Δύο γάλλοι αστυνομικοί, φίλοι και συνάδελφοι επί σειρά ετών, ο Φρανκ (Λελούς) και ο Σιμόν (Λιντόν), αποξενώνονται και χάνουν πλήρως την επαφή μεταξύ τους, όταν ο Σιμόν προκαλεί ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, οδηγώντας μεθυσμένος εν ώρα υπηρεσίας. Κάποια χρόνια μετά, όταν η οικογένειά του θα δεχτεί έντονες απειλές από τη μαφία, ο Σιμόν θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του και θα επιχειρήσει - με το ζόρι - την επανασύσταση του φοβερού τιμ που είχε κάποτε με τον άλλοτε αγαπημένο του συνάδελφο, Φρανκ.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν βγάζουν νόημα στο αστυνομικό θρίλερ του Φρεντ Καβαγιέ (που με την τρίτη του ταινία μετά το «Ολα για Εκείνη» και το «3 Ωρες Διορία» δείχνει πως ξέρει να χειρίζεται καλά το είδος), αλλά καθώς η δράση προχωρά με άλματα αντί για βήματα, ελάχιστες φορές θα σταθείς για να διερωτηθείς γι αυτά.
Για παράδειγμα γιατί μια ομάδα δολοφόνων θα αποφασίσει να εκτελέσει έναν ψυχρό φόνο σε μια γεμάτη αρένα ταυρομαχιών; Ή γιατί ένα ζευγάρι θα πάρει ένα δεκάχρονο (ή κάπου εκεί) παιδί που προφανώς δεν απολαμβάνει το θέαμα ενός ταύρου που πεθαίνει σε ένα τέτοιο «σπορ».
Ομως το «Λάθος στο Λάθος» δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τέτοιες μικρές λεπτομέρειες αφου ενδιαφέρεται κυρίως να χτίσει ένα σκοτεινό, αγωνιώδες θρίλερ και να το φέρει εις πέρας με τον καλύτερο τρόπο. Κι ο καλύτερος τρόπος είναι φυσικά ξέφρενα κυνηγητά με αυτοκίνητα, ή πεζή, καταιγισμός πυροβολισμών στα πιο απίθανα μέρη, ακόμη και σε ένα γεμάτο κόσμο κλαμπ και μια τελική αναμέτρηση σε ένα κινούμενο τρένο που έχει τον χαρακτήρα μιας σεκάνς που έχει τις φιλοδοξίες μιας σεκάνς ανθολογίας.
Φωτογραφημένο μουντά, χρησιμοποιώντας τους δύο καλούς πρωταγωνιστές του σωστά στους ρόλους των σκληρών ανδρών με βαριά σκιά και βγάζοντας ατμόσφαιρα από τους πίσω δρόμους της Τουλόν και της Μασσαλίας, το φιλμ του Καβαγιέ είναι ένα ακόμη πετυχημένο δείγμα σινεμά είδους που μπορεί να ξεκινά από μια μάλλον υπερβολική ιδέα, αλλά παραδίδει όσα υπόσχεται με αποτελεσματικό και χορταστικό τρόπο.
