Σε ένα μακρινό μέλλον, όπου ο πλανήτης Γη έχει καταληφθεί από έναν αθέατο εχθρό, φιλειρηνικά εξωγήινα όντα γνωστά ως Ψυχές, καταλαμβάνουν το μυαλό των ανθρώπων. Η Μέλανι Στράιντερ, ένας από τους τελευταίους ελεύθερους ανθρώπους, ξεκινά έναν αγώνα αντίστασης απέναντι στους εισβολείς, διακινδυνεύοντας τα πάντα με στόχο να σώσει τον εαυτό της και τους ανθρώπους που αγαπά – τον Τζάρεντ, τον Ιαν, τον αδελφό της Τζέιμι και τον θείο της Τζεμπ, αποδεικνύοντας ότι η αγάπη επικρατεί όλων σε έναν επικίνδυνο νέο κόσμο.

Οπως και στο «Twilight» όπου η βαμπιρική μυθολογία και αυτή των λυκανθρώπων, αποτελούσε απλά το πρόσχημα για να χτιστεί πάνω της, το κινηματογραφικό αντίστοιχο ενός εφηβικού λευκώματος, γεμάτο από κοινοτοπίες και ανοησίες για τη ζωή, τον έρωτα, το μεταφυσικό και άλλα τέτοια, το ίδιο συμβαίνει εδώ και με το είδος της επιστημονικής φαντασίας. Εντάξει η Στέφανι Μέγιερ δεν είναι προφανώς ο Ντοστογιέφσκι, αλλά θα πίστευε κανείς πως ένας σκηνοθέτης σαν τον Αντριου Νίκολ που κάποτε είχε αφήσει ελπίδες για τον τρόπο που χειρίζεται τις sci fi ιστορίες του, αν μη τι άλλο θα μαχόταν τον... Πάολο Κοέλιο που καταδυναστεύει κάθε απόπειρα του να δώσει οποιαδήποτε σοβαρότητα στο φιλμ, τουλάχιστον με το ίδιο σθένος που η ηρωίδα του, Μέλανι, παλεύει να διατηρήσει τον εαυτό της ακέραιο, από τον εξωγήινο εισβολέα στο σώμα της.

Ομως η μάχη είναι χαμένη από χέρι, από την πρώτη στιγμή που η Μέλανι και η εξωγήινη συγκάτοικος της αρχίζουν να συνομιλούν (η μια εσωτερικά και η άλλη μεγαλοφώνως σε ένα εύρημα που είναι απαραίτητο για να μην μπερδεύεται το κοινό των multiplex για το ποια μιλάει πότε, αλλά που δεν είναι δυνατόν να καταπιείς ως πιστευτό, ούτε λεπτό.

Τα όσα λένε δε τα κορίτσια (κυριολεκτικά) μεταξύ τους, είναι σχεδόν τόσο ανεκδιήγητα όσο τα διδακτικά, ελπιδοφόρα, τονωτικά κηρύγματα του φιλμ για την αξία της ανθρώπινης φύσης και για τα κομπλιμέντα που το σενάριο συσσωρεύει για το είδος μας. Και τι έγινε που οι εξωγήινοι εισβολείς έφεραν την ειρήνη, την ηρεμία, εξάλειψαν την φτώχεια και την πείνα, την ασθένεια ακόμη και τον θάνατο; Προφανώς το ότι είμαστε άνθρωποι και σκοτώνουμε, μισούμε, εκμεταλλευόμαστε, αδικούμε, αλλά είμαστε «ο εαυτός» μας είναι προφανώς πολύ πιο σημαντικό για το βιβλίο και την ταινία.

Δεν χρειάζεται να είσαι σοφό, εξωγήινο φωτεινό σκουλήκι, για να καταλάβεις ότι υπάρχει μια τρύπα (σε μέγεθος διαστημικής, μαύρης), στην παραπάνω λογική, αλλά ακόμη κι όσοι θεατές νιώθουν τόσο περήφανοι για το γεγονός ότι απλά είναι άνθρωποι (το οποίο μεταξύ μας δεν είναι και κάποιο σπουδαίο κατόρθωμα) θα τα βρουν σκούρα, όταν η ιστορία θα ντεραπάρει με θόρυβο στην περιοχή του γελοίου καθώς η Μέλανι και η συγκάτοικος της (που εν τω μεταξύ έχει αποκτήσει χαϊδευτικό) θα διχαστούν για ένα πολύ πιο σοβαρό θέμα από την ύπαρξή και την συνείδηση τους: Φυσικά, για το ποια θα φιλήσει ποιο αγόρι.

Διότι βιβλίο της Στέφανι Μέγιερ χωρίς μπερδεμένο γκομενικό δεν γίνεται κι εδώ το μπερδεμένο γκομενικό δεν θα μπορούσε να είναι πιο περίπλοκο. Βεβαίως, ένα τρίο, θα έδινε την καλύτερη και πιο απολαυστική λύση στο πρόβλημα της Μέλανι και της κολλητής της, αλλά μια συγγραφέας που κράτησε παρθένα την ηρωίδα της για τρεις ταινίες μέχρι να την στεφανωθεί ο βρικόλακας, δεν υπάρχει περίπτωση να υπαινιχθεί καν κάτι τέτοιο.

Ναι το «Σώμα» είναι ακόμη πιο σαχλό και αθέλητα αστείο απ ότι όλες οι ταινίες του «Twilight» μαζί, και δυστυχώς τίποτα, ούτε το εντυπωσιακό set design ούτε οι αξιοπρεπείς ηθοποιοί δεν μπορούν να το σώσουν. Φταίει και το γεγονός ότι ακόμη κι αν η Νταϊάν Κρούγκερ κάνει ότι μπορεί για να δώσει στον ρόλο της κυνηγού της ηρωίδας κάτι από την παγωμάρα του μεταλλικού Terminator , ούτε ίχνος αγωνίας δεν κατορθώνει να αναδυθεί από την βαρετή αυτή ιστορία.

Αλλά φταίει κυρίως η πεποίθηση της Χολιγουντιανής μηχανής ότι αν ρίξεις ένα τεράστιο ποσό χρημάτων, μια μεγάλη ποσότητα ταλέντου και ένα γενναίο ποσό για την διαφημιστική του προβολή σε ένα σωρό από σκατά, θα μπορέσεις να το μεταμορφώσεις σε χρυσάφι. «Το Σώμα» αποδεικνύει πως ναι ίσως μπορείς να τα κάνεις να μοιάζουν με χρυσό, αλλά η μυρωδιά πάντα θα προδίδει την αληθινή τους φύση...