Η οικογένεια των μπλε παπαγάλων μακάο του «Rio» μεγάλωσε: ο Μπλου και η Τζούελ έχουν αποκτήσει τρία μικρά πουλάκια κι όλοι μαζί ζουν «εξημερωμένα» και προστατευμένα σ’ ένα καταφύγιο στο Ρίο ντε Τζανέιρο, με όλα τα κομφόρ: από πάνκεϊκς για πρωινό μέχρι πολιτιστικά δρώμενα για τον ελεύθερο χρόνο. Μέχρι που θ’ ακούσουν στις ειδήσεις ότι ένα μεγάλο σμήνος μπλε παπαγάλων εθεάθη στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Οπως και ο Τούλιο και η Λίντα, έτσι και ο Μπλου και η Τζούελ, μαζί με τα μικρά τους, αποφασίζουν να μετοικήσουν στη ζούγκλα για να βρουν το εξαφανισμένο σόι τους. Μόνο που εκεί η Τζούελ συναντά τον παλιό της έρωτα, τον Ρομπέρτο, ενώ ο Μπλου έχει ν’ αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής στην άγρια φύση, τον… πεθερό του που είναι φτυστός ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο απ’ το «Meet the Fockers» και τον ντραματάλε κοκατού Νάιτζελ που ζητά ακόμα εκδίκηση.
Αφότου το «Ρίο» αναδείχθηκε σε παγκόσμια εμπορική επιτυχία το 2011, το σίκουελ του αποφασίζει να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά: πάντα με το χιούμορ και το κέφι στην ψυχή, προσπαθώντας όμως να χωρέσει όλα τα χρώματα, όλους τους ήχους κι όλες τις ιστορίες στα 100 λεπτά του. Η δράση ξετυλίγεται σε παράλληλες κωμικές και «διδακτικές» σεναριακές γραμμές: ο πάντα nerdy Μπλου δυσκολεύεται να έρθει σ’ επαφή με την πραγματική του ταυτότητα κι από την ελεύθερη πτήση προτιμά πάντα να έχει δεμένη στη μέση την μπανάνα του με όλα τα απαραίτητα. Ωστόσο η αναγνώριση του μεγαλείου της Φύσης δεν αργεί και φέρνει μαζί της γνώση και σεβασμό της ελευθερίας και των κανόνων της. Την ίδια ώρα, το σασπένς για την καταδίωξη των ηρώων από τον Νάιτζελ ανεβαίνει, χρωματισμένο με θαυμάσιους σεξπιρικούς μονολόγους, η ξινίλα του πεθερού Εδουάρδο (με τη φωνή του Αντι Γκαρσία στο πρωτότυπο), είναι κλασική και απολαυστική, ώσπου να καταλάβει ότι ο γαμπρός του είναι χρυσό πουλάκι, την ίδια ώρα που η μουσική ξεχειλίζει, από άφθονη σάμπα μέχρι χιπ-χοπ και διασκευές από γνωστά μιούζικαλ και ‘80s anthems, με χορογραφίες που φτάνουν και τα σύνθετα εικαστικά στησίματα του Μπάσμπι Μπέρκλεϊ και το αποθεωτικό Καρναβάλι του Αμαζονίου.
Το 3D είναι ολοζώντανο και ανάγλυφο, τα χρώματα εκρήγνυνται προς κάθε κατεύθυνση της πανίδας και της χλωρίδας του δάσους, τίποτε δε μένει ανεκμετάλλευτο. Παρά τον πλούτο της και τις θαυμάσιες προθέσεις της, ωστόσο, η ταινία κάνει πίσω από την πρωτοτυπία του πρώτου «Ρίο» (είναι, άλλωστε, σίκουελ και ήδη γνώριμο στο κοινό), ενώ η αφθονία των ηρώων και των… ειδών κάνει την κάθε ιστορία λιγότερο δυνατή και το χιούμορ που διαποτίζει όλες, μα όλες τις ατάκες, είναι πάντα καλοπροαίρετο και χαριτωμένο, αλλά ποτέ ξεκαρδιστικό. Τα παιδιά θα ενθουσιαστούν, χωρίς αμφιβολία, απ’ αυτόν τον φανταχτερό, όχι-και-τόσο-νέο κόσμο, με μια ταινία που πληροί όλες τις προϋποθέσεις αλλά ξεχνιέται γρήγορα. Για τους ενήλικες, κρίμα που δεν προβάλλεται πουθενά η πρωτότυπη βερσιόν, με τους Τζέσι Αϊζενμπεργκ και Αν Χάθαγουεί στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και περιπετειώδεις συμμετοχές όπως το ντουέτο will.i.am και Τζέιμι Φοξ, θα δουν το φιλμ χαμογελαστοί, κουνώντας κι ελαφρά το πόδι στο ρυθμό, ρίχνοντας και ματιές στο ρολόι τους.
