O Πάρκερ είναι ένας σκληροτράχηλος κακοποιός με κώδικα τιμής: Δεν κλέβει ποτέ από αυτούς που έχουν ανάγκη. Οταν του τη φέρνουν οι συνεργάτες του σε μια ληστεία τράπεζας, ορκίζεται εκδίκηση και τους ακολουθεί στην επόμενή τους “δουλειά”, μια κλοπή κοσμημάτων στο Παλμ Μπιτς. O Στέιθαμ κυνηγάει να ανταποδώσει, έχοντας στο πλευρό του μια μεσίτρια που υποδύεται η Τζένιφερ Λόπεζ.
Ο Τζέισον Στέιθαμ έχει εδώ και χρόνια στρογγυλοκαθίσει στον θρόνο του action hero των ημερών μας, αλλα δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς πως είναι ένας ηθοποιός που θα μπορούσε να κάνει την διαφορά στο είδος αν μόνο είχε την ευκαιρία να δοκιμαστεί σε ρόλους που θα απαιτούσαν από εκείνον κάτι παραπάνω από το να δέρνει τους κακούς έχοντας βγάλει το πουκάμισό του.
Το «Parker», βασισμένο σε ένα από τα βιβλία του Ρίτσαρντ Σταρκ (η Ντόναλντ Γουέστλέικ αν προτιμάτε) με ήρωα τον σκληροτράχηλο μα «ηθικό» κακοποιό που ακούει στο όνομα Πάρκερ, μοιάζει να είναι στο σωστό πνεύμα, δίνοντάς του έναν χαρακτήρα που κουβαλά τον αέρα ενός κλασισκού κινηματογραφικού ήρωα και τον οποίο, ή μια παραλλαγή του έχουν υποδυθεί στο παρελθόν αρκετοί ηθοποιοί σε μεταφορές βιβλίων του Γουεστλέικ στην οθόνη.
Ισως η πιο διάσημη ενσάρκωση του Πάρκερ (αν κι εκεί ονομαζόταν Γουόκερ) ήταν από τον Λι Μάρβιν στο «Point Blank» του Τζον Μπούρμαν κι όπως ο Μάρβιν έτσι κι ο Στέιθαμ έχει το απαραίτητο ατσάλινο βλέμμα και την σιωπηλή δύναμη να χτίσει έναν χαρακτήρα τόσο αποφασισμένο ώστε να μην παρεκλίνει βήμα από την πορεία του προς την ολοκλήρωση του σχεδίου του.
Ναι, το υλικό πάνω στο οποίο βασίζεται το «Parker» έχει ξεκάθαρα pulpy ρίζες κι ο Τέιλορ Χάκφονρτ το χειρίζεται με τον σοβαρό, τρόπο ενός σχεδόν παλιομοδίτικου φιλμ ακολουθώντας τον πρωταγωνιστή του στην με σφιγμένα δόντια πορεία προς την εκδίκηση του, δίχως εκπλήξεις αλλά και δίχως στραβοπατήματα.
Μπορεί κατά στιγμές να μοιάζει στεγνό και επαναλαμβανόμενο, μια σειρά από σκηνές δράσης καθ οδόν προς το φινάλε, αλλά ο Χάκφορντ κατορθώνει να σκιαγραφήσει με αδρές γραμμές τόσο τον ήρωά του όσο και το περιβάλλον στο οποίο κινείται, τους κώδικές και τους μηχανισμούς του.
Μπορεί να μην περιγράφει κάτι καινούριο ή κάτι γνώριμο με αληθινά συναρπαστικό τρόπο, αντίθετα δεν είναι καν «εμπνευσμένο», αλλά το «Parker» είναι μια καλοφτιαγμένη, «τίμια» ταινία, ένα καθαρό δείγμα κινηματογραφικού pulp fiction δίχως ιδιαίτερες φιλοδοξίες για θεατές χωρίς αληθινά μεγάλες απαιτήσεις.
