Πριν από πολύ καιρό, σ' έναν Γαλαξία πολύ πολύ μακριά, ξεκίνησε ο επικός Πόλεμος των Αστρων. Ακόμα πιο πριν όμως, σημειώθηκαν τα γεγονότα που οδήγησαν στη σύγκρουση της Εμπορικής Ομοσπονδίας με τη Γαλαξιακή Δημοκρατία. Κι αυτά θέλουν δύο Τζεντάι, μία γενναία Βασίλισσα κι ένα 9χρονο Επίλεκτο αγόρι με το χάρισμα της Δύναμης να ξεκινούν την επική τους περιπέτεια, προσπαθώντας να αποτρέψουν τα επεκτατικά σχέδια της Ομοσπονδίας και του σκοτεινού ηγέτη των Σιθ, Νταρθ Μολ.
Το 1999, ο Τζορτζ Λούκας εκτόξευσε ξανά τις κινηματογραφικές μάζες σε άλλους γαλαξίες, επιχειρώντας να δώσει νέα πνοή στον «Πόλεμο των Αστρων» που πολύ πριν τα κινηματογραφικά έπη του 21ου αιώνα («Αρχοντας των Δαχτυλιδιών», «Χάρι Πότερ») αποτελούσε υπόδειγμα φιλμικού franchise. Αυτό το Πρώτο Επεισόδιο, «Η Αόρατη Απειλή» γνώρισε την ίδια εμπορική επιτυχία με τους κλασικούς προκατόχους της, αλλά καλλιτεχνικά απογοήτευσε. Μπορεί ο Λούκας να επιστράτευσε στιβαρούς ηθοποιούς για να στηρίξουν με το κύρος τους τον μύθο, να τελειοποίησε τα ειδικά εφέ και να χάραξε νέα αφηγηματική ρότα, έπεσε όμως θύμα μίας μελό σοβαροφάνειας και μίας παιδικότητας στην αισθητική που έκαναν το κοινό να αναζητά να επιστρέψει στην σκοτεινή, cult εγγύηση των πρωτότυπων ταινιών.
Σήμερα, 13 χρόνια μετά, επανεπισκέπτεται το έργο του για να το σερβίρει στο επί δεκαετίες πιστό, φανατικό κοινό του σε 3D. Η υπόσχεση είναι μεγάλη και οι προσδοκίες ακόμα μεγαλύτερες. Το αποτέλεσμα όμως μάλλον αποδεικνύει ότι το 3D δεν αποτελεί τελικά σκέτο φορμά. Δεν είναι τόσο η τεχνική επεξεργασία των πλάνων, όσο η πρώτη σκηνοθετική έμπνευσή τους. Αν δεν έχεις στήσει μία σεκάνς με σκηνοθετικά τρισδιάστατο όραμα, δεν μπορείς να το επιβάλλεις μετά.
Ο Λούκας επιτυγχάνει απλώς ένα καλύτερο βάθος πεδίου. Τα κάδρα του τώρα έχουν εμβαδόν με επίπεδα και μεγαλύτερο όγκο. Αυτό που απαιτεί όμως το καλομαθημένο κοινό του 2012, η κίνηση των αντικειμένων σε κάθετο με την οθόνη άξονα (ώστε να μοιάζουν ότι πλησιάζουν κατά μέτωπο προς το θεατή) συμβαίνει ελάχιστα και χωρίς ιδιαίτερο εντυπωσιασμό. Αν δηλαδή κάποιος περιμένει ότι η υποθαλάσσια καταδίωξη θα μας παρασύρει σε νέα βάθη, ή ότι η αλά «Μπεν Χουρ» φουτουριστική αρματοδρομία θα τρέξει στο σκοτάδι που χωρίζει το θεατή από την οθόνη, θα απογοητευτεί.
Ο Λούκας βρήκε απλά έναν επίκαιρο τρόπο για sci-fi reunion. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι έχει το κοινό με το μέρος του από το σάλπισμα των τίτλων αρχής, και μόνο.
