Ο Γκριγκόρι Λιουμπόφ, Ρώσος μυστικός πράκτορας με έδρα το ηλιόλουστο Μονακό, έχει ως αποστολή του την παρακολούθηση του Ροστόφσκι, Ρώσου επιχειρηματία με ύποπτες κινήσεις. Την ίδια δουλειά κάνει παράλληλα και η Αλις, Γαλλο-Αμερικανίδα χρηματίστρια με την κατασκοπεία ως πάρεργο. Νιώθοντας ότι η προδοσία δεν απέχει πολύ, ο Γκριγκόρι θα παραβεί τον ύψιστο κανόνα και θα έρθει σε επαφή με την Αλις: η συνάντησή τους θα πυροδοτήσει μια παθιασμένη ερωτική ιστορία, αλλά θα φέρει και τους δυο πιο κοντά στον κίνδυνο.
Περίπου στη μισή ώρα του «Mobius» έχεις πια χάσει λογαριασμό του τι συμβαίνει και κυρίως γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει.
Τραπεζίτες, άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών, Ρώσοι μεγιστάνες και λοιποί Γάλλοι και Αμερικάνοι που υποδύονται ήρωες άλλων εθνικοτήτων μπλέκονται ερήμην του θεατή σε ένα ανθρωποκυνηγητό που εξελίσσεται σε βρώμικα clubs, πολυτελή εστιατόρια, δωμάτια ξενοδοχείων, γραφεία και σάουνες, την ίδια ώρα που η κρίση βαθαίνει στην Ισπανία και τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο.
Εντάξει, όταν στην ταινία σου έχεις τον uber σέξι Ζαν Ντιζαρντέν και μια ακόμη μελαγχολικά κομψή εμφάνιση της Σεσίλ Ντε Φρανς, συν τα τοπία του Μονακό, των Καννών και όλα όσα κάνουν τον κόσμο του χρήματος να μοιάζει ακόμη και σήμερα τρομερά ελκυστικός, η υπόθεση ή η αληθοφάνεια μιας ταινίας δεν έχει μεγάλη σημασία. Γιατί το πραγματικό νόημα βρίσκεται στο «χάζι»...
Μόνο που το «Mobius» δεν έχει και πολλά να χαζέψεις εκτός από τα προφανή. Επιπλόεν δεν είναι ούτε πολύ fun, ούτε πολύ αγωνιώδες, ούτε πολύ χορταστικό σε δράση και αγωνία και το μόνο πράγμα που τελικά «παίρνεις μάτι» είναι μια σκηνή σεξ ανάμεσα στον Ντιζαρντέν και την Ντε Φρανς που δίνει νόημα στην υπόθεση «γυναικείος οργασμός» και το πόσο miscast είναι ο Τιμ Ροθ στο ρόλο ενός Ρώσου που όλο κάτι θέλει να πει και να κάνει αλλά δεν...
Παίρνοντας τον εαυτό του πιο σοβαρά απ’ όσο αντέχει και χωρίς πραγματική γνώση του πως να κορυφώσει τις πολλές ιστορίες του ή τουλάχιστον να παραπέμψει σε ένα «χιτσκοκικό» προηγούμενο, ο Ερίκ Ροσάν (το 1994 είχε βρεθεί στο Διαγωνιστικό των Καννών με το «Les Patriotes» ως μια υπολογίσιμη δύναμη στο πολιτικό γαλλικό σινεμά) διατηρεί έναν μάλλον νωχελικό ρυθμό που σε άλλες συνθήκες θα λειτουργούσε υπέρ ενός συναρπαστικού κατασκοπικού θρίλερ που αποκαλύπτει σιγά και βασανιστικά τα μυστικά του.
Εδώ, όμως, η έλλειψη πραγματικής δράσης φέρνει τα πράγματα σε ένα αδιέξοδο (ή για να είμαστε πιο δίκαιοι σε μια λουστραρισμένη τύπου σαπουνόπερα), βαραίνοντας απλά την ατμόσφαιρα χωρίς λόγο καθώς η υπόθεση προχωράει διαλογικά και από πολλή ώρα είναι αδύνατον να σε ενδιαφέρει ποιος λέει την αλήθεια, ποιος φταίει, ποιος κινδυνεύει...
Με τίτλο εμπνευσμένο από τον διάσημο «κύκλο του Mobius», τη λωρίδα που όταν σχηματίζει κύκλο έχει μόνο μια πλευρά, το φιλμ του Ροσάν είναι ακριβώς αυτό που προσπαθεί να αποδείξει: πως μερικές φορές ακόμη και τα φαινομενικά πολύπλοκα πράγματα είναι τελικά μονοδιάστατα.
