Είναι δύσκολο να κρίνεις τον «Μικρό Πρίγκιπα» ως ένα ακόμη computer animation στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του είδους ως ένα από τα πιο πρωτοπόρα φυτώρια μερικών από τις ωραιότερες ταινίες (όχι μόνο για παιδιά) που έχουν γυριστεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Ο Μαρκ Οσμπορν (του υπέροχου «Kung Fu Panda») αναμετριέται εδώ με ένα από τα πιο θρυλικά παιδικά ανάγνωσματα του 20ου αιώνα, τον αριστουργηματικό «Μικρό Πρίγκιπα» του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί και προσπαθεί την ίδια ακριβώς στιγμή να φέρει το πνεύμα του στην εποχή μας και να μην προδώσει ούτε σελίδα από τη μαγεία του. Και γνωρίζει (το καταλαβαίνεις σχεδόν σε κάθε καρέ της ταινίας) πως το φορτίο της φιλοδοξίας του είναι βαρύ, μια αέναη προσπάθεια να αποτινάξει από πάνω του τον τρόμο του «κλασικού» και να ξανακάνει τη θρυλική ιστορία «κλασική» από την αρχή.
Οι σελίδες του «Μικρού Πρίγκιπα» βρίσκονται εδώ σχεδόν αυτούσιες - εικονογραφημένες με μια υπέροχη χειροποίητη stop-motion τεχνοτροπία που θυμίζει τα ευρωπαϊκά animation των απαρχών του σινεμά, αλλά είναι μόνο η αφορμή για μια ολότελα νέα ιστορία (αυτή εικονογραφημένη με computer animation) που θέλει ένα μικρό κορίτσι να ξεφεύγει από την υπερβολικά αγχωτική μητέρα της που την προετοιμάζει ως ρομπότ για να μπει στο καλύτερο κολέγιο της πόλης, όταν συναντά στο διπλανό της σπίτι έναν αεροπόρο (ο ίδιος ο Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί) που θα της διηγηθεί την ιστορία του Μικρού Πρίγκιπα.
Η γκρίζα πραγματικότητα της ζωής του κοριτσιού, αλλά και ενός κόσμου που είναι ομοιόμορφος, μοναχικός και κινείται με μοναδικό γνώμονα την επιτυχία και το χρήμα, διακόπτεται από τη μαγεία της ιστορίας του ηλικιωμένου αεροπόρου που συνάντησε κάποτε στην έρημο τον Μικρό Πρίγκιπα, καθώς το παρόν μπλέκεται με το παρελθόν, το χρώμα διαβρώνει την παλέτα του αστικού τοπίου και η δύναμη της φαντασίας επικρατεί πάνω στην λογική.
Οι αρετές του «Μικρού Πρίγκιπα» είναι πολλές - ξεκινώντας από το animation που συναγωνίζεται τις καλύτερες στιγμές της Disney και καταλήγοντας σε ένα τελικό μέρος όπου ο Μικρός Πρίγκιπας μεταφέρεται σε ένα άχρονο παρόν για να γίνει ο μεγάλος ήρωας που ήταν πάντοτε για μια νέα γενιά παιδιών που θα νιώσουν την περιπέτεια ανεβαίνοντας στο vintage αεροπλάνο, θα αλλάξουν γνώμη δια παντός για τα τριαντάφυλλα, θα εύχονταν να είχαν για pet μια αλεπού και δεν θα ξαναδούν ποτέ με το ίδιο μάτι τις κρυστάλλινες χιονόμπαλες στο ράφι του παιδικού τους δωματίου.
Είναι απλά κρίμα που η ομάδα της παραγωγής θέλησε να εξηγήσει μέχρι τελικής πτώσης το μήνυμα του «Μικρού Πρίγκιπα» - «Το πρόβλημα δεν είναι ότι μεγαλώνουμε, αλλά ότι ξεχνάμε» - επαναλαμβάνοντας το ξανά και ξανά, αφαιρώντας ταυτόχρονα την τρέλα του πρωτότυπου υλικού του για ένα πιο mainstream διάβασμα του κλασικού βιβλίου.
Οσο υπέροχα σχεδιασμένες κι αν είναι οι σελίδες του βιβλίου του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, η πραγματική συγκίνηση του «Μικρού Πρίγκιπα» βρίσκεται στην ιστορία που έχει προστεθεί, όπως θα συνέβαινε σε κάθε άλλη ταινία κινουμένων σχεδίων της εποχής μας. Κι, όμως, αυτή η ταινία δεν θα έπρεπε να είναι μια ακόμη (όμορφη και συγκινητική) ταινία κινουμένων σχεδίων...
