Εγκλωβισμένη μέσα στο παραλίμνιο θέρετρο των γονιών της, χωρίς τρόπο διαφυγής, μια νεαρή γυναίκα διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο, καθώς μυστηριώδη συμβάντα εξελίσσονται μέσα και γύρω από το σπίτι.
Με δυο λέξεις, ααααααααααααααααα, ααααααααααααααααα! Ασφυκτικά τρομακτικό, νευρώδες, ολοσκότεινο θρίλερ σκηνοθετικής μαεστρίας με... πατρόν!
Το πλεονέκτημα και μειονέκτημα, ταυτόχρονα, αυτής της ιδιότυπης ταινίας τρόμου, είναι ότι αποτελεί ριμέικ του «La Casa Muda», της ταινίας του Γκουστάβο Χερνάντες από την Ουρουγουάη που έκανε, πριν δυο χρόνια, ολόκληρο το Φεστιβάλ Κανών να χοροπηδάει πάνω στο κάθισμά του.
Πλεονέκτημα γιατί η ταινία ενδείκνυται ως σκηνοθετική άσκηση στο genre: ολόκληρο το φιλμ ένα μονοπλάνο 80 περίπου λεπτών, μέσα στα σκοτεινά δωμάτια ενός παλιού ξύλινου σπιτιού, σε βαθύ σκοτάδι που δεν επιτρέπει, ούτε στο θεατή αλλά ούτε και στους ήρωες να βλέπουν τι βρίσκεται δίπλα τους, αφήνοντάς τους να φαντάζονται τα φρικιαστικότερα!
Μειονέκτημα γιατί, απλώς, εάν κανείς έχει δει την πρώτη ταινία, χάνει το κίνητρο για να δει τη δεύτερη, εκτός κι αν θέλει με σχολαστικότητα να κάνει συγκρίσεις και να βρει ομοιότητες και διαφορές. Το γεγονός είναι, βέβαια, ότι η αμερικανική βερσιόν κατέκτησε εκατομμύρια περισσότερους θεατές απ’ ό,τι η πρωτότυπη ταινία από την Ουρουγουάη, παρά τη φεστιβαλική της επιτυχία.
Πέρα από το υλικό πάνω στο οποίο δούλεψαν εξαιρετικά, οι σκηνοθέτες Κρις Κέντις και Λόρα Λάου γνωρίζουν καλά πώς να παίζουν με τις φοβίες του κοινού, όπως απέδειξαν στο «Open Water» του 2003, τοποθετώντας τότε τη δράση στο σκοτάδι του βυθού και τους μοιραίους κινδύνους που κρύβει.
Η Ελίζαμπεθ Ολσεν έχει όλα τα εφόδια για αγαπημένη ηρωίδα ταινίας τρόμου: είναι ξανθιά και όμορφη. Φοράει – σε παραλογισμό στιλιστικής επιλογής – μίνι φούστα και άσπρο πουκάμισο που τσιτώνει στο πλούσιο στήθος. Το πρόσωπό της αποπνέει αθωότητα, το ντεκολτέ της όχι. Επιπλέον, είναι, όπως αποδεικνύεται με κάθε της ταινία, μετά το «Martha Marcy May Marlene», μια θαυμάσια ηθοποιός που δεν αρκείται σε βλέμματα απορίας και κραυγές τρόμου, αλλά δίνει βάθος και προσωπικότητα στην ηρωίδα της.
Τα σεναριακά στοιχεία παραμένουν ίδια με της πρωτότυπης ταινίας, με διαφορετικό όμως φινάλε που κάνει την αμερικανική ταινία, αν κάτι, ακόμα πιο αποτρόπαια από τη λατινοαμερικάνικη. Οσο για την τρομακτικότερη σεκάνς και των δύο ταινιών, που περιλαμβάνει το απόλυτο σκοτάδι και τις λεπτομέρειες που αποκαλύπτουν σπασμωδικές φωτεινές λάμψεις, σας διαβεβαιώνουμε ότι, όσες φορές κι αν τη δεις, η τσιρίδα θα σου ξεφύγει!
