Εξήντα χρόνια μετά την απόδρασή της από τη Βιέννη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μία ηλικιωμένη Εβραία γυναίκα, η Μαρία Αλτμαν, ξεκινά την προσπάθειά της να ανακτήσει οικογενειακά κειμήλια που κλάπηκαν από τους Ναζί, μεταξύ των οποίων ο διάσημος πίνακας του Κλιμτ, «Portrait of Adele Bloch-Bauer I». Μαζί με τον άπειρο αλλά τολμηρό νεαρό της δικηγόρο, αρχίζει μια μεγάλη μάχη που τους φέρνει στην καρδιά του αυστριακού καθεστώτος και το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α., και την αναγκάζει να αντιμετωπίσει δύσκολες αλήθειες για το παρελθόν. Η προσωπική της μάχη θα διορθώσει ένα άδικο που έστεκε για δεκαετίες και θα αποδείξει ότι η δικαιοσύνη είναι ανεκτίμητη.
Υπάρχει μια συναρπαστική ιστορία πίσω από την ταινία του Σάιμον Κέρτις και μια πολύ σοβαρή συζήτηση που μπορεί να ξεκινήσει εξ αιτίας της, αλλά το πιθανότερο είναι πως οι περισσότεροι από τους θεατές της, θα μείνουν στην απόλαυση ενός καλοφτιαγμένου δράματος και οι κουβέντες που θα προκαλέσει, δεν θα πάνε πολύ πιο μακριά από το περπάτημα μέχρι το σπίτι που θα ακολουθήσει την έξοδο για σινεμά.
Φυσικά κάθε ταινία δεν οφείλει να έχει σαν απώτερο σκοπό να προξενήσει κάποιου είδους «σημαντικότερη» αντίδραση, αλλά «Η Γυναίκα από Χρυσό» υιοθετεί το ύφος μιας ταινίας με μήνυμα, και μιλά για μια σειρά από σημαντικά ζητήματα, από τον πόλεμο και τον αντισημιτισμό μέχρι την πίστη στην δικαιοσύνη και μια Δαβίδ εναντίον Γολιάθ παραβολή.
Ομως στην πραγματικότητα αυτό που θα δείτε στην οθόνη ξύνει απλά την επιφάνεια των βαθύτερων θεμάτων -αν και προς τιμήν του σε ωθεί να αναλογιστείς πάνω τους- και προτιμά να ασχοληθεί με την μια κατά στιγμές δραματική, κατά στιγμές αστεία εξιστόρηση μιας δυνατής αληθινής ιστορίας.
Και το κάνει με τον τρόπο που θα περίμενες, με μια σεναριακή διαδρομή και μια εξέλιξη χαρακτήρων που ακολουθεί δίχως να χάνει βήμα, μια παραδοσιακή φόρμουλα του εμπορικού/βιογραφικού σινεμά. Οχι ότι έχει μεγάλη σημασία, αφού η τεχνική του πλευρά είναι άψογη και η εικόνα πάντα καλογυαλισμένη, τα συναισθήματα δοκιμασμένα χρόνια στο εργαστήριο του Χόλιγουντ και το στόρι ικανό να κρατήσει το ενδιαφέρον σου αμείωτο.
Και ποιος μπορεί φυσικά να παραπονεθεί όταν στο κέντρο αυτής της εξαιρετικής ιστορίας που μεταμορφώνεται στην τυπική ταινία αφήγησης μιας εξαιρετικής ιστορίας (στο εμπορικό σινεμά δεν υπάρχουν άλλα είδη ιστοριών), βρίσκεται μια τόσο κομψή ερμηνεία όσο αυτή της Ελεν Μίρεν, που μπορεί επίσης να μην πηγαίνει πολύ μακριά απ ότι περιμένεις να δεις από αυτή, αλλά που σε κάθε περίπτωση, αυτό αρκεί για κάνει τα μάτια σου να μην φύγουν στιγμή από την οθόνη όσο εκείνη βρίσκεται εκεί...
