Μία συμμορία καταλαμβάνει την πλούσια βίλα ενός εμπόρου διαμαντιών και της όμορφης παραμελημένης γυναίκας του, απειλώντας τη δική τους σωματική ακεραιότητα αλλά και της ατίθασης κόρης τους αν δεν ανοίξουν το χρηματοκιβώτιο και πληρώσουν λίτρα. Ενα παιχνίδι μπλόφας, ακραίων διαπραγματεύσεων, αλλά και αποκαλύψεων της πραγματικής, σαθρής, εικόνας της αστικής Αμερικής υπόσχεται να παρασύρει το θεατή σ' ένα ψυχολογικό θρίλερ κοινωνικών διαστάσεων.
Το υπόσχεται, αλλά δεν το κάνει. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο απογοητευτικό από να βλέπεις μία πολλά υποσχόμενη ιδέα να εγκλωβίζεται περισσότερο από τους ήρωες στην πλοκή της. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα το φρέσκο στο χιλιοειπωμένο κινηματογραφικά, θεατρικά, λογοτεχνικά στόρι ομηρείας που να ανακαλύπτεις παρακολουθώντας τη βερσιόν του Σουμάχερ - εκτός αν κανείς συμπεριλάβει την πουριτανική «υποψία» για την πιθανή συζυγική απιστία, ως άξια λόγου ανατροπή. Δυστυχώς τα κλισέ ξεκινούν από τη σκηνογραφία που σε παρασύρει σε μία ηδονοβλεπτική ξενάγηση της γυάλινης πολυτελούς βίλας, μέχρι τον τρόπο που η Κίντμαν ερμηνεύει την αστή βαριεστημένη σύζυγο κόβοντας σαλάτα και απαγορεύοντας στην έφηβη κόρη να πάει σε επικίνδυνα πάρτι.
Οι «κακοί» είναι τόσο σχηματικά «κακοί» που η παρουσία τους από απειλητική καταλήγει σχεδόν ημίτρελα φαρσική, ενώ οι «προστατευτικοί» πάτερ φαμίλιας Κέιτζ και μάνα Κίντμαν δεν καταφέρνουν να σπάσουν τις bottox επιδερμίδες των ηρώων τους και να πλάσουν χαρακτήρες. Γρήγορα όλοι αναλώνονται σ' ένα φωνακλάδικο «τρέξε θα σε πιάσω», υστερικό ... τίποτα, με τον Σουμάχερ να κάνει επιδεικτικά κόλπα με την κάμερα που βαραίνουν περισσότερο το ανύπαρκτο σενάριο. Ακόμα και η αποκάλυψη της οικονομικής κρίσης που έχει πλήξει και όσους φαίνονται βολεμένοι (σε αντίστιξη με την ανάγκη που ωθεί στην εγκληματικότητα) δεν είναι δουλεμένη, ρίχνεται στο μείγμα σαν ένα ακόμα συστατικό που περιμένει κανείς από μόνο του να λειτουργήσει.
Για αυτό πιάνεις το βλέμμα να παρακολουθεί, αλλά το μυαλό σου να είναι απόν, ενώ θα έπρεπε να νιώθει εγκλωβισμένο από την ενέργεια του σκηνοθέτη, τη δύναμη της ιστορίας, το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Χαμένη ευκαιρία ή εξ αρχής αρπαχτή;
