Το «Νήμα» είναι μια ταινία κόκκινη. Ακολουθεί τη διαρκή ροή του αίματος από μια μάνα στο παιδί της. Πασαλείβεται με το αίμα της επίμονης, σαδιστικής κακοποίησης. Βάζει στο κέντρο της μια ηρωίδα της αντίστασης, την Κόκκινη. Κυρίως, ανεβάζει την αντίληψη των αισθήσεων στο κόκκινο, χαράζεται από πάθος κατακόκκινο, τραβιέται στη συστολή και κοκκινίζει. Είναι μια ταινία για ένα γιο και μια μητέρα κι ένα γιο χωρίς μητέρα, χωρισμένη στα δυο. Με την υπογραφή όχι του Αλέξανδρου Βούλγαρη, αλλά του The Boy, μια και το δικό του σύμπαν έρχεται να συμπληρώσει.
Η Νίκη, η Κόκκινη, είναι το πρόσωπο της αντίστασης στη χούντα – μπορεί τα ονόματα ν’ αλλάζουν, αλλά η ταινία τοποθετείται, συγκεκριμένα, στην Αθήνα του 1972, μέσα στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Εκείνη, η Σοφία Κόκκαλη, είναι το μόνο πρόσωπο που βλέπουμε στην ταινία, όλοι οι άλλοι χάνονται έξω απ’ το κάδρο, τα πάντα είναι εκείνη. Εχει μόλις γεννήσει, αλλά δυσκολεύεται να συνδυάσει τη μητρότητα με την αντίσταση και νιώθει ενοχές γι’ αυτό, θυμώνει. Προστατεύει τον μικροσκοπικό γιο της, αλλά εύχεται και να μην τον είχε. Το πρόσωπο και το σώμα της, κυρίαρχο σε κάθε πλάνο μεγεθύνεται, γίνεται επικό, λιώνει κι ανασυντίθεται μπροστά στην κάμερα, γιατί φιλτράρεται από τα μάτια του γιου της, λατρευτικά.
Η Νίκη συλλαμβάνεται, βασανίζεται φρικτά, παρότι οι αναφορές του Boy στο giallo, στο σοφτ πορνό του ’70, μεταφράζουν την εμπειρία μ’ έναν ερωτισμό με πολλαπλές κορυφώσεις. Oταν η χούντα πέφτει, η Νίκη είναι ένας άλλος άνθρωπος, σπασμένος. Ο μόνος χρόνος που θα νιώσει πραγματική είναι οι μέρες που θα περάσει δίπλα στη θάλασσα, σ’ ένα ξεχασμένο τροχόσπιτο, μόνη με το γιο της – λέγοντας μόνο αλήθειες και αφοπλιστικά «γλυκούλα μου», παίζοντας σαν παιδιά ή σαν ερωτευμένοι έφηβοι, σε μια σεκάνς που αγγίζει, στην απλότητα, τη ζεστασιά, την καθαρή ομορφιά του και τη βαθιά συγκίνηση που προκαλεί, την τέλεια συναισθηματική κι αισθητική ομορφιά.
Κι από εκεί, από ένα τέλεια προστατευμένο σύμπαν, ξεκινά το μπερδεμένο δεύτερο μέρος, με ήρωα τον γιο, τον Λευτέρη, που υποδύεται και πάλι η Σοφία Κόκκαλη – από την αρχή ως το τέλος το μοναδικό πρόσωπο που κοιτάζει η κάμερα, μεταμορφωμένη σε αδέξιο έφηβο με την κορμοστασιά και την οδοντοστοιχία του εμπνευστή της. Εδώ ο κόσμος αλλάζει, γίνεται μια Αθήνα δυστοπική, που έχει αποτινάξει τη δικτατορία για να περάσει σε μια άλλη, πιο στιλιζαρισμένη αλλά εξίσου αυταρχική. Ο Λευτέρης, αποκομμένος από τη μητέρα που έχει στερηθεί, την αναζητά, σα θρίλερ του φανταστικού, ακολουθώντας κλου, στοιχεία, που θα τον οδηγήσουν ξανά μέσα στη μήτρα, που θα τον συνδέσουν ξανά με τον ομφάλιο λώρο που έχει κοπεί.
Κι εδώ το σενάριο μπλέκεται, σε αυτοαναφορές, σε υπερβολικούς συμβολισμούς, σε έναν ήρωα που δεν έχει βάθος, έχει μόνο μορφή, σ’ ένα κομμάτι του ταξιδιού που δεν έχει κορύφωση, αλλά αδυνατίζει και τη συναισθηματική θύελλα του πρώτου. Οχι παράξενο: είναι ευκολότερο ν’ αποτυπώσεις τα συναισθήματά σου για τον άλλον, ειδικά αν αυτός είναι η καταδυναστευτική, πάντα, μορφή της μάνας, δυσκολότερο να εμβαθύνεις στο γιο, στο παιδί, σε κάτι κοντινότερο σε σένα: κοιτάζοντας στον καθρέφτη νιώθεις αμηχανία.
Μέσα στο «Νήμα», η Σοφία Κόκκαλη (Βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου της ΕΑΚ), μεγαλουργεί, όχι στη μεταμόρφωσή της σε αγόρι, αλλά στην ερμηνεία της γυναίκας. Εκρηκτική αλλά κι έτοιμη να ραγίσει, αισθησιακή και παιδική μαζί, μια ηθοποιός με ξεχωριστή μορφή και έκφραση και την τόλμη να τα χρησιμοποιήσει. Μέσα σ' αυτό το σύμπαν του Boy, που συνδέει τη μουσική, τη δεκαετία του '80, το ερωτικό φετίχ, το ποδόσφαιρο, τον Βέγγο, την εύκολη ψυχανάλυση και το δύσκολο σινεμά.
Το «Νήμα» προβάλλεται στον κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ από την Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου. Κάθε μέρα, αμέσως μετά την τελευταία προβολή των 22.00, το φουαγιέ του κινηματογράφου θα μεταμορφώνεται σε μπουάτ-φιλμνουάρ με μικρές συναυλίες και ελεύθερη είσοδο. | Πεμπτη 07.12 - Felizol | Παρασκευή 08.12 - The Boy | Σάββατο 09.12 - Κτίρια τη Νύχτα | Κυριακή 10.12 - Αγγελος Κυρίου | Δευτέρα 11.12 - Λόλεκ | Τρίτη 12.12 - Δεσποινίς Τρίχρωμη | Τετάρτη 13.12 - Nalyssa Green
