Ο Μπεν Γουίτακερ είναι ένας 70χρονος χήρος, ο οποίος ανακαλύπτει ότι η σύνταξη δεν είναι αυτό που περίμενε. Δράττοντας την ευκαιρία να ξαναμπεί στο παιχνίδι, βρίσκει δουλειά ως εκπαιδευόμενος σε μια ιστοσελίδα μόδας, την οποία έχει ιδρύσει και διευθύνει η Τζουλς Οστιν που χρειάζεται απεγνωσμένα κάποιον να τη βοηθήσει, παρότι ποτέ δε θα το παραδεχόταν.
Μπορεί να μην θυμάστε ποιες ακριβώς ταινίες έχει κάνει, αλλά βλέποντας μια κομεντί της Νάνσι Μάγιερς, θυμάστε ότι ξέρετε ακριβώς το είδος της ταινίας που κάθε φορά κάνει. Βολικά τακτοποιημένες ανθρώπινες ιστορίες, όπου το χιούμορ και το δράμα είναι απόλυτα δοσομετρημένο (προφανώς όχι ισόποσα) κι οπού οι άνθρωποι ζουν σε υπέροχα σπίτια, φορούν κομψά ρούχα κι ακόμη πιο κομψά χαμόγελα όσο αντιμετωπίζουν μικρές αναποδιές στον δρόμο τους για το ευτυχές τέλος.
Αλήθεια, θα θέλαμε να ζούμε σε μια κομεντί της Νάνσι Μάγιερς, κι αν έπρεπε να διαλέξουμε μια από αυτές, θα διαλέγαμε τον «Αρχάριο» για χάρη του Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Σε μια σειρά από προβλέψιμα στοιχεία που ορίζουν αυτή την ταινία, το γεγονός ότι ο Ντε Νιρο είναι προβλέψιμα απολαυστικός είναι αναμφίβολα θετικό, ακόμη κι αν ο ρόλος του δεν είναι δίχως αμήχανες στιγμές.
Τα κλισέ έχουν βεβαίως το πάνω χέρι, αλλά αν μη τι άλλο όλα είναι αξιοπρεπή και ευχάριστα σε αυτό το φιλμ που παραμένει μετρημένο και συμπαθές. Και ναι, μπορεί να υπαινίσσεται ότι αγγίζει μερικά βαθύτερα θέματα, όπως την πάροδο του χρόνου, την μοναξιά και τα γεράματα, ή την θέση της γυναίκας στο σύγχρονο εργασιακό τοπίο, αλλά μην ξεγελιέστε, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ταινία για χαριτωμένους ανθρώπους που χαμογελούν ή δακρύζουν σε όμορφα σπίτια κι ακόμη πιο υπέροχα γραφεία.
Διαβάστε ακόμη:
