Αλλοτε ασχημόπαπο, σήμερα μια εντυπωσιακή νέα κοπέλα, η Ταμάρα Ντρου επιστρέφει στην φιλήσυχη γενέτειρα της για να αναστατώσει τη ζωή των κατοίκων της.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς γοήτευσε τον Στίβεν Φρίαρς στο ομώνυμο κόμικ της Πόουζι Σίμοντς. Από τις λογοτεχνικές αναφορές (με κυριότερη αυτή του Τόμας Χάρντι και του «Μακριά Από το Αγριεμένο Πλήθος») μέχρι την επίπλαστη ευτυχία της ζωής στην βρετανική επαρχία και από τον κόσμο της σόου μπιζ (με αφορμή τον ροκ σταρ με τον οποίο συνδέεται ερωτικά η Ταμάρα Ντρου) μέχρι τα αναπάντεχα της έξοχης, το σύμπαν της Σίμοντς είναι κομμένο και ραμμένο για ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη φύση και τις παράξενες διαδρομές του έρωτα. Αν και πιο σκοτεινή στο χαρτί, η ιστορία του κόμικ μεταφέρεται με ρυθμό, χάρη αλλά και συνειδητή ελαφρότητα από τον Φρίαρς στην μεγάλη οθόνη, χωρίς ωστόσο να απογειώνεται ποτέ σε κάτι περισσότερο από μια διασκεδαστική βόλτα στο παράδοξο.
Αφήνοντας πίσω του τον μελαγχολικό ρομαντισμό του «Cheri» και την δαιμόνια καυστικότητα της «Βασίλισσας», ο βρετανός σκηνοθέτης αντικαθιστά το μοναδικό του στιλ με μια νέα (για τον ίδιο και το σινεμά του) ισορροπία ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον σουρεαλισμό, γεγονός που προδίδουν οι στην πλειοψηφία τους οι «ανεβασμένες» ερμηνείες των ηθοποιών του. Η Τζέμα Αρτερτον είναι χορταστική στον ομώνυμο ρόλο, το υπόλοιπο βρετανικό καστ παραδίδει μαθήματα πνευματώδους χιούμορ και ο ρυθμός διατηρεί μέχρι και το τέλος την διάθεση μιας καλοκουρδισμένης μαύρης κωμωδίας που αρνείται ωστόσο να εμβαθύνει περισσότερο στην διάβρωση της μεσοαστικής τάξης ή να προσπαθήσει να αποδείξει στον Γούντι Άλεν της τελευταίας περιόδου τι σημαίνει «ενήλικη» κωμωδία για «διαβασμένους» θεατές.
