Υπάρχει κάτι απροσδιόριστα αλλόκοτο (και χρησιμοποιούμε την λέξη με την πιο θετική της έννοια) στον τρόπο που ο Κέβιν ΜακΝτόναλντ κινηματογραφεί την αγγλική εξοχή στην λίγο πριν ή μετά την «καταστροφή» περίοδο στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία του. Η γύρη που πλανάται στον καλοκαιρινό αέρα, το παιχνίδισμα του φωτός με τις σκιές, το κελάηδισμα των πουλιών δημιουργούν μια γοητευτική και ελαφρώς ανατριχιαστική αντίστιξη με την υποβόσκουσα απειλή, με την μποέμ παραίτηση που πέφτει σαν σκόνη στο εξοχικό σπίτι όπου κατοικούν οι ήρωες.
Αυτή η αλλόκοτη αίσθηση, διατρέχει κι όλο το ύφος του φιλμ που από την μια είναι ένα τρυφερό, ρομαντικό εφηβικό love story κι από την άλλη ένα σκληρό, σκοτεινό ταξίδι ενηλικίωσης σε μια ρημαγμένη χώρα. Το κάθε ένα από τα δύο στοιχεία της ταινίας, λειτουργεί πετυχημένα, είναι ο τρόπος που προσπαθούν να ενωθούν σε κάτι κοινό που μοιάζει να σκοντάφτει στην πορεία.
Η ταινία του ΜακΝτόναλντ ξεκινά σαν το «My Summer of Love» για να καταλήξει σε μια εφηβική εκδοχή του «The Road» και παρ΄ότι και τα δύο κομμάτια του έχουν αξιομνημόνευτες και γοητευτικές στιγμές, κανένα από τα δυο δεν αποκτά την συνολική ένταση που θα ήθελες και μαζί, δεν κατορθώνουν να βρουν την συνοχή που θα απαιτούσες.
Ακόμη κι έτσι όμως, το «Σ' Αγαπώ» κατορθώνει να κατοικεί πέρα από τα κλισέ της εφηβικής λογοτεχνίας και του σινεμά και να μεταμορφώνει τις συμβάσεις των όλο ένα και περισσότερων δυστοπικών ιστοριών των ημερών μας σε κάτι αυτόνομο και ξεχωριστό. Χτίζοντας μάλιστα στην πορεία μερικές σκηνές που μοιάζουν προορισμένες να μείνουν κλασσικές, όπως αυτή που η στάχτη από την έκρηξη μιας πυρηνικής βόμβας φτάνει σαν χιόνι στην εξοχή που περνούν τις τελευταίες ήσυχες μέρες οι ήρωες του.
Κι έχει την τύχη να δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην Σίρσα Ρόναν, μια νεαρή ηθοποιό που έχει την σπάνια ικανότητα να ακροβατεί ανάμεσα λεπτότητα ενός κοριτσιού που ερωτεύεται για πρώτη φορά και την ένταση και την σκληράδα, ενός άλλου που βρίσκεται αντιμέτωπο με τον θάνατο και την καταστροφή.
