Μέσα στο απέραντο και μυστηριώδες σύμπαν, ζει εδώ και αιώνες μια μικρή αλλά πανίσχυρη δύναμη: η Αδελφότητα του Πράσινου Φανού προστατεύει την ειρήνη και τη δικαιοσύνη κι ορκίζεται να διαφυλάττει τη διαγαλαξιακή ισορροπία. Κάθε μέλος της αδελφότητας φορά ένα δαχτυλίδι που του χαρίζει υπερδυνάμεις. Oταν ο Πάραλαξ απειλεί να καταστρέψει την ειρήνη του σύμπαντος, η μοίρα της αδελφότητας αλλά και των κατοίκων της Γης, πέφτει στα χέρια του νεώτερου μέλους, του πρώτου επίλεκτου ανθρώπου, του Χαλ Τζόρνταν. Μόνο που πριν σώσει τον κόσμο, ο Χαλ πρέπει να προσαρμοστεί στις νέες του δυνάμεις, να ξεπεράσει τους φόβους του και να κερδίσει την αγάπη του πρώτου του έρωτα!
Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι το «Green Lantern» χρειάζεται μια αρκετά μεγάλη εισαγωγή για να σου εξηγήσει ποιος είναι ποιος, γιατί κάποιος θα φορούσε με τη θέλησή του μια ολόσωμη κολλητή στολή στο χρώμα του γκαζόν και ποια είναι η αποστολή ενός «Πράσινου Φαναριού», στην πραγματικότητα, δεν έχει τίποτα πιο μπερδεμένο ή βαθύ για να απασχολήσει το μυαλό σου σε όλη την υπόλοιπη διάρκειά του.
Κι αν ξεχάσεις ότι εξ αιτίας των παραπάνω, αργεί περισσότερο απ όσο ήθελες για να πάρει μπρος, όταν ο Χαλ Τζόρνταν αρχίσει τις βόλτες του σε ένα τριπαρισμένο διάστημα όπου τα χρώματα (πράσινο για τη θέληση, κίτρινο για το φόβο κοκ), έχουν νόημα πέρα από την αντίληψη των ματιών σου, το φιλμ του Μάρτιν Κάμπελ σε αποζημιώνει με τον ίδιο τρόπο που μερικές φορές προτιμάς σουβλάκι αντί για fusion γαστρονομία.
Ναι, αυτή η κόμικ μεταφορά, δεν έχει τίποτα απ όσα θεωρούνται απαραίτητα πλέον σε κάθε χάρτινη μεταφορά στην οθόνη που παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά: ούτε έναν καταραμένο ήρωα, ούτε σκοτεινές, γωνίες, ούτε βαθύτερες κρίσεις για τον ρόλο ενός superhero και την φύση του ανθρώπου.
Το «Green Lantern» είναι πεντακάθαρο (σχεδόν αφελές), γνώριμο, καθησυχαστικό, αποφασισμένο να επιβεβαιώσει την πίστη σου στο καλό και στους μηχανισμούς ενός παλιομοδίτικου σινεμά της διασκέδασης, που κατορθώνει να σε διασκεδάζει ακόμη κι αν η απόλαυση μένει απλά στα μάτια.
Κυρίως γιατί και το ίδιο δεν παίρνει σχεδόν ποτέ τον εαυτό του στα σοβαρά, γιατί ο μάλλον άχρωμος Ράιαν Ρέινολντς βρίσκει την παλέτα που του ταιριάζει στο πράσινο ενός ρόλου που έρχεται στα μέτρα του και γιατί η λιγάκι σαχλή, αλλά πετυχημένη 3D εξτραβαγκάντζα φλερτάρει όσο πρέπει με το κιτς και μια μάλλον χαμένη στο σινεμά των ημερών μας, αθωότητα.
Δεν είναι πολλά, αλλά υπό τις κατάλληλες συνθήκες, ίσως να είναι ακριβώς αυτά που ζητάς για να συνοδεύσεις το ποπ κορν σου...
