φτωχός! Μπες στο Ίντερνετ, αγόρασε 100 φακέλους και βάλ’ τους στο ντουλάπι!». Έκανε πως δεν την άκουσε και βγήκε έξω ούτως ή άλλως, γιατί πίστευε πως στο τελετουργικό αυτό της διαδρομής θα συμβούν μαγικά πράγματα. Όντως! Είδε όμορφα μωρά σε καρότσια. Πέρασε από μπροστά του ένα όχημα πυροσβεστικό και χαιρέτησε τον οδηγό. Γνώρισε ένα σκυλί και ρώτησε τι ράτσα είναι. Αυτά, και άλλα πολλά.
Το ηθικό δίδαγμα είναι το εξής: ήρθαμε στη γη για να τριγυρίσουμε, γιατί είμαστε ζώα χορευτικά και μας αρέσει να κουνιόμαστε. Συχνά, πλέον, δεν κουνιόμαστε ούτε λίγο. Η ταινία αυτή είναι τόσο ζωντανή. Απέχει πάντα δυο βήματα από τον χορό και δυο βηξίματα από το τραγούδι. Τα αδέρφια Μπλουζ μπλέκουν σε έναν σωρό θεοπάλαβες περιπέτειες. Ποτέ όμως δεν ξεχνάνε την ιερή τους αποστολή: τα χορευτικά μπλουζ. Δεν πρέπει να την ξεχνάμε ούτε εμείς, αλλιώς θα σκουριάσουμε πριν την ώρα μας.
