Eνας μυστηριώδης χάρτης βάζει την Στρουμφίτα και τους καλύτερούς της φίλους σε ένα συναρπαστικό αγώνα μέσα στο -γεμάτο μαγικά πλάσματα- Απαγορευμένο Δάσος, για να βρουν ένα μυστηριώδες χαμένο χωριό πριν τα προλάβει ο μοχθηρός μάγος Δρακουμέλ.
Για να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, το εν λόγω στρουμφοφιλμ δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα δύο που προηγήθηκαν και προσπάθησαν ψιλο-αποτυχημένα να συνδυάσουν live-action και computer animation.
Οχι ότι αυτό νοιάζει πραγματικά κανέναν, αφού ούτε κανείς ζούσε με το όνειρο να δει την τρίτη ταινία των Στρουμφακίων, ούτε θα νιώσει προδομένος επειδή εδώ δεν παίζουν άνθρωποι αλλά μόνο Στρουμφ.
Χωρίς λόγο, αλλά με διάθεση reboot μπας και τα Στρουμφάκια γίνουν ένα (όπως θα όφειλαν κυρίως στην ιστορία τους) franchise που θα μπορεί να φέρνει ικανά χρήματα, το «Χαμένο Χωριό» είναι χαμένο από χέρι αφού ήδη από πολύ νωρίς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται καθόλου για την «ενήλικο» δέρμα που έκρυβαν πάντα κάτω από το μπλε τους χρώμα τα δημιουργήματα του Πεγιό.
Πάλι από την αρχή, ο Σκουντούφλης σκουντουφλάει, ο Γκρινιάρης γκρινιάζει, ο Μελένιος μελώνει και ο Παπα – Στρουμφ είναι υπερπροστατευτικός σε ένα μοτίβο που μοιάζει να το έχεις δει άπειρες φορές χωρίς καμία από αυτές να διαθέτει ένα twist ή μια διάθεση ανατροπής των στερεοτύπων πάνω στα οποία έτσι κι αλλιώς στηριζόταν ανέκαθεν η επιτυχία των μπλε μικροσκοπικών πλασμάτων.
Με λίγη από Disney στη θεματική της πραγματικής ταυτότητας των ηρώων – και εδώ ειδικά της Στρουμφίτας – και με ένα κινούμενο σύμπαν που, εντάξει δικαιώνει την επιλογή του computer animation αλλά παραμένει ανελέητα παιδικό, η συνάντηση του Δρακουμέλ με τα Στρουμφάκια στο χωριό που κρύβει κι άλλα Στρουμφάκια μοιάζει να αφορά ηλικίες που δεν θα νοσταλγήσουν (γιατί δεν ζούσαν τότε) τη φωνή του Σοφοκλή Πέππα στο ρόλο του Παπά – Στρουμφ.
Και κυρίως παιδιά που δεν θα βαρεθούν ήδη στο πρώτο μισάωρο, όταν τίποτα δεν προμηνύει μια κάποια έκπληξη για το τέλος και έχεις πιάσει ήδη τον εαυτό σου να γίνεσαι ο Γκρινιάρης που γκρινιάζει ακόμη και με τον ίδιο του τον εαυτό.
