Μέσα από την τριλογία του, ο Κρίστοφερ Νόλαν έσωσε τη (σχεδόν) χαμένη τιμή ενός ήρωα που είχε μάλλον ταλαιπωρηθεί στις κινηματογραφικές του εμφανίσεις και τον εμβάπτισε σε ένα ενδιαφέρον, συναρπαστικό σκοτάδι, ακριβώς όπως αξίζει σε έναν χαρακτήρα που είναι κάτι πολύ πιο πολύπλοκο και ιδιαίτερο από απλός ήρωας και προστάτης των αθώων.
Στην πορεία, ο Νόλαν άλλαξε και το ίδιο το είδος των superhero movies, δίνοντας σε κάτι που μέχρι σήμερα υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά θεαματικό, ποπ, εφηβικό, βάθος, ουσία, δίχως να στερεί τίποτα από το θέαμα και το fun. To «Dark Knight Rises» που μόλις βγήκε στις αίθουσες της Αμερικής (στην Ελλάδα δυστυχώς θα πρέπει να περιμένουμε ως τις 21 Αυγούστου), είναι σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, η ιδανική κατάληξη της ιστορίας του Μπατμαν.
Μπορεί να σημαδεύτηκε από ένα τραγικό γεγονός, αλλά αυτό δεν αλλάζει την κινηματογραφική του αξία. Και δεν επηρεάζει το σημάδι που η τριλογία έχει ήδη αφήσει στην φιλμογραφία του Νόλαν. Και προφανώς και στον ίδιο όπως μπορούμε να συμπεράνουμε από τα όσα γράφει πιο κάτω...
Αλφρεντ. Γκόρντον. Λούσιους. Μπρους... Γουέιν. Ονόματα που κατέληξαν να σημαίνουν τόσα πολλά για μένα. Σήμερα απέχω τρεις εβδομάδες από το να πως το τελικό αντίο σε αυτούς τους χαρακτήρες και τον κόσμο τους. Είναι τα ένατα γενέθλια του γιου μου. Γεννήθηκε καθώς τομοντέλο του batmobile χτιζόταν στο γκαράζ μου από διαφορετικά κομμάτια. Πολύς καιρός πέρασε. Πολλά πράγματα άλλαξαν. Τελείως διαφορετικές συνθήκες απ όταν τα πιστόλια, ή μια πτήση με ελικόπτερο ήταν ένα αληθινά αξιοσημείωτο γεγονός στα γυρίσματα των ταινιών μου. Τώρα το να δουλεύω με χιλιάδες κομπάρσους, να κατεδαφίζω κτήρια, ή να σκηνοθετώ σκηνές χάους χιλιάδες μέτρα στον αέρα, μοιάζουν συνηθισμένα πράγματα.
Με ρωτούν αν είχα σχεδιάσει μια τριλογία. Είναι λίγο σαν να σε ρωτούν αν είχες σχεδιάσει να μεγαλώσεις, να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά. Η απάντηση είναι περίπλοκη. Οταν ο Ντέιβιντ [Σ. Γκόγιερ] κι εγώ ξεκινήσαμε να εξερευνούμε την ιστορία του Μπρους, φλερτάραμε με την ιδέα του τι θα ακολουθήσει, αλλά αμέσως σταματούσαμε, δεν θέλαμε να κάνουμε σχέδια τόσο μακριά στο μέλλον. Δεν ήθελα να ξέρω όλα όσα ο Μπρους δεν μπορούσε να ξέρει. Ηθελα να ζήσω μαζί του. Είπα στον Ντέιβιντ και τον Τζόναθαν [Νολαν] να βάλουν όλα όσα ήξεραν για τον ήρωα στο σενάριο της πρώτης ταινίας.
Ολο το καστ και το συνεργείο έδωσαν τα πάντα σ εκείνη την τιανία. Δεν κράτησαν τίποτα. Δεν φύλαξαν τίποτα για την επόμενη φορά. Εχτισαν μια ολόκληρη πόλη. Και μετά ο Κρίστιαν, ο Μάικλ, ο Γκάρι, ο Μόργκαν, ο Λίαμ, ο Κίλιαν, άρχισαν να ζουν σ΄αυτή. Ο Κρίστιαν βούτηξε για τα καλά στην ζωή του Μπρους Γουέιν και την έκανε συναρπαστική. Μας έβαλε στο μυαλό ενός pop icon και δεν μας άφησε ποτέ να προσέξουμε τις ιδιόρρυθμες μεθόδους του.
Δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή ότι θα κάνουμε μια δέυτερη ταινία ή πόσα σίκουελ μπορεί να έχει η ιστορία. Γιατί να ρίξω αυτό το ζάρι; Αλλά όταν ήξερα που η ιστορία θα οδηγήσει τον Μπρους κι όταν άρχισα να σχηματίζω την εικόνα του ανταγωνιστή του, έγινε αναγκαίο. Συγκεντρώσαμε ξανά την ομάδα, και πήγαμε πάλι στη Γκόθαμ. Είχε αλλάξει στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν. Είχε γίνει πιο μεγάλη, πιο αληθινή, πιο σύγχρονη. Και μια νέα δύναμη αποφασισμένη να φέρει το χάος, ήρθε στο προσκήνιο. Ο πιο τρομακτικός κλόουν που είδαμε ποτέ, όπως τον έφερε στη ζωή με ένταση ο Χιθ.
Και πάλι, δεν κρατήσαμε τίποτα πίσω, αλλά τώρα μπορέσαμε να κάνουμε πράγματα που ήταν αδύνατον την πρώτη φορά: ένα κοστούμι για τον Μπάτμαν με ελαστικό λαιμό, να γυρίσουμε σε IMAX. Οπως και πράγματα που φοβηθήκαμε να κάνουμε την προηγούμενη φορά. Να καταστρέψουμε το batmobile, να κάψουμε τα χρήματα του κακού, μια ολοκληρωτική περιφρόνηση στα συνηθισμένα κίνητρα. Πήραμε την υποτιθέμενη ασφάλεια ενός σίκουελ, σαν άδεια για να αφήσουμε κάθε δισταγμό στην άκρη και να πάμε κατ ευθείαν στις πιο σκοτεινές γωνιές της Γκόθαμ.
Επίσης ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα κάναμε μια τρίτη ταινία -υπάρχει άραγε κάποιο καλό δεύτερο σίκουελ; Αλλά σκεφτόμουν συνέχεια το τέλος του ταξιδιού του Μπρους, κι όταν ο Ντέιβιντ κι εγώ ανακαλύψαμε ποιο θα είναι, έπρεπε να το δω με τα μάτια μου. Επιστρέψαμε σε αυτό που ούτε καν τολμούσαμε να ψυθιρίσουμε εκείνες τις πρώτες μέρες στο γκαράζ του σπιτιού μου. Ναι κάναμε μια τριλογία. Φώναξα τους πάντες πίσω, για μια ακόμη βόλτα στη Γκόθαμ. Τέσσερα χρόνια μετά, ήταν ακόμη εκεί. Εμοιαζε ίσως και λίγο πιο καθαρή, λιγο πιο γυαλισμένη. Η επαυλη του Γουέιν ξαναχτίστηκε. Γνώριμα πρόσωπα επέστρεψαν, λίγο πιο ηλικιωμένα, λίγο πιο σοφά... αλλά δεν ήταν όλα όπως φαίνονταν.
Η Γκόθαμ σάπιζε από τα θεμέλιά της, ένα νέο κακό αναδυόταν. Ο Μπρους σκεφτόταν ότι κανείς δεν χρειαζόταν τον Μπάτμαν πια, αλλά είχε άδικο, όπως είχα άδικο κι εγώ. Ο Μπάτμαν έπρεπε να επιστρέψει. Υποθέτω πάντα θα πρέπει να επιστρέφει.
Μάικλ, Μόργκαν, Γκάρι, Κίλιαν, Λίαμ, Χιθ, Κρίστιαν... Μπέιλ. Ονόματα που κατέληξαν να σημαίνουν τόσα πολλά για μένα. Ο καιρός μου στη Γκόθαμ, η δουλειά μου να προσέχω έναν από τους πιο σπουδαίους και παντοτινούς ήρωες τη ποπ κουλτούρας, ήταν τόσο γεμάτη προκλήσεις και ικανοποιήσεις, όσο ένας σκηνοθέτης μπορεί να ελπίζει.
Ο Μπατμαν θα μου λείψει. Θα ήθελα να πιστεύω ότι θα του λείψω κι εγώ, αλλά δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα συναισθηματικός...
